EP.23
1037 คำ
กายเร่งเร้าเพราะยิ่งเธอถามอย่างไม่แน่ใจ เขายิ่งรู้สึกผิดที่ต้องโกหก ‘โกหก’ เหรอ ไม่หรอก เขาไม่ได้โกหก เขาเพียงแต่ทำตามสิ่งที่บอสบอกก็เท่านั้น ในเมื่อบอสให้บอกเธอว่าที่นี่คือที่ทำงานของเธอ เขาก็ต้องบอกตามนั้น ที่ต้องทำตอนนี้คือพาเธอเข้าไปด้านในให้ได้ เร็วเท่าไรยิ่งดี เพราะไม่อย่างนั้น จ้าวพายุคงมาเยือนเขาอีกแน่
“เอ่อ...”
พรบุหลันก้มมองเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของตัวเอง เพราะเสื้อยืดแขนสามส่วนกับกระโปรงยาวมือสองราคารวมกันทั้งชุดไม่ถึง 200 บาทนี้ คงไม่เหมาะที่จะเข้าไปในสถานที่สุดหรูระดับนี้หรอก ยิ่งเห็นรถยนต์ที่แล่นออกมาจากด้านใน พรบุหลันก็ยิ่งประเมินตัวได้ว่า เธอไม่เหมาะกับที่นี่จริงๆ หากต้องมาทำงานที่นี่เธอคงจะไม่สบายใจอย่างแน่นอน
ประสบการณ์จากออฟฟิศของแฟรงเกนส์ที่ผ่านมาเมื่อครู่สอนให้เธอเจียมตน ถ้าต้องเข้าไปพบเจออะไรแบบนั้นอีก สู้เธอไม่เข้าไปเสียยังดีกว่า เพราะเครื่องแต่งกายของเธอตลอดทั้งตัวน่าจะมีมูลค่าน้อยกว่ากระถางต้นไม้เพียงต้นเดียวที่ประดับอยู่ด้านหน้าทางเข้าเสียอีก
“ไปกันเถอะครับ”
“คุณกายคะ ฉันว่าฉันคงไม่เหมาะกับที่นี่หรอกค่ะ ขอฉัน...”
“ไปกันเถอะครับ บอสจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ และที่บอสให้ผมพาคุณพรบุหลันมาที่...เอ่อ...ที่ออฟฟิศของท่าน ท่านก็คงมีเหตุผลละครับ เชิญครับ”
ดวงตาสวยหวานมองสถานที่ของคนในสังคมไฮโซตรงหน้าอย่างชั่งใจอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้ากายที่ส่งยิ้มมาให้ พรบุหลันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ให้กำลังใจตัวเอง เพราะยังไงเสียก็มาถึงที่นี่แล้ว ที่ที่เธออยากมาเอง อยากมาเพื่อพบเขาคนนั้น แต่หากว่าทุกอย่างไม่เป็นตามที่เธอคาดไว้ เธอก็จะจบทุกสิ่งและกลับไปสู่ที่ที่เหมาะสมกับตัวเอง
‘เดินไปให้สุดทางพรบุหลัน ถ้าไม่ใช่ก็แค่เดินกลับ’ ก็แค่...เดินกลับเท่านั้น คิดและตัดสินใจก้าวเดิน
รถยุโรปคันหรูทะยานไปข้างหน้า ทว่ากลับไปไม่ได้เร็วอย่างใจคิด เนื่องจากการจราจรในย่านทำเลทองแห่งเมืองหลวงนั้นรถยนต์หนาแน่น ใบหน้าหล่อเหลายังสงบนิ่ง มีเพียงดวงตาคมเข้มเท่านั้นที่ฉายแววร้อนแรงมากกว่าหัวใจ และเมื่ออดรนทนไม่ไหว จึงหยิบอุปกรณ์สื่อสารมากดส่งสัญญาณไปหาคนที่เขาต้องการทันที
“เป็นยังไงบ้างกาย เรียบร้อยดีมั้ย อืม...พาเธอขึ้นไปที่ออฟฟิศได้เลย ฉันกำลังไป นั่นไม่ใช่เรื่องที่นายต้องรู้ ทำที่ฉันสั่งก็พอแล้ว ส่งเธอเรียบร้อยแล้วนายก็กลับไปได้เลย”
อารัญกดตัดสัญญาณสื่อสาร รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากอย่างบางเบา สิ่งที่เขารอคอยมาตลอดสิบห้าปีกำลังจะได้รับการชำระแล้ว และในเวลานี้ ‘ปลาติดเบ็ด’ เสียแล้ว ปลาตัวโตเนื้อสีชมพูนุ่มๆ รับประกันว่าเขาจะกินให้ไม่เหลือแม้แต่ก้าง
พรบุหลันชำเลืองมองกายที่เลี่ยงไปคุยโทรศัพท์อีกทาง แม้จะไม่นานแต่ก็พอให้เธอสำรวจรอบตัวได้ละเอียดมากขึ้น และนั่นก็ยิ่งตอกย้ำว่าเธอคงไม่เหมาะกับที่นี่จริงๆ เพราะหากต้องเข้ามาทำงานที่นี่ เธอคงจะออกไปที่ไหนไม่ได้เลย เพราะกลัวว่าจะไปสร้างความเสียหายให้สถานที่ไฮโซนี้
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไม่มีสิ่งใดที่เหมาะกับเธอเลย ในเมื่อที่นี่คือ ‘ไฮโซ’ ไม่ใช่ ‘โลโซ’ ดั่งสถานที่ที่เธอจากมา เริ่มตั้งแต่ทางเดินสุดหรูที่ด้านหนึ่งเป็นสวนหย่อมสัญชาติญี่ปุ่น มีน้ำตกจำลองเหมือนอยู่ในตู้ปลาขนาดมหึมา มีแอ่งน้ำที่ปลาคาร์ปตัวโตกำลังว่ายวน ขนาดลำตัวของปลานั้นใหญ่กว่าต้นขาของเธอเสียอีก ราคาของมันจากที่เธอเคยดูรายการโทรทัศน์ที่สัมภาษณ์พระเอกคนหนึ่งที่ชื่นชอบการเลี้ยงปลาคาร์ปนั้น ลำตัวขนาดนี้ สีแบบนี้ ตัวหนึ่งคงไม่ต่ำกว่าสองแสนบาท และจากการคาดคะเนด้วยสายตา เจ้าปลาที่คณะตลกมักเล่นมุกว่ามีแต่ตัวผู้ รวมๆ กันแล้วในแอ่งน้ำจำลองนี้มีมากกว่าสิบตัว พรบุหลันอยากจะอุทานออกมา เพราะแค่มูลค่าของปลาก็หลายล้านบาทแล้ว ยังไม่รวมการตกแต่งที่ราวกับเธอก้าวเข้ามาอยู่ในสวนสวรรค์
อีกด้านหนึ่งซึ่งเป็นห้องกระจกขนาดใหญ่นั้น เธอก็ได้เห็นอีกโลกหนึ่งของสังคมไฮโซ มันคือสปอร์ตคลับขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์ออกกำลังกายครบครัน จากป้ายที่ติดอยู่ด้านในนั้นทำให้เธอรู้ว่านอกจากเครื่องออกกำลังกายต่างๆ แล้วยังมีสปาและห้องอบซาวน่าอีกด้วย แต่เธอมองได้ไม่นานนักหรอก เพราะคนด้านในกำลังมองออกมาที่เธอเช่นกัน
“เรียบร้อยแล้วครับคุณพรบุหลัน พอดีบอสโทร. มาเช็กว่าผมพาคุณมาถึงหรือยังน่ะครับ ไปครับ ขึ้นไปข้างบนกัน” กายเอ่ยชวน
พรบุหลันก้มหน้างุด ไม่กล้าหันมองไปอีกทาง ทำให้เขาฉงน แล้วก็รู้ที่มาของความประหม่านั้น เมื่อผู้ชายหลายคนที่คงเป็นลูกบ้านของคอนโดมิเนียมหรูแห่งนี้ต่างมองมาที่พรบุหลันอย่างสนใจ ก็ใครจะไม่สนล่ะ ในเมื่อเธอดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสามากมายขนาดนี้ โดยเฉพาะท่าทางดุจนางกวางสาวที่เพิ่งออกมาเผชิญโลกในป่าคอนกรีตเป็นครั้งแรก ผู้ชายที่ไหนเห็นก็ต้องมองทั้งนั้นละ ทุกสายตาที่แสดงออกไม่ต่างจากหมาป่าอยากจะล่านางกวางไปแทะโลม แล้วบอสของเขาล่ะจะคิดเช่นเดียวกับพวกหื่นกามนี้ไหมนะ และจะดีไหมล่ะ หากบอสคิดจะเก็บเธอไว้ที่นี่
- ผู้เขียน
