EP.22
1017 คำ
ดวงตาสุกสกาวราวกับนางกวางสาวยามตื่นตกใจเมื่อเจอนายพราน หญิงสาวพยายามจดจำสถานที่หลักของสองฝั่งข้างทางให้มากที่สุด ซึ่งเป็นจุดเด่นที่จะทำให้เธอไม่หลงทาง แต่อีกใจหนึ่งก็ร้องบอกว่าเธอเชื่อใจกาย เธอมั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนร้ายแน่ เพราะหากเขาจะพาเธอมาทำมิดีมิร้ายจริงก็ไม่ควรจะนัดให้เธอมาพบที่บริษัท และเขาก็ยังรับคำสั่งจาก ‘บอส’ นั่นแปลว่า เขาคนนั้นต้องรู้ว่าเธอมาแล้ว แต่เขาให้กายพาเธอออกมาทำไมกันล่ะ
“เอ่อ...คุณกายจะพาฉันไปไหนคะ”
พรบุหลันถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ต้องถาม ถามตอนนี้ดีกว่าไปถึงจุดหมายแล้วจะแก้ไม่ได้ เพราะตึกรามใหญ่โตที่มีรูปลักษณ์คล้ายกัน รวมทั้งเส้นทางที่เธอไม่รู้จักนี้ ยิ่งเข้ามาลึกเธอก็ยิ่งสับสน จนไม่รู้แล้วว่าเขาเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวามากี่แยกแล้ว รู้แต่ว่าสองฝั่งข้างทางนั้นมีแต่ตึก ตึก แล้วก็ตึก ไม่ต่างจากหัวใจของเธอที่เต้นรัวเร็ว ตึก ตึก ตึก...อยู่ขณะนี้เลย
“ไป...เอ่อ...ไปออฟฟิศน่ะครับ”
“อ้าว...แล้วออฟฟิศไม่ได้อยู่ที่เมื่อกี้เหรอคะ”
“อยู่ครับ แต่ไม่ใช่ออฟฟิศที่คุณพรบุหลันจะทำงาน”
“อ๋อ...แล้วไปอีกไกลมั้ยคะ”
“ไม่ไกลครับ ใกล้ถึงแล้ว”
กายตอบอย่างไม่ค่อยเต็มปากเท่าไร เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่าที่นั่นกลับกลายเป็นออฟฟิศไปตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่เมื่อเป็นคำสั่งของบอส เขาก็ต้องทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
พรบุหลันยิ้มแหย แต่ดวงตาสวยหวานฉายแววหวั่นวิตก เพราะแม้กายจะบอกว่าใกล้ถึงแล้ว แต่เกือบครึ่งชั่วโมงทีเดียวกว่าเขาจะเลี้ยวรถเข้าไปในสถานที่หนึ่ง ซึ่งพรบุหลันรู้ได้ทันทีว่านี่คือจุดหมายที่กายพาเธอมา เพราะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำการอยู่ตรงทางเข้าที่ตกแต่งเป็นพุ่มไม้สีเขียวดุจกำแพงธรรมชาติ สถานที่ส่วนบุคคลซึ่งคนภายนอกจะต้องได้รับอนุญาตจากผู้ดูแลสถานที่เสียก่อนจึงจะเข้าไปด้านในได้
พรบุหลันมองสำรวจอาคารใหญ่โตตรงหน้าด้วยความสนใจ ตั้งแต่เกิดมาพรบุหลันไม่เคยเห็นอาคารสุดแสนจะอลังการงานสร้างขนาดนี้มาก่อน แค่ม่านน้ำตกด้านหน้าที่โอบล้อมตัวอักษรขนาดใหญ่ซึ่งคงเป็นชื่อสถานที่ ก็ทำให้เธอตื่นตาตื่นใจจนต้องมองซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า นั่นเป็นน้ำตกจำลองจริงหรือเปล่า เพราะช่างทำได้เสมือนจริงมาก แม้กระทั่งโขดหินที่สายน้ำไหลลอดผ่านลงมา ดูยังไงก็ไม่เหมือนของปลอมสักนิด แต่เธอจะคิดว่าจริงก็คงไม่ได้ เพราะกลางเมืองใหญ่ซิวิไลซ์นี้จะมีน้ำตกอยู่ได้อย่างไรกัน ทั้งหมดล้วนมาจากน้ำมือมนุษย์สร้างขึ้น แต่สร้างได้เสมือนจริงขนาดนี้ คนระดับเธอคงประมาณมูลค่าการจัดสร้างทั้งหมดไม่ได้
อีกทั้งเส้นทางที่กายขับรถพาเธอเข้ามายังประกอบไปด้วยสวนสวยสไตล์ยุโรป สนามกอล์ฟขนาดย่อม รวมทั้งสระว่ายน้ำที่น่าจะมีความยาวโอบรอบอาคาร พื้นที่โดยรอบล้วนแต่เป็นสิ่งที่พรบุหลันเคยเห็นจากละครโทรทัศน์หลังข่าว ซึ่งสถานที่แบบนี้คือแหล่งที่คนมีเงินในสังคมไฮโซอยู่อาศัยกัน แต่ใครจะคิดว่าเธอจะได้เห็นของจริงกับตาในวันนี้ล่ะ สถานที่ที่คนอย่างเธอไม่น่าจะมีโอกาสมาเยือนเสียด้วยซ้ำไป
“ถึงแล้วครับ”
“ถะ...ถึงแล้วเหรอคะ”
พรบุหลันตื่นจากภวังค์หันมองกาย แต่สีหน้าของเธอคงจะเอ๋อมากจนทำให้เลขาฯ ของอารัญยิ้มให้อย่างเอื้อเอ็นดู จนพรบุหลันรับรู้ได้ถึงเลือดลมที่ฉีดพล่านไปทั้งใบหน้า เธอคงปล่อยไก่ตัวใหญ่ให้เขาเห็นแล้ว แต่นั่นยังไม่มากพอหรอก เพราะเมื่อเธอมองออกไปด้านนอกรถ สิ่งที่เห็นยิ่งทำให้พรบุหลันเบิกตากว้างมากขึ้น เพราะด้านหน้าที่มองเห็นนี้คือแม่น้ำสายหลักของกรุงเทพมหานคร มีเรือท่องเที่ยวและเรือลำเล็กใหญ่กำลังสัญจรอยู่
สาวร่างงามระหงก้าวลงมายืนอยู่ข้างรถคันหรู รับรู้ถึงอาการสั่นเล็กน้อยของตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันมองรอบกาย เพราะเธออาจไม่มีโอกาสได้เห็นสิ่งเหล่านี้อีกก็ได้ เริ่มตั้งแต่รถหรูที่พาเธอมาถึงที่นี่ สถานที่โดยรอบที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้มาเยือน เพราะที่นี่คือที่อยู่ของเทวดาและนางฟ้าในเมืองกรุงโดยแท้ “ไปข้างในกันเถอะครับ”
กายเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แม้ไม่รู้ว่าสาเหตุใดบอสจึงสั่งให้พาเธอมาที่นี่ และให้บอกว่าเป็นออฟฟิศ แต่เขาก็มั่นใจว่าบอสคงไม่คิดร้ายกับพรบุหลันแน่ เพราะหากเป็นเขาก็คงจะคิดไม่ลง ก็หน้าตาเธอไร้เดียงสาและดูบริสุทธิ์จนไม่เหมาะกับเมืองกรุงที่เต็มไปด้วยพิษภัยมากมายเลยสักนิด หรือหากบอสจะคิด เขาก็จะถือว่าพรบุหลันเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกก็แล้วกัน เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้มาที่นี่ แม้แต่...
“เอ่อ...เดี๋ยวค่ะคุณกาย”
“ครับ” เสียงเรียกของเธอทำให้เขาชะงัก ส่งสายตาเอื้อเอ็นดูไประหว่างรอให้เธอพูด
“ที่นี่เป็นออฟฟิศจริงๆ เหรอคะ” เธอถามเพื่อความแน่ใจ เพราะดูยังไงที่นี่ก็ไม่น่าจะเป็นออฟฟิศไปได้ หรือจะใช่ นั่นคือสิ่งที่พรบุหลันไม่แน่ใจว่าเธอควรที่จะเข้าไปด้านในจริงๆ หรือเปล่า หรือแค่รออยู่ตรงจุดรับรองผู้มาติดต่อก็เพียงพอแล้ว
“ครับ...เป็นออฟฟิศ เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
- ผู้เขียน
