EP.26
1039 คำ
ครืดดด...
เสียงเลื่อนของประตูห้องกระจกที่ติดผ้าม่านสีทองไว้อย่างมิดชิดทำให้พรบุหลันรับรู้ว่านี่คือความจริง แต่เกิดอะไรขึ้นนั้นเธอก็ยังไม่เข้าใจ และแค่เพียงเยี่ยมหน้าเข้าไปดูห้องทำงานตามที่เขาบอก ขนก็ลุกทั่วกาย ไม่เว้นแม้แต่ที่ใบหน้าและหนังศีรษะ ราวกับพบเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เพราะนี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่ คิดได้แค่นั้นพรบุหลันก็หันกลับพร้อมเดินออกไปทันที
“จะไปไหน”
เสียงเหี้ยมดังชิดติดอยู่ข้างใบหู มือแข็งปานคีมเหล็กบีบกระชับต้นแขนและเหวี่ยงเธอเข้าไปด้านใน ทำให้พรบุหลันต้องกรีดร้องทันที เพราะทั้งคนทั้งกระเป๋าสะพายแยกออกจากกันไปคนละทิศละทาง
“กรี๊ดดด!!...”
พรบุหลันกรีดร้องไปตามแรงเหวี่ยงเพราะตกใจ ไม่คาดคิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้ และเมื่อร่างกระทบกับที่นอนหนานุ่มบนเตียงสุดหรู เธอก็ขยับออกห่างโดยอัตโนมัติ แม้จะยังเจ็บยังจุกจากแรงเหวี่ยงและแรงกระแทกนั้น แต่เธอจะไม่มีวันไปเฉียดใกล้สิ่งนั้นเด็ดขาด เพราะคำพูดที่ตามมาของเขาบอกความหมายไว้หมดแล้ว
“ฮึ! กรีดร้อง อัปค่าตัวงั้นเหรอ”
อารัญยิ้มเยาะท่าทีสะดีดสะดิ้งของพรบุหลัน เธอช่างทำท่าทางไร้เดียงสาได้อย่างสมบทบาท ทั้งที่การอยู่สองต่อสองกับผู้ชายแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ที่รู้มาคือตลอดงานศพของรัชนีกร พรบุหลันมีภากรอยู่เป็นเพื่อนจนดึกดื่น และก่อนหน้านี้ล่ะ ไม่รู้ว่าอยู่กันไปจนถึงสวรรค์มาแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แล้วเธอยังกล้าทำท่าไร้เดียงสา ทำนองว่าหวาดหวั่นผู้ชายนักหนา ทั้งที่สายตาของเธอที่มองเขาเมื่อแรกเห็น ถ้าเขาบอกให้เธอนอนแบ เธอก็คงจะยินดีทำอย่างแน่นอน แล้วนี่อะไร ท่าทางแบบนี้มันอัปค่าตัวชัดๆ
“คุณพูดอะไรของคุณ หลีกไปนะ! ฉันจะกลับ” เลือดลมสูบฉีดจนร้อนไปทั้งร่างเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด สมองสั่งการให้เธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“แน่ใจว่าออกไปได้”
“คุณ!” เสียงสูงเหมือนเยาะนั้นทำให้พรบุหลันอุทานปากคอสั่น ก่อนจะถอยหลังกรูดเมื่อชายร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าใกล้ เธอกำลังเจอเรื่องบ้าๆ อะไรกันแน่ นี่ไม่ใช่ห้องทำงานนะ แต่เป็นห้องนอน ห้องที่มีเตียงขนาดใหญ่อยู่กึ่งกลางห้อง ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นสถานที่ทำงานไปได้ นอกเสียจากว่างานนั้นต้องใช้เรือนร่างทำ
“คุณอารัญ กรุณาให้ฉันกลับเถอะค่ะ นี่มันไม่ใช่ห้องทำงานที่ฉันคิดไว้” เธอพยายามทำใจดีสู้เสือ คงไม่มีอะไรดีเท่า ‘สติ’ ที่พึงมีในเวลานี้ เขาต้องเข้าใจผิดไปแน่ๆ
“แต่นี่มันเป็นห้องทำงานในฝันของฉันเลยละ ลองทำดูหน่อยจะเป็นไรไป แล้วเธอจะชอบ”
“ไม่ค่ะ คุณกับคุณกายคงจะสื่อสารกันผิดแน่ ฉันไม่ได้คุยกับคุณกายแบบนี้นะคะ”
“แล้วแบบไหนล่ะที่กายคุยไว้ งานไม่ตรงกับสาขา ไม่ต้องมีประสบการณ์ก็ทำได้ เงินดี มีสวัสดิการ มีที่พักพร้อม อาหารพร้อม ตรงไหนบ้างที่ไม่ตรงกับที่กายพูดไว้ อ้อ...ยิ่งมีประสบการณ์ ค่าแรงก็ยิ่งสูง”
“ไม่ใช่ค่ะ ยังไงก็ไม่ใช่งานนี้แน่ คุณเข้าใจผิดแล้ว โทร. หาคุณกายสิคะ เขาต้องอธิบายได้แน่”
พรบุหลันร้อนรนจนแทบจะบ้า ยิ่งเจ้าของสถานที่ก้าวเข้าหา เธอยิ่งถอยห่างให้ไกลจากรัศมีที่เขาจะไขว่คว้าตัวเธอได้ แต่สีหน้ายิ้มเยาะของอารัญไม่บอกเลยว่าเขาเข้าใจผิด หรือเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แม้จะคิดแบบนั้นแต่ในใจของพรบุหลันยังขอให้เขาเข้าใจผิด เพราะไม่อยากให้เขาเป็นคนที่ร้ายกาจ อารัญในความคิดของเธอผ่านคำบอกเล่าจากความสุขของแม่ ไม่ใช่ผู้ชายที่ทำสีหน้ารังเกียจเธอเข้าเส้นขนาดนี้
“ไม่จำเป็น จะเข้าใจผิดหรือถูก ฉันก็ไม่สน เธอเริ่มงานเลยดีกว่า เชื่อสิ เดี๋ยวเธอก็ชอบ ชอบจนไม่อยากก้าวเท้าออกจากห้องทำงานเลยละ และเธอจะร่ำร้องขอทำงานเช้า สาย บ่าย เย็น และก่อนนอน หึๆๆ ฉันจะตามใจให้เธอทำงานทั้งวันทั้งคืน”
“ไม่ค่ะ! งานแบบนี้ฉันไม่ทำ กรุณาหลีกทาง ฉันจะกลับบ้าน”
“ทำไม! นี่ห้องทำงานของเธอนะ ไม่พอใจเหรอ หรือว่าอยากเปลี่ยนเป็นเตียงน้ำ ก็ได้! ฉันตามใจคนทำงานอยู่แล้ว จะเอาอย่างดีที่สุด ให้เด้งดึ๋งๆ จะได้ทุ่นแรงและเพิ่มความมัน”
พรบุหลันอยากจะยกมือปิดหู เพื่อไม่ให้ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา อยากจะปิดตาไม่มองใบหน้าหล่อเหลาที่ร้ายกาจดุจมารร้าย ที่พร้อมจะกระชากก้อนเนื้อซึ่งเต้นเร่าในร่างกายของเธอออกมากัดกิน แต่ถ้าเธอไม่ฟังไม่มอง เธอก็จะไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรบ้าง และเหตุผลอะไรเขาถึงทำเรื่องบ้าๆ กับเธอแบบนี้
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อเค้นคำพูดที่พยายามไม่ให้เสียงสั่นออกไป เพราะยังหวังว่านี่จะเป็นการเข้าใจผิด ซึ่งเธอจะทำให้เขาเข้าใจให้ถูก งานนี้เธอจะไม่ทำเด็ดขาด และไม่มีวันทำ
“คุณ...คุณอารัญคะ กรุณาให้ฉันกลับบ้านเถอะนะคะ สิ่งที่คุณคิดนั้นมันไม่ถูก คุณกำลังเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้จะมาทำงานอะไรแบบนี้ ขอร้องเถอะค่ะ ให้ฉันออกไปจากที่นี่”
“เข้าใจผิดเรื่องอะไร เธออยากทำงาน ฉันก็มีงานให้เธอทำ เธอจบงานบ้านงานเรือนมาไม่ใช่เหรอ นี่ไง ‘งานบ้าน’ และก็ ‘งานเรือน’ ตามที่เธอถนัด พนักงานออฟฟิศน่ะเขาทำงานบนโต๊ะ ส่วนเธอน่ะ...” เขาเว้นจังหวะการพูดพร้อมกวาดสายตามองทั่วเรือนร่างที่สั่นสะท้าน
- ผู้เขียน
