หลายชั่วโมงแล้วที่เธอต้องอยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง เมื่อท้องฟ้าที่มองเห็นอยู่นอกกระจกสูงเสียดฟ้านั้นบ่งบอกถึงเวลาที่กำลังเดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แสงแดดเริ่มเลือนหาย และอีกไม่นานแสงสีส้มก็จะกระจายอยู่ที่ขอบฟ้า แต่เธอก็ยังคงอยู่ที่นี่ ในสถานที่ที่เธอไม่รู้ว่าคือที่ไหน รู้เพียงว่าที่นี่คืออาณาจักรของมารร้ายที่กระชากหัวใจของเธอออกมาขยี้จนแหลก
แกร๊ก!
เสียงที่ดังจากหน้าประตูทำให้พรบุหลันสะดุ้งสุดตัว ผ้าห่มถูกกระชับห่อร่างเปล่าเปลือยให้แน่นขึ้นพร้อมกับขยับไปจนชิดติดหัวเตียง แม้ไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่ก้าวเข้ามา แต่ในห้องสี่เหลี่ยมที่อาจใหญ่กว่าบ้านของเธอทั้งหลัง แต่กลับมีทางออกเพียงทางเดียวก็คือประตูที่เขาผ่านเข้ามานั้น เธอไม่มีมุมใดที่จะไปหลบเขาพ้น สิ่งที่ทำได้ก็คือเผชิญหน้าเท่านั้น
“อ้อ ฟื้นแล้วเรอะ คิดว่าจะนอนจนเช้าเสียอีก” อารัญเอ่ยถาม กวาดสายตาหยา
