“คุณอารัญคะ ชะ...ช่วย ช่วย...ระ...ร่วม”
“ไม่เอาพูดใหม่ พูดเหมือนคนจะตาย ถ้าเธอพูดแบบนี้ฉันไม่มีอารมณ์หรอกนะ”
“คุณอารัญคะ ช่วย...ช่วยร่วมรักกับฉันด้วยค่ะ”
“ร่วมรัก ฮ่าๆๆ...นี่เธอกล้าใช้คำว่าร่วมรักกับฉันเรอะ ฉันขำ อย่างเธอกับฉันมันไม่เรียกว่าร่วมรักหรอก มันต้องเรียกว่า...”
เสียงหัวเราะเย้ยหยันของเขาทำให้พรบุหลันผวา ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไป เพราะการกระทำแบบนั้นก็ควรจะเรียกว่า ‘ร่วมรัก’ แต่คำเฉลยเบาๆ ที่เขาเอ่ยออกมาทำให้เธอน้ำตารื้น เพราะนั่นคือคำที่แปลว่า ‘สัตว์ผสมพันธุ์’ ไม่ใช่เหรอ
“โอเคๆ ฉันให้อภัยเพราะเธอคงจะเคยชินตอนที่พูดกับไอ้ครูบ้านนอกนั่นสินะ แต่ฉันว่าคราวหน้าถ้าเธอใช้คำว่าเมกเลิฟมันจะดูจั๊กจี้กว่าเยอะ เชื่อฉันสิ เอ้า! เริ่มได้ ฉันรออยู่”
พรบุหลันกัดริมฝีปากแน่น แม้จะสั่นสะอื้นในหัวอก แต่เธอก็ต้องสลัดทุกความรู้สึกอ
