ใบหน้าของติงฝูไห่ จ้องมองไปที่ห่อผ้าของหลิวเยี่ยนจืออย่างสงสัยใคร่รู้
"นี่เจ้าไม่คิดจะกล่าวร่ำลาพวกข้าก่อนที่จะจากไปเลยหรือ"
คำถามนี้ของติงฝูไห่ ถึงกับทำให้หลิวเยี่ยนจือ ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่นางจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"ต้องขอโทษด้วยที่ข้าต้องทำเช่นนี้ หากข้าไม่คิดหนีออกมา เกรงว่าด้วย อำนาจของพวกท่านทั้ง 3 คนรวมกัน ก็ไม่สามารถต่อกรกับบุรุษอย่างชินอ๋องเฉินเทียนอี้ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นข้าถึงได้ไม่ต้องการทำให้พวกท่านต้องลำบากไปด้วยการหนีออกมาเพียงลำพังเช่นนี้ ถือว่าเป็นการดีต่อทุกคนแล้ว"
"แล้วสตรีบอบบางเช่นเจ้า จะเดินทางเพียงลำพังในป่าที่อันตรายแบบนี้ได้เช่นไร เกรงว่าด้วยกำลังของเจ้าแค่เพียงอยู่ในป่านี้ ไม่เกินสองชั่วยาม คงได้ตกไปเป็นอาหารของเหล่าสัตว์ป่าเป็นแน่"
"ข...ข้าก็กลัวเช่นกัน แต่จะให้ทำเช่นไรได้เล่า ในเมื่อ เวลานี้เป็นเพียงเวลาเดียวที่เขาไม่จับตาดูข้าอยู่"
"หากเจ้าต้องการท
