ปารวีเงยหน้ามองพี่สะใภ้อย่างตกใจ “น้องรษาไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเกรงใจพี่ พี่ทานคนเดียวได้ ไม่ต้องไปรบกวนพ่อเลี้ยงหรอก เขามีงานให้ทำตั้งเยอะ” เธอบอกอย่างเกรงใจ ไม่กล้าสบตาพ่อเลี้ยงหนุ่มเหมือนเดิม
แต่คนเข้ามาใหม่ได้แต่หลบยิ้มบางๆ อย่างเอ็นดูไม่ให้ใครเห็น ที่เห็นหญิงสาวตรงหน้าเขินอายเขา พ่อเลี้ยงธามส์สบตากับน้องสาวแวบหนึ่ง มองอย่างรู้ทัน
“ได้ยังไงคะ! รษารับปากกับคุณปรินทร์ไว้แล้วว่าจะดูแลพี่รวีอย่างดี”
รษาบอกปารวีแต่ชำเลืองมองอาการพี่ชาย เธอแอบเห็นเขายิ้มพอใจนิดๆ ท้ายประโยคทำเสียงละห้อย เหมือนรู้สึกผิดเต็มประดา พ่อเลี้ยงธามส์รับไม้ต่อจาก รษาทันทีอย่างรู้ทาง
“ไหนรษาบอกว่านัดเพื่อนไว้ไง...อีกสิบห้านาทีก็เที่ยงแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทัน พี่จะทานข้าวเป็นเพื่อนน้องสามีของเธอเอง ไม่ต้องห่วงจะดูแลเป็นอย่างดี ทานข้าวทานยาเสร็จ พี่จะอุ้มขึ้นห้องให้เรียบร้อย” พ่อเลี้ยงธามส์บอกน้องสาว แกล้งแหย่ปารวีที่เอ
