Chapter 2
1449 คำ
หลังจากกลับมาถึงบ้านเขาก็เจอน้องสาวที่ตอนนี้กำลังเดินเล่นออกกำลังกายอยู่ในบ้าน เพราะท้องแฝดนั้นต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษจึงทำให้เธอต้องระวังตัวเองมากพอสมควร
"พี่ดาวินกลับมาแล้วเหรอคะ"
"อืม เป็นไงบ้างเราเจ็บปวดตรงไหนมั้ย"
"ไม่เลยค่ะ สบายมาก คุณพ่อบอกว่าพี่ดาวินจะย้ายไปอยู่บ้านอีกหลังเหรอคะ"
ดาหวันเอ่ยถามพี่ชาย รู้สึกใจหายเหมือนกันที่พอเธอกลับมาพี่ต้องไปอยู่อีกที่ ดาวินมองน้องสาวก่อนจะลูบผมด้วยความรัก
"คิดมากทำไม บ้านนั้นพี่ตั้งใจจะสร้างอยู่แล้วอีกอย่างพี่เป็นคนเสนอว่ายกบ้านหลังนี้ให้น้องโดยสมัครใจไม่ได้ถูกพ่อบังคับซักหน่อย ไม่ต้องมาคิดมากเลยนะบ้านที่พี่สร้างสวยกว่าบ้านนี้อีก"
ดาหวันจิ๊ปากใส่พี่ชายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ กลัวว่าพี่ชายจะน้อยใจที่ต้องไปอยู่ที่อื่นซะอีก
"เรานะมีลูกแฝดสามคนเลยนะ อนาคตต้องมีสมบัติให้ลูกมากที่สุด อะไรที่พ่อให้ต้องเก็บไว้และอะไรที่พี่แบ่งให้ก็ถือว่าให้หลานในท้อง"
เขาแบ่งหุ้นสายการบินให้น้องสามสิบเปอร์เซ็นต์ปีหนึ่งได้ไม่รู้หลักร้อยพันล้าน อยู่เฉยๆก็มีเงินเลี้ยงลูกไม่ลำบาก เขาห่วงน้องแค่คนเดียวเท่านั้นเพราะลำบากมาเยอะ ต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นที่พึ่งให้น้องสาวเอง
"รักพี่ดาวินที่สุดเลย"
ดาหวันสวมกอดพี่ชายอย่างซาบซึ้งใจ เขากอดน้องสาวแน่นก่อนจะลูบผมเธออย่างอ่อนโยน
"จำไว้พี่คือที่พักพิงของน้อง ขอแค่พูดออกมาว่ามีปัญหาอะไรพี่พร้อมช่วยทุกอย่าง"
"ขอบคุณนะคะพี่ดาวิน ถ้าหลานคลอดออกมาพี่ต้องมาเลี้ยงหลานนะ"
"จ้า มาเลี้ยงแน่นอน"
"น่าสงสารจังเลย แก่ปูนนี้แล้วยังไม่มีแฟนอีกต้องมารอเลี้ยงหลานเนี้ย"
ดาหวันเอ่ยแซวพี่ชาย ดาวินดีดหน้าผากน้องสาวอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องทันที
"พูดมาก"
"โธ่เอ้ย! ไม่ยอมรับความจริงนี่นา"
น้องสาวตะโกนไล่หลังก่อนจะหัวเราะร่าออกมาอย่างสนุก ดาวินส่ายหน้าอย่างปลงก่อนจะเข้าห้องนอนไปแล้วหยิบโทรศัพท์มากดเข้าไปในแชทไลน์
เขาลังเลอยู่นานว่าจะทักไปหาดีมั้ย ไม่รู้จะพูดอะไรแต่ว่าอยากคุยเท่านั้นเอง
'วาวา...'
หญิงสาวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินมากดดูโทรศัพท์ที่มีแจ้งเตือน มีคนแอดไลน์เธอมาใหม่เธอจึงกดเข้าไปอ่านข้อความที่เขาส่งมา
'วาวา...'
เธอกดเข้าดูภาพโปรไฟล์ก่อนจะตาโตเมื่อคนที่แอดเข้ามาคือท่านประธานนั้นเอง
"ท่านประธานนี่!"
วาวารีบกดรับเพื่อนก่อนจะรีบตอบกลับทันที เขาไปเอาไอดีเธอมากจากไหนกันน่าตกใจมากแต่ยังไงต้องตอบเขาก่อน เจ้านายทักมาอาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้
'ท่านประธานเหรอคะ วาวาเองค่ะ'
'ฉันรู้น่าว่าเป็นเธอ ทำอะไรอยู่'
เขาอมยิ้มก่อนจะกดพิมพ์เอ่ยถาม วาวาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบกลับไปทันที
'เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ'
'อ่อ แล้วพรุ่งนี้ทำงานที่โรงแรมไหน'
'โรมแรมเพียวร่าค่ะ ท่านประธานรู้จักมั้ยคะ'
หญิงสาวพิมพ์กลับไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสนุก เธอชอบคุยกับท่านประธานนะเพราะเขาใจดีมากและไม่เคยโกรธเธอเลยที่ซุ่มซ่ามแบบนั้นต่อหน้าเขา
'อืมรู้จักสิ พรุ่งนี้เย็นฉันผ่านแถวนั้นพอดีไปเดินเล่นกันมั้ย แถวนั้นมีถนนคนเดินด้วยนะเหมือนงานวัดเลย'
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ส่งไปแล้ว บ้าชะมัดเลยอยู่ๆไปชวนเธอแบบนั้น ยัยซุ่มซ่ามจะคิดยังไงเนี้ยบ้าจริง!
'ท่านประธานจะมารับวาที่โรมแรมเหรอคะ'
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความใสซื่อ เธอไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันคืออะไร เพราะเทียบวาวาแล้วเธอเหมือนผ้าขาวที่ยังไม่มีอะไรตกใส่ ทั้งชีวิตเรียนจบแล้วก็ทำงานทุกอย่างอยู่ในสายตาของแม่ตลอด เธอไม่เคยนอกลู่นอกทางมาก่อน
'อืม เลิกก็ทักมาจะไปรับ'
'ได้ค่ะ งั้นวาจะทักไปพรุ่งนี้นะคะ'
'อืม งั้นไปพักผ่อนเถอะไม่กวนแล้ว'
เขายิ้มออกมาทันที วาวากดส่งสติ๊กเกอร์โอเคก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
"ทำไมท่านประธานใจดีกับพนักงานจังน้า"
หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างเด็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วนอนหลับ เธอไม่ค่อยนอนดึกคงเพราะทำงานทุกวันจึงต้องการเวลาพักผ่อนให้มากที่สุด ดาวินที่มองสติ๊กเกอร์ในหน้าจอก็ยิ้มออกมาคนเดียวเหมือนคนบ้า ทำไมเขารู้สึกถึงโมเม้นต์ตาแก่กำลังล่อลวงเด็กยังไงไม่รู้ วาวาน่าจะไม่เกินยี่สิบห้าปีส่วนเขาปาไปสามสิบสามปีแล้ว ห่างกันเยอะพอสมควรคุยกันเข้าใจได้ขนาดนี้ก็ถือว่าปรับตัวได้ดีเลยนะ
ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วนอนพักผ่อนในเวลาต่อมา
เช้าวันถัดมา... วาวามาทำงานอย่างปกติ เธอมาทำเพราะเพื่อนชวนและเธอก็ชอบงานบริการเลยรู้สึกสนุกมากกว่าเหนื่อย
"น้องๆขอไวน์หน่อย"
"ได้ค่ะ"
วาวาวิ่งไปเสิร์ฟไวน์ให้คนรวยก่อนจะเดินกลับมาหลังเคาเตอร์มองดูนาฬิกาบอกเวลาใกล้เลิกงานแล้ว เธอกดส่งข้อความไปให้ท่านประธานทันที
'วาเลิกหกโมงตรงค่ะ เจอกันหน้าล็อบบี้นะคะ'
'อืม กำลังออกไป'
ดาวินกดส่งข้อความกลับไปก่อนจะหยิบกุญแจรถ โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์เดินออกไปจากห้องนอน จริงๆวันนี้เขาไม่ได้มีธุระที่ไหน ก็แค่อยากหาเพื่อนคุยมากกว่า
เขาเดินลงมาถึงชั้นล่างคนเป็นพ่อมองลูกชายอย่างประหลาดใจ ทำไมรู้สึกว่าลูกชายดูอารมณ์ดีผิดปกติ
"อ่าวพ่อ กลับมาแล้วเหรอครับ"
"อืม เราจะไปไหนไม่ทานข้าวกับพ่อเหรอ"
ท่านดำรงค์มองลูกชายอย่างจับผิด เขาดูเหมือนคนมีความรักยังไงไม่รู้ ปกติจะไม่อารมณ์ดีขนาดนี้
"ผมจะไปข้างนอกครับ คงไม่ทานข้าวที่บ้าน"
"นัดสาวไว้เหรอ..."
ดาวินตาโตก่อนจะรีบปฎิเสธทันที นัดอะไรกันก็แค่ยัยซุ่มซ่ามคนหนึ่งเท่านั้นเองไม่มีอะไรซักหน่อย
"สาวอะไรกันครับพ่อ ผมนัดเพื่อนน่ะครับ"
"งั้นเหรอ... แล้วไปนึกว่ามีแฟนแล้วไม่บอกพ่อ ถ้ามีก็พามาเจอกันบ้างสิน้องเราจะแต่งงานอยู่แล้วพี่ชายยังหาแฟนไม่ได้เลย"
ดาวินยิ้มแห้งก่อนจะรีบปลีกตัวออกไปทันที ไม่งั้นจะโดนถามจี้แล้วเขาจะตอบลำบาก
"ถ้ามีผมจะรีบพามาเลยครับ ไปแล้วนะครับ"
เขาเดินออกไปทันที ท่านดำรงค์มองตามลูกชายก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"น่าสงสัยจริงๆ"
ดาวินขับรถมาถึงหน้าโรงแรม เขาเจอวาวาเดินออกมาพอดีก็บีบแตรเรียกหญิงสาว เธอหันมามองก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นมาทันที หญิงสาวหันซ้ายหันขวาก่อนจะมองไปรอบๆไม่เจอใคร
"สวัสดีค่ะท่านประธาน มาคนเดียวเหรอคะ"
"มาคนเดียวน่ะสิ คิดว่าฉันจะกับใครอีก"
วาวายิ้มแก้มปริก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ แต่คนที่ได้ยินกลับรู้สึกเขินจนทำตัวไม่ถูก
"นึกว่าท่านประธานพาเลขากับผู้ช่วยมาด้วย แบบนี้ไปกันสองคนก็เหมือนไปเดตกันเลยสิคะ"
วินกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไปทันที
"เดตอะไรกันเด็กคนนี้... พูดมากจริงกินขนมมั้ย"
เขาส่งขนมไปให้หญิงสาวมองช็อกโกแลตในมือก่อนจะร้องว้าวออกมา
"หูย! ของแพงซะด้วย"
"กินไปอย่าพูดมาก ถึงแล้วจะบอกเอง"
วาวามองเขาก่อนจะยิ้มแก้มปริ ดาวินเบือนหน้าไปอีกทางอย่างรู้สึกทำตัวไม่ถูก
'ทำไมถึงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยวะ'
- ผู้เขียน
