วาวานั่งเหม่ออยู่ตรงระเบียงโซนรับประทานอาหารเช้า ดาวินมองคนรักอย่างแปลกใจที่อยู่ๆเธอก็เป็นอีกคนไม่สดใสเหมือนเดิมตั้งแต่ที่รับโทรศัพท์จากผู้เป็นแม่ เขาเกลี่ยผมให้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"เป็นอะไรคะคนเก่ง ทำไมหน้าเศร้าแบบนั้น"
"เปล่าค่ะ วาแค่เหนื่อยนิดหน่อย"
หญิงสาวไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าอะไรก่อนดี ถ้าเธอบอกเขาไปแล้วมันจะได้รับการตอบรับแบบไหนเธอไม่ยังไม่อยากจะคาดเดาในตอนนี้
"ไม่ใช่แล้วแบบนี้ คุยกับแม่เรื่องอะไรคะถึงได้มีสีหน้าที่เครียดขนาดนี้ หรือว่าแม่ถามหาคนคุยที่หนูบอกรึเปล่า งั้นกลับไปรอบนี้เราสองคนไปหาแม่กัน ดีมั้ย"
ดาวินกุมมือหญิงสาวไว้ก่อนจะบีบแน่นเพื่อให้เธอมั่นใจในตัวของเขา ไปครั้งนี้เขาจะไปแนะนำตัวเองทำความรู้จักก่อน จากนั้นค่อยๆคุยเรื่องแต่งงานต่อไป
วาวามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นกังวล เรื่องมันจะไม่ยุ่งยากมากไปกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้เป็นลูกชายตระกูลดังและไม่ได้ร่ำรว
