Chapter 5
1271 คำ
หลังจากที่ได้ขนมเรียบร้อยวาวาก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ขนมราคาแพงติดมือไปด้วย วันนี้คุณวินใจดีเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นแถมยังซื้อขนมแพงๆให้อีก พรุ่งนี้จะแบ่งให้เพื่อนกินด้วย
"ขอบคุณสำหรับขนมนะคะคุณวิน แล้วก็ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยค่ะ"
"อืม ขึ้นห้องไปดีๆเดี๋ยวฉันถึงบ้านแล้วจะทักมาหา"
"ได้ค่ะวาจะรอรับโทรศัพท์นะ"
วาวาเอ่ยอย่างใสซื่อก่อนจะโบกมือให้เขาแล้วเดินเข้าคอนโดไป ดาวินยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นคนเดียวรอให้เธอลับสายตาก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านทันที
เมื่อมาถึงที่บ้านดาวินถือถุงขนมกับชุดคลุมไปให้น้องสาวที่นั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขก
"พี่วิน ทำไมวันนี้ไม่มากกินข้าวกับน้อง"
"พี่ไปธุระข้างนอกมา อ่ะซื้อมาฝากได้แล้วก็หายงอนได้ล่ะ"
ดาหวันมองถุงขนมแล้วก็ชุดคลุมท้องก่อนจะยิ้มออกมาทันที ขนมของชอบเลยแต่ชุดคลุมท้องลายน่ารักเชียวคนอย่างพี่ชายเธอจะซื้อแบบนี้เหรอ
"แน่ใจนะคะว่าเลือกเอง"
"ทำไม.. คนแบบพี่เลือกแบบนี้ไม่ได้เหรอ"
ดาหวันมองพี่ชายอย่างจับผิดก่อนจะเงียบไปไม่เถียงต่อเพราะจะจับโจรต้องจับคาหนังคาเขา ไม่ใช่สอบปากคำแบบนี้ไม่มีใครสารภาพหรอก
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ"
"งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ ฝันดีค่ะน้องสาวของพี่"
ดาวินกอดน้องสาวก่อนจะหอมแก้มทีหนึ่งแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี วิลล์ที่ถือนมเดินเข้ามาก็เอ่ยทักพี่ชาย
"กลับมาแล้วเหรอครับพี่วิน"
"อืม ไปนอนล่ะ"
"นมค่ะ พี่ดาวินดูอารมณ์ดีจัง"
"มันต้องมีอะไรแน่นอน ป๊าว่ามั้ย"
"ไม่รู้สิ...."
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างครุ่นคิดแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก ทางด้านของดาวินเมื่อมาถึงที่ห้องก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วโทรศัพท์ไปหาวาวาทันที
(คุณวินถึงแล้วเหรอคะ)
"ถึงแล้ว เราอาบน้ำยัง"
(เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยววาต้องนอนแล้วนะคะพรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวแต่เช้าเลย อาจจะคุยได้ไม่นาน)
ดาวินรู้สึกเซ็งเป็นอย่างมากแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เขาจะต้องมีวิธีจัดการเรื่องนี้แน่นอน ถ้าต้องห่างกันแบบนี้เขาไม่สามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับวาวาได้แน่นอน
"งั้นก็นอนพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ถึงสนามบินแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยนะ"
(ได้ค่ะ ถ้าถึงญี่ปุ่นแล้วจะส่งข้อความไปบอกด้วยค่ะ)
"ดีมาก งั้นฝันดีนะเด็กซุ่มซ่าม"
(ฝันดีเช่นกันค่ะคุณวิน)
วาวากดวางสายก่อนจะมองหน้าโทรศัพท์แล้วยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแปลกๆกับตัวเองแบบนี้ก็ไม่รู้ กับคนอื่นก็ไม่เป็นนะแต่กับคุณวินทำไมถึงเสียอาการแบบนี้ก็ไม่รู้
เธอวางโทรศัพท์ลงก่อนจะนอนหลับพักผ่อนทันที พรุ่งนี้ต้องทำงานเช้าอาจจะเหนื่อยควรจะนอนพักให้เพียงพอ
ทางด้านของดาวินหลังจากวางสายโทรศัพท์จากวาวาเขาก็กดส่งข้อความไปหาผู้ช่วยทันที
'ขอตารางทำงานของวาวาเดือนนี้หน่อย พรุ่งนี้เอามาให้ผมที่ห้องทำงาน'
'ได้ครับท่านประธาน'
เขากดปิดโทรศัพท์ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ พรุ่งนี้เขาจะจัดการทุกอย่างให้จบ รับรองว่าวาวาไม่มีทางไปไหนไกลจากเขาแน่นอน
วันต่อมา...
เขากดไอแพดเล่นโซเชียลไปพลางๆระหว่างรอผู้ช่วยเข้ามาหา อิทธิที่ได้ข้อมูลมาเรียบร้อยก็ถือติดมือมาแล้วเคาะประตูห้องทำงานของท่านประธาน
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา"
อิทธิเปิดประตูเข้ามาก่อนจะวางกระดาษลงตรงหน้าของดาวิน ชายหนุ่มวางไอแพดลงก่อนจะหยิบขึ้นมาดูตารางการทำงานของดาหวัน
"กรุงเทพ-สิงคโปร์ สิงคโปร์-กรุงเทพ กรุงเทพ-ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น-เกาหลี เกาหลี-กรุงเทพ กรุงเทพ-ฮ่องกง ทำไมบินแต่นอกประเทศ"
เขาวางกระดาษลงอย่างอารมณ์เสียสุดขีด เท่ากับว่าเดือนนี้ทั้งเดือนเขาไม่ได้เจอวาวาเลย อาจจะมีเวลาว่างแต่ถ้าต้องตามเธอออกมาไม่ได้พักผ่อนกันพอดี
"จากการสอบถามหัวหน้าพนักงานต้อนรับ เขาบอกว่าวาวาทำงานเก่งและสามารถพูดภาษาที่สามได้จึงให้ย้ายไปบินนอกประเทศ แต่ปกติวาวาบินในประเทศครับเพิ่งได้ย้ายไปในช่วงหลังสามสี่เดือนก่อนหน้านี้เอง"
"ไปบอกทางแผนกว่าให้จัดตารางของวาวาใหม่ทั้งหมด ห้ามมีเที่ยวบินนอกประเทศ"
เขาเอ่ยเสียงเด็ดขาด จะว่าเอาแต่ใจก็ได้แต่ถ้าต้องเป็นแบบนี้เขาเริ่มไม่โอเคเท่าไหร่ ตั้งแต่ไปไหนด้วยกันเขาถึงรู้ว่าการได้เจอวาวาทุกวันมันเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเขาไปแล้ว
"แต่นั้นเท่ากับว่าน้องวาวารายได้หายไปเกือบครึ่งเลยนะครับ ซึ่งผมว่ามัน..."
อิทธิเอ่ยเตือนเจ้านาย เขาพอรู้ว่าถ้าวาวาบินนอกประเทศบ่อยเจ้านายจะไม่ได้เจอหญิงสาวแน่นอน แต่ถ้าต้องเปลี่ยนมาบินในประเทศสิ่งหนึ่งที่เธอต้องเจอคือจากรายได้หลักแสนเหลือเพียงแค่หลักหมื่นเท่านั้น
"ผมจัดการเรื่องเงินเอง แต่คุณต้องทำยังไงก็ได้ให้วาวากลับมาบินในประเทศเท่านั้น"
"ผมจะจัดการให้ครับ แต่เรื่องเหตุผลที่ทางหัวหน้าพนักงานต้อนรับต้องชี้แจงกับน้องล่ะครับ จะบอกเธอว่ายังไง"
"ผมจัดการเองทำตามที่สั่งก็พอ"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความที่วาวาส่งมา เธอบอกว่าตอนนี้ถึงสนามบินแล้วกำลังจะขึ้นเครื่อง อิทธิโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะขอตัวออกไปแล้วจัดการตามที่เจ้านายสั่ง
"เอาไงดีเนี้ย วาวาต้องคิดมากแน่นอนที่ถูกย้ายมาบินชั้นธรรมดา คุณวินจะจัดการยังไง"
เขากุมขมับอย่างปวดหัว เจ้านายกำลังเอาแต่ใจตัวเองและทำให้ทุกอย่างมันเสียระบบหมด เขาไม่รู้จะทำยังไงพูดไปท่านก็ไม่ฟัง ทำตามคำสั่งก็พอที่เหลือให้เขาจัดการเองแล้วกัน
วาวาตอนนี้ตั้งใจบริการลูกค้าระดับVIP เวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเครื่องบินก็ลงจอดในสนามบิน วันนี้เธอต้องค้างที่นี่ดีที่ว่ามีเพื่อนร่วมงานอีกคนที่สนิทมาด้วย
"วาวาไปเที่ยวกันมั้ย ช็อปปิ้ง"
"ไปสิ วาจะซื้อขนมไปเป็นของฝาก"
"แหม่! แต่ปกติไม่ซื้อนะบ่นบอกเปลืองเงิน คราวนี้มาแปลก"
วาวาอมยิ้มก่อนจะเดินลากกระเป๋าตามเพื่อนไป ตั้งใจจะซื้อไปฝากคุณวินไงเลยต้องไปช้อปปิ้งกับเพื่อน เมื่อมาถึงโรงแรมเธอก็กดส่งข้อความไปหาชายหนุ่มตามที่รับปาก
'วาถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวซักพักจะออกไปเดินเล่นค่ะ'
'อย่าไปไหนคนเดียวนะอันตราย ไปกับเพื่อนเข้าใจมั้ย'
'เข้าใจค่ะ'
'อืม ยังไงกลับจากญี่ปุ่นฉันไปรับที่สนามบินนะ'
วาวามองข้อความก่อนจะยิ้มออกมาทันที เธอตอบกลับชายหนุ่มก่อนจะดีดดิ้นไปมาอย่างเขินอาย
'ได้ค่ะ วาถึงแล้วจะบอกนะคะ'
- ผู้เขียน
