Chapter 12
1520 คำ
เมื่อมาถึงที่บ้านวาวาก็มานั่งเล่นตรงน้ำตกเธอนั่งคิดนั้นนี่ว่าจะปลูกดอกไม้แบบไหนดีในระหว่างรอร้านเอาของมาส่ง ดาวินนั่งอยู่ตรงม้านั่งดื่มกาแฟมองหญิงสาวที่เดินไปมาอย่างเพลิดเพลิน คงจะกำลังสนุกอยู่กับการออกแบบสวนดอกไม้ล้อมรอบน้ำตกของเธออยู่
"คุณวินคะวาอยากให้ในน้ำตกมีปลาด้วย"
"พรุ่งนี้ให้ช่างมาดูระบบน้ำก่อน แล้วค่อยหาเวลาไปเลือก วาอยากเลี้ยงปลาชนิดไหนล่ะ"
เขาเอ่ยถามหญิงสาว ถ้าเธอจะเลี้ยงก็ต้องมาดูแลเองแบบนี้เขายิ่งชอบเพราะเธอเอามาเลี้ยงเองก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของปลาพวกนั้น วาวาจะได้มาที่นี่บ่อยๆแต่ถ้าให้มาอยู่เลยเกรงว่าจะโดนเธอด่าเข้าให้ ค่อยๆให้หญิงสาวคุ้นชินกับที่นี่ก่อนดีกว่า
"ปลาคาร์ฟค่ะ เลี้ยงเก้าตัวเลขมงคลกำลังดีเลยค่ะ"
"โอเคค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ช่างมาดูก่อน แล้วถ้าวาหยุดอีกรอบค่อยไปซื้อกัน"
วาวาวิ่งนั่งลงข้างเขาก่อนจะหวานจนตาหยี
"คุณวินทำไมตามใจวาจังเลยคะ ตกลงว่าบ้านใครกันแน่เนี่ย"
หญิงสาวเอ่ยถามติดตลก ดาวินลูบผมเธอเล่นก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน
"อีกหน่อยก็เป็นบ้านวาด้วยไง"
"หมายความว่ายังไงเหรอคะ"
เธอเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เอาจริงๆเธอค่อนข้างจะใสซื่อเรื่องพวกนี้เพราะชีวิตไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้มาก่อน เพิ่งจะได้แยกมาอยู่ด้วยตัวเองก็ตอนได้ทำงานเป็นแอร์โฮสเตส เมื่อก่อนอยู่กับแม่ท่านไม่ให้ไปไหนเลยแม้กระทั่งนอนบ้านเพื่อน เลิกดึกก็จะมารับด้วยตัวเองทุกครั้ง จนไปไหนมีแต่คนล้อว่าลูกแหง่
"ให้อธิบายยังไงดีล่ะ ฉันไม่อยากเร่งรีบเพราะรู้ว่าวาคงจะกังวลหลายอย่าง ไหนจะเรื่องแม่และเราสองคนเพิ่งจะได้ทำความรู้จักกันไม่นาน เอาเป็นว่าฉันจะพูดตรงๆนะ ตอนนี้ฉันกำลังจีบวาอยู่"
หญิงสาวตาโตอย่างตกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดออกมาตามตรงแบบนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะแอบคิดแต่ฐานะอย่างเธอไม่มีสิทธิ์จะคาดหวังอะไรแบบนั้นแน่นอน
"จีบวาเหรอคะ..คุณวินล้อเล่นรึเปล่า"
เธอเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เขารวยล้นฟ้าควรจะมีผู้หญิงที่เหมาะสมมากมายมาให้เลือก คนธรรมดาอย่างเธอไม่มีตรงไหนที่เหมาะสมกับเขาเลย
"ล้อเล่นอะไรกัน นี่แสดงออกไปตั้งเยอะทำไมดูไม่ออกหืมแม่คนใสซื่อ"
เขาหยีผมหญิงสาวเล่นอย่างขำขัน คนอย่างวาวาต้องพูดตามตรงทำอ้อมๆหรือไม่อธิบายคงยากที่เธอจะเข้าใจ
"ก็.. วาไม่คิดว่าคุณวินจะมาสนใจคนอย่างวา อีกอย่างครอบครัวคุณวินคง..."
"พ่อฉันไม่ซีเรียสเรื่องลูกสะใภ้ จะรวยจะจนขอแค่รักกันจริงก็พอ พ่อสอนไว้ว่าถ้าอยากรวยก็หาแฟนที่รวยกว่า แต่ถ้าอยากได้แฟนที่เรารักจริงๆก็ต้องหาเลี้ยงเธอได้"
ดาวินยิ้มออกมาก่อนจะยื่นมือไปกุมมือหญิงสาวไว้ เขาอยากให้เธอมั่นใจในตัวเขามากกว่านี้ ตอนนี้เธอยังเด็กและยังใสซื่อมากนัก วาวาต้องเรียนรู้มากกว่านี้อีกพอสมควร
"คุณวิน..."
"ตอนนี้เราสองคนเรียนรู้กันไปก่อน ฉันไม่ได้บังคับจิตใจอะไรวาเลยนะ ขอแค่ตอนนี้วาให้โอกาสฉันซักหน่อย นี่ก็พูดตรงที่สุดแล้วนะขอถามคำเดียววาจะให้โอกาสฉันมั้ย"
วาวามองมือหนาที่กุมมือเธอไว้แน่น เงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มที่เอ่ยเสียงจริงจังและลุ้นเป็นอย่างมากกับคำตอบของเธอ สารภาพเลยว่าเกิดมาเธอไม่เคยให้โอกาสผู้ชายคนไหนได้เข้ามาเรียนรู้เธอเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีคนมาจีบแต่เธอเกรงใจแม่มากจนไม่กล้าคบหากับใคร แต่ตอนนี้เธอโตแล้วและจะลองเปิดโอกาสให้เขาและเธอในการเปิดใจคุยกัน
"ค่ะ วาจะให้โอกาสคุณวิน แต่ว่าเราคุยกันไปก่อนนะคะ"
ชายหนุ่มยิ้มออกมาทันที คำตอบนี้เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่าหญิงสาวมีใจให้เขาแน่นอน แต่ด้วยเธอยังเด็กมากและคงไม่เคยมีแฟนมาก่อน น่าจะคิดเยอะพอสมควร
"แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ขอบคุณนะคะจอมยุ่ง"
"วาไม่ได้ยุ่งซะหน่อย ชิ"
หญิงสาวยิ้มออกมาทันที เธอรู้สึกว่ากำแพงของคำว่าฐานะหรือเจ้านายลูกน้องมันได้พังลงแล้ว เหลือแค่ผู้ชายและผู้หญิงที่เริ่มเรียนรู้กัน พัฒนาความสัมพันธ์กันในฐานะคนรัก
"เรานะจอมยุ่งเลย แถมซุ่มซ่ามอีก"
"คุณวินอ่ะ! วาไม่คุยแล้ว"
หญิงสาวลุกขึ้นอย่างเขินอายก่อนจะเดินไปดูน้ำตกต่อ ดาวินยิ้มออกมาอย่างสบายใจก่อนจะจิบกาแฟไปพลางๆมองหญิงสาวไปด้วย
ไม่นานรถจากร้านต้นไม้ก็มาส่งของ วาวาลงมือปลูกต้นไม้ด้วยตัวเองโดยมีคนสวนมาช่วยอีกสองคน ส่วนดาวินตอนนี้เขานัดอิทธิให้มาหาที่บ้านเพราะมีเอกสารด่วนที่ต้องเซ็นแต่เขาไม่สะดวกไปที่บริษัทเพราะอยากอยู่กับวาวามากกว่า
"วาอยู่ตรงนี้นะขอไปเคลียร์งานกับอิทธิก่อน เดี๋ยวเสร็จจะมาช่วยนะ"
"ค่ะ คุณวินทำงานเถอะค่ะวามีคนช่วยเยอะแล้ว"
เขาเดินไปลูบผมหญิงสาวก่อนจะสวมหมวกใบใหญ่ให้ วาวายิ้มแก้มปริก่อนจะหันไปปลูกดอกกุหลาบของเธอต่อ ดาวินกลับเข้ามาในบ้านอิทธิที่เพิ่งมาถึงก็เอ่ยทักทายหญิงสาวตรงหน้าบ้าน
"วาวาทำอะไรครับ"
"สวัสดีค่ะคุณอิทธิ วาวากำลังปลูกดอกไม้ทำสวนให้คุณวินค่ะ"
"หยุดงานเหรอ.."
"หยุดสองวันค่ะ"
อิทธิร้องอ่อออกมาทันที มิน่าล่ะเจ้านายถึงไม่ยอมไปทำงานที่บริษัท เพราะเป็นวันหยุดของหญิงสาวจึงใช้เวลาอยู่ด้วยที่นี่ ท่าทางเอาจริงแหะคนนี้
"งั้นตามสบายนะ"
"ค่ะ"
หญิงสาวโบกมือให้ก่อนจะหันไปทำงานตรงหน้าตัวเองต่อ ส่วนอิทธิกับดาวินตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งทำงานกันอยู่ตรงห้องรับแขก
เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีรถหรูเคลื่อนที่เข้ามาจอดตรงหน้าบ้าน วาวาเงยหน้ามองตามอย่างสงสัยว่าใครกันที่เข้ามาใหม่ ท่านดำรงค์ในชุดสูทลงมาจากรถก่อนจะหันไปมองรอบๆ เขาเห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาสะสวยก็มองอย่างแปลกใจ จะว่าคนสวนก็ไม่ใช่เพราะออร่ามันเกินกว่านั้น
"หนูเป็นใคร"
ท่านดำรงค์เอ่ยถามหญิงสาว วาวาลุกขึ้นก่อนจะยกมือไหว้ท่านพร้อมกับยิ้มกว้าง
"สวัสดีค่ะ หนูรู้จักท่านด้วยค่ะ"
วาวายิ้มอย่างสดใส ท่านดำรงค์เห็นก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เพียงแค่พูดไม่กี่ประโยคก็ทำให้โลกสดใสได้เลย ท่าทางไม่ใช่ธรรมดาซะแล้วเด็กคนนี้ ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกชายเขาแน่นอน
"แต่ฉันยังไม่รู้จักหนูเลย ชื่ออะไรล่ะเรา"
"หนูชื่อวาวาค่ะ ท่านมาหาคุณวินใช่มั้ยคะ"
"อืม ลูกชายฉันอยู่ไหนล่ะ แล้วเราทำอะไรอยู่ตรงนี้"
เขาเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ วาวาเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะตอบคำถามผู้ใหญ่กว่า
"คุณดาวินอยู่กับคุณอิทธิข้างในค่ะ ส่วนวามาช่วยคุณวินแต่งสวนดอกไม้ค่ะ"
"ทำสวนดอกไม้เหรอ..."
เขามองอย่างแปลกใจ คนอย่างเจ้าดาวินนะเหรอจะปลูกดอกไม้ในบ้าน รายนั้นไม่ชอบอะไรหวานๆแบบนั้นหรอกแสดงว่าคนคิดไม่ใช่ลูกชายเขาแน่นอน
"ความคิดหนูเหรอสวนดอกไม้เนี้ย"
"อ่อ ค่ะ คุณวินให้วาคิดเองเลือกเองค่ะ"
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง"
เขาระบายยิ้มออกมาอย่างพอเข้าใจ แสดงว่าเด็กคนนี้มีความสัมพันธ์พิเศษกับลูกชายเขาแน่นอน ไม่อย่างนั้นไม่มีทางได้มาในพื้นที่ส่วนตัวแถมยังปล่อยให้ทำอะไรตามใจในบ้านอีก ดาวินเป็นคนที่หวงพื้นที่ส่วนตัวมากเขาจะไม่ให้ใครมาวุ่นวายเด็ดขาดเว้นแต่คนนั้นคือน้องสาวหรือคนพิเศษ
"งั้นตามสบายนะหนู ฉันเข้าไปหาลูกชายก่อน"
"ค่ะ งั้นวาปลูกดอกไม้ต่อนะคะ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แบบนี้นี่เองสินะที่บอกว่ายุ่งจนไม่กลับบ้านกลับช่อง กำลังติดสาวอยู่นี่เอง หึ!
- ผู้เขียน
