“มาเยี่ยมก็อตเหรอ?” แต่คำถามของพี่ดูกลับฟังเหมือนว่าเธอกำลังพูดคนเดียว เพราะคนตัวใหญ่ที่เธอพยายามซักไซร้ไม่ปริปากพ่นคำพูดใดๆ ออกมาเลยสักวลีเดียว “ดอกไม้เนี่ย กอล์ฟเอามาเยี่ยมก็อตใช่ไหม…”
ถึงอย่างงั้นพี่ชมพูก็ยังพยายามถามและพูดต่อไป
“ก็อตคงจะดีใจมากเลยนะ ที่เห็นว่ากอล์ฟมา…”
“เงียบปากได้ยัง?” หลังจากอ้ายกอล์ฟเงียบไปนาน คราวนี้เขาก็เริ่มมีปากมีเสียงขึ้นมาบ้าง “อย่าสอด ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของเราล่ะ กอล์ฟก็รู้ว่าเราน่ะ เป็นห่วงกอล์ฟกับก็อตนะ!” ที่ฉันรับรู้ได้ตอนนี้ คือพวกเขาเริ่มจะมีปากเสียงกัน “แต่กอล์ฟทำกับก็อตแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอ…”
พลั่ก! ตุบ!
“ว้ายยย!” ฉันทำตาโตด้วยความตกใจ เมื่อคนตัวใจแสดงนิสัยต่ำช้าด้วยใช้มือผลักไหล่ของคนตัวเล็กกว่าจนเธอล้มพับลงไปนั่งกับพื้น ซึ่งนั่นตามมาด้วยคำพูดเกรี้ยวกราดแสดงความไม่พอใจของผู้กระทำ
“บอกว่าอย่าแส่ พูดภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง?
