“เวรเอ้ย!!” ผมสบถเสียงดังก่อนเหวี่ยงโทรศัพท์มือถือลงกับพื้นเตียงด้วยความหงุดหงิด ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เหมือนกับเป็นเรื่องหลอกหลอน คอยตอกย้ำผมอยู่เสมอๆ ว่าคนอย่างไอ้กอล์ฟ ไม่เคยเป็นที่ต้องการของใคร
ผมไม่ได้ต้องการเป็นส่วนหนึ่งกับคนทั้งโลก ผมอยู่คนเดียวแบบนี้ได้ ผมไม่ได้ต้องการความสงสารหรือความเห็นใจ
แต่ขอได้ไหมล่ะ ขอแค่อย่างเดียว... ขอแค่เสี้ยวหนึ่งในของความทรงจำของเธอคนนั้นจำทุกอย่างที่เป็นผมได้ ผมที่เป็นกอล์ฟไม่ใช่ไอ้ก็อตอย่างที่เธอเข้าใจ
ถ้าเป็นแบบนั้นได้จริงๆ ถึงต้องเป็นเพียงเงา ผมก็ยอม…
ร่างกายตอบสนองความคิดด้วยการก้าวโซเซเหมือนคนไร้ที่พึ่งพิงทางกายและใจ มาหยุดอยู่ที่ผนังห้องท่ามกลางความมืด ฝ่ามือเอื้อมลูบไปบนผนังคล้ายกับคนอ่อนแรง
“เกลียดเธอว่ะ…” ผมพึมพำ พยายามบอกใครอีกคนที่อยู่ข้างห้อง ทั้งที่รู้ว่าเธอคงไม่ได้ยิน ทั้งที่รู้ แต่ปากก็ยังพล่ามต่อไม่หยุด “แต่ก็รักฉิบ…”
น
