“เพื่อนพี่...คุยไม่เก่งเหรอคะ”
“ฮะ? อ้อ...ไอ้เวรนี่เหรอ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันจะบวชเป็นพระอยู่แล้ว กว่าจะลากออกจากบ้านมาได้นี่เหนื่อยอะ ว่าแต่...น้องณินี่ ณิอะไรเหรอ” โตมรใคร่รู้ ชวนสาวเจ้าคุยเมื่ออีกฝ่ายยอมสานไมตรี
“อ่า...ณิชาค่ะ เรียก ณิ เฉยๆ ก็ได้”
“ว้าว...ชื่อเพราะนะเนี่ย จริงไหมไอ้เต”
เตชิณไม่ตอบ เขาจิบเหล้าอีกอึก ดวงตามีเพียงใบหน้าของณิชา โครงหน้าหล่อน เสียงของหล่อน มันทำให้เขาคิดถึงใครบางคน แต่คงไม่ใช่มั้ง คนอย่างมินตรา คงไม่เสียเงินไปกับการศัลยกรรม อีกอย่าง...ผู้หญิงที่เอวบางๆ อย่างณิชา คงไม่ใช่มินตราของเขาแน่นอน
“ขอบคุณที่ชวนมานั่งด้วยนะคะ”
“ไม่ค่อยมีเพื่อนเหรอ” โตมรถาม
“ค่ะ ความจริงไม่มีใครคบมากกว่า ณิไม่ใช่เพื่อนที่ดีหรอกค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาให้ใคร”
“เหมือนเพื่อนพี่เลย เมื่อก่อนนี่เที่ยวกันตีสามตีสี่ค่อยกลับ แต่เดี๋ยวนี้ สามทุ่มมันเข้านอนแล้ว”
“ว้าว...น่าทึ่งนะ พี่เป็นพ
