EP 4/2 แต่งงานกับพี่นะ
1150 คำ
“เพราะโดนอ่อยน่ะสิ พี่มันคนขี้เอา โดนอ่อยเข้าหน่อยพี่ก็เคลิ้ม”
“พี่เต! เลิกพูดเรื่องน่าอายได้ไหม! จะพาไปไหนก็พาไปซะทีเถอะ ไม่ต้องเปลี่ยนชุดก็ได้ ชุดไหนก็เหมือนกันละน่า” เธอตัดบทแล้วเดินออกมาจากห้องครัว เข้าไปหยิบเอากระเป๋าผ้าที่ใช้บ่อยๆ มีของใช้ส่วนตัวอยู่ในนั้น เธอออกมาสวมรองเท้ารอเขา ก่อนที่เราจะออกจากคอนโดฯ ในเวลาต่อมา
มินตราไม่รู้หรอกว่าเขาจะพาไปไหน และพาไปทำอะไร เขาพาเธอมาแถวๆ ห้างดังกลางกรุงฯ ทว่าไม่ได้พาเธอไปห้าง แต่พามานั่งที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้กัน หน้าร้านที่ติดกับถนนเป็นกระจกใสบานใหญ่ ภายในก็ตกแต่งทันสมัย ใช้โทนสีอบอุ่น น่านั่งทีเดียว
เขาทิ้งเธอไว้ตรงนี้เกือบครึ่งชั่วโมง เธอก็นั่งจิบกาแฟรอแบบงงๆ เฝ้ามองรถราที่ขับผ่านหน้าร้าน มองโน่นมองนี่ไปเรื่อย ตรงหัวมุมของอีกฝั่ง เยื้องกับห้างใหญ่ มีร้านขายดอกไม้กับร้านขายยา เธอหวังว่าเมื่อเขาเสร็จธุระที่ธนาคารตามที่เขาบอก เขาจะซื้อยากลับมาให้เธอด้วย
เธอค่อนข้างตกใจที่เขาพูดเรื่องแต่งงาน เลยไม่ได้กระโดดกอดคอเขาแล้วยิ้มยินดี นั่นเพราะมันขาดบางอย่างไป บางอย่างที่เรียกว่าความรัก เขาอาจจะรู้สึกผิดเรื่องเมื่อคืน เลยพูดเรื่องแต่งงานออกมา และเธอจะไม่เอาเปรียบเขา พวกเธอยังหนุ่มสาว ยังมีเวลาให้เรียนรู้กันและกันอีกมาก วันหนึ่งข้างหน้า ถ้ามันไม่ใช่ขึ้นมา เราก็แค่จบกันแล้วแยกทางกันไปคงง่ายกว่า
พนักงานเอาเครื่องดื่มเย็นๆ มาเสิร์ฟอีกแล้ว เธอดื่มมันอึกใหญ่ พอเริ่มสาย ลูกค้าก็เข้าร้านมากขึ้น ส่วนมากเป็นคนหนุ่มสาว และต่างมาเป็นคู่ๆ พอนั่งมองดีๆ ที่นี่เหมือนร้านสำหรับคู่เดตเลย
“มิน! พี่มาแล้ว”
ขายาวๆ ของเตชิณ ก้าวเข้ามาหาเธอ เขาตัวสูงมาก และแทบจะตกเป็นเป้าสายตาของลูกค้าในร้าน แน่ละ เขาไม่ใช่แค่ตัวสูง แต่หล่อเหลา หน้าคม จมูกโด่ง เขาดูดีมาก เขาเหมือนเทพ ไม่ใช่มนุษย์เมื่อมานั่งกับเธอ ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ที่มีหุ่นอวบอัด และแม้ว่าการรักษาสิวจะทำให้ผิวแก้มเธอดูดีขึ้นมาหน่อย แต่ความขี้เหร่มันรักษาไม่ได้ไง เธอดูบ้านๆ พื้นๆ ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยเมื่อเทียบกับเตชิณ
“รอนานหรือเปล่า”
“กินกาแฟหมดไปแก้วหนึ่งแล้วค่ะ และกำลังจะต่อด้วยน้ำปั่น”
เธอบอกแล้วยิ้ม เขาสูบลมหายใจเข้าลึกๆ ราวกับกำลังตื่นเต้น ก่อนจะดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันเป็นกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินจนเกือบดำ และพอเขาเปิดมันออก แหวนเพชรเม็ดเล็กๆ ก็ส่องประกายอยู่ข้างใน
“พี่คะ?”
“ไม่ใช่แหวนแต่งงานหรอกน่า ไม่ใช่แหวนหมั้นด้วย” เขารีบบอก ก่อนจะดึงแหวนออกมาแล้วสวมให้มินตราพร้อมรอยยิ้ม “แหวนจอง”
“คะ?”
“แหวนจองไง พี่จองแล้วนะ มินห้ามเผลอใจไปกับคนอื่นนะ ต้องมองแค่พี่คนเดียว”
“พี่คะ...เรายังต้องเรียนรู้กันและกัน”
“เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว”
“แต่ไม่ใช่ในฐานะนี้นี่นา ความรักจำเป็นกับชีวิตหลังแต่งงานนะคะ”
“ทำไมล่ะ ไม่เชื่อเหรอว่าพี่จะรักมินได้”
“ค่ะ มินอ้วน มินไม่สวย”
“ใครบอกมินไม่สวย”
“พี่นั่นแหละ”
“เอ้า...งานเข้า! งานเข้าพี่ละ ลืมๆ มันไปเลย สำหรับพี่ มินสวยที่สุด!” พอเจ้าตัวส่ายหัวว่าไม่เชื่อ เขาก็ดึงใบหน้าหล่อนเข้ามาใกล้แล้วจุ๊บปากดังจ๊วบ!!
เสียงจูบดังจ๊วบทำเอาลูกค้าโต๊ะข้างๆ หันมามอง มินตราอายจนต้องเอามือปิดหน้า แต่เตชิณกลับยิ้มร่าชอบใจ
“แฟนผมครับ! เธอชอบบอกว่าตัวเองไม่สวย แต่สำหรับผม เธอสวยที่สุดเลย จริงไหมครับ!”
ลูกค้าโต๊ะข้างๆ พากันยิ้มแล้วพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบกับคนที่มาด้วยกัน มินตราไม่ไหวแล้ว ขืนอยู่ต่อเธอได้กรี๊ดกับการกระทำของเขาแน่ คลั่งรักเกินไปแล้วพ่อคุณ เพลาๆ ลงบ้างก็ได้ เธอไม่ชิน!
“ไปเร็ว! ไปจากที่นี่ก่อน อายชาวบ้านเขา!” มินตราลุกออกไปรอหน้าร้าน เตชิณจ่ายค่าเครื่องดื่มให้เธอแล้วเดินตามออกมา
“จะอายอะไรล่ะ ต้องทำตัวให้ชินไว้นะ พี่เป็นพวกคลั่งรักนะขอบอก”
“พี่เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย”
“พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้แหละ ที่ไม่เคยเห็นเพราะพี่ไม่เคยคลั่งรักใครมาก่อนไง ยินดีด้วยนะมิน มินเป็นคนแรกเลย” เขายิ้มกว้าง รู้สึกต่างออกไปในวันนี้ มันประหลาดที่ได้เดินจูงมือมินตรา ประหลาดตรงที่ว่าใจเขากำลังมีความสุข เหมือนมีดอกไม้เบ่งบานอยู่รอบกาย เหมือนว่าตัวเองกำลังลอยได้อย่างไรอย่างนั้น
“ขอเป็นคนสุดท้ายด้วยได้ไหมล่ะ”
“ก็ต้องดูต่อไปแหละว่ามินจะรักพี่ได้หรือเปล่า ถ้ามินรักพี่ พี่ก็โอเค”
“ง่ายขนาดนั้นเชียว”
เตชิณยิ้มแก้มปริ “ที่มันง่ายเพราะใจมันเลือกไว้แล้วละมั้ง”
“ยังไงนะ” พอเธอถามด้วยไม่เข้าใจ เขากลับไม่ยอมเอ่ยอะไร แค่จับมือเธอไว้ กุมมือกันเดินไปเหมือนพวกวัยรุ่นคลั่งรัก
“เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว พี่รู้นิสัยมิน มินรู้นิสัยพี่ เราอยู่ด้วยกันได้สบายมาก เนี่ย...คู่เราน่ะ ลงตัวที่สุดแล้ว”
ช่างสรรหาเหตุผลมารองรับความสัมพันธ์ มินตราได้แต่เตือนตัวเองไว้ สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้มันจะไม่ตลอดไป เธอรักเขาได้ แต่อย่าเพิ่งหลง ถ้าไม่อยากเจ็บเอง
“ถ้ายังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ งั้น...เอาไว้ให้ลูกสาวพี่เกิดมาก่อน แล้วเราค่อยแต่งตอนนั้นละกัน”
“พูดเป็นเล่นไป”
“ไม่ได้พูดเล่นๆ นะ สัญญาสาบานเลย!”
มินตราส่ายหัวอย่างระอา “พี่คะ”
“ว่าไง”
“ยาคุมมินค่ะ”
“โอ๊ยมิน! ลูกพี่ยังไม่ทันได้เกิด โดนคุมกำเนิดซะแล้ว”
“อย่ามาพูดเล่นเรื่องนี้นะ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อือๆ ตามนั้น” บอกว่าตามนั้น แต่แอบทำหน้าเง้าหน้างอ ตอนไปซื้อแหวน เขาอุตส่าห์ทำเป็นลืมๆ ว่าหล่อนสั่งให้ซื้ออะไรมาด้วย แม่คุณจำแม่นจริงๆ ว่าจะลักไก่แล้วเนี่ย
- ผู้เขียน
