แกรก!!!
“เตชิณ!? ลูกทำอะไร”
“เปล่าครับ ก็...ทำงาน”
เขาตอบหน้าตาย หยิบเอกสารอีกแฟ้มมาทับแฟ้มที่เพิ่งเซ็น แต่คนเป็นมารดาไวกว่า นางคว้าเอาแฟ้มนั้นไปเปิดอ่าน ท่ามกลางสีหน้าลุ้นระทึกของพี่เลขาและ ผอ.จงจิต
“อะไร! แกเมาค้างเหรอ! เทอมที่แล้วห้าคน เทอมนี้สิบคนเลยเหรอ!”
นวลฉวีอยากจะบ้าตาย ลูกชายนางสมควรไปบวชเป็นพระ! ไม่ใช่มานั่งแท่นบริหารโรงเรียนให้นาง นางคิดผิดมหันต์ที่สั่งให้เขามาช่วยงาน
“แค่สิบคนเองน่า ขนหน้าแข้ง ผอ.นวลฉวี ไม่ร่วงหรอก”
“ร่วงแน่ถ้ามีลูกอย่างแกสักสิบคน แกจบดอกเตอร์มาเพื่ออะไรเจ้าเต! แม่ให้มาบริหารโรงเรียน หาเงินให้ได้เยอะๆ ไม่ได้ให้แกไปตั้งมูลนิธิช่วยคน กี่คนแล้วจงจิต เด็กที่ได้เรียนฟรีมีกี่คนแล้ว”
“อ่า...ยี่สิบห้าคนค่ะ”
“หา! เทอมก่อนห้า เทอมนี้สิบ มันต้องเป็นสิบห้าสิ! ลูกฉันเพิ่งมาทำงานแค่ปีเดียว ให้เด็กเรียนฟรีไปยี่สิบห้าคนได้ยังไง!”
“อ่า...มีมาเพิ่ม แต่ไม่ได้แจ้ง ผอ.
