แสงตะวันเรืองรองบนขอบฟ้าทิศตะวันออก มันส่องลอดผ้าม่านสีขาวเข้ามา เปลือกตาของณิชาขยับยุกยิก ก่อนจะเปิดขึ้น เธอเหลียวมองไปรอบกาย นอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นเพื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน รอยยิ้มงามกระจ่างบนวงหน้าเนียน เธอขยับเข้าไปหาคนหลับ วาดแขนกอดเขาไว้ กลิ่นเขา เสียงลมหายใจเขา ทำให้เธอเป็นสุข มันเป็นคืนที่ยอดเยี่ยมมาก
เธอดึงแขนคืนมาเมื่อนอกระเบียงห้องนอน สีครามยามเช้าเลือนหายไปจนสิ้น บัดนี้มีเพียงแสงสว่างอย่างตะวันสีทอง และมันกำลังเรืองรองชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
“ต้องไปแล้วค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ เมื่อคืนมันดีมากเลย”
เธอบอกคนที่ยังหลับแล้วหอมแก้มเขาฟอดๆ เตชิณยิ้มทั้งที่ยังหลับตา วาดแขนมากอดเธอไว้ หอมแก้มหอมขมับ หอมหัววนไป ราวกับชายผู้คลั่งรัก
“อือ...มิน...ตัวมินหอมจัง” เขาเอ่ยคล้ายคนละเมอ ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่เขากอดอยู่ เขาเลยลืมตาขึ้นมา และก็พบว่าปลายจมูกยังฝังอยู่ที่แก้มของคนข้างๆ เขาผลักหล่อนอ
