[7]
ค่าตัวคือหัวใจ
ห้าปีก่อน
เตชิณกลับอังกฤษด้วยอารมณ์ที่ไม่ปกตินัก เขาพยายามรวบรวมสติเพื่อให้ผ่านพ้นการสอบสัมภาษณ์เพื่อศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก มันเป็นการเรียนที่หนักเพราะอาจต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามหรือสี่ปี และทุกอย่างก็สะดุดเมื่อจู่ๆ ความทรงจำที่หายไปค่อยๆ คืนกลับมา
มินตราคือสิ่งแรกที่เขาคิดถึง และมันน่าตกใจเมื่อมารดาบอกว่าหล่อนทิ้งเขาไปแล้ว คนอย่างมินตรานั่นหรือ ทิ้งเขา มันเป็นไปไม่ได้ เขาเลยบินกลับเมืองไทยเมื่ออาทิตย์ก่อน เพื่อไปดูให้เห็นกับตาว่ามารดาเข้าใจผิด แต่มันก็ไม่ใช่ มินตราไม่ได้อยู่ที่คอนโดฯ หล่อนทิ้งเขาไปแล้ว
“ผมจะกลับกรุงเทพฯ อีกรอบ”
เตชิณบอกมารดาอย่างหนักแน่น เขายืนอยู่กลางบ้านที่แม่ซื้อไว้ให้ นางตามมาที่อังกฤษด้วย เพราะยังห่วงอาการเขา แต่เขากลับมองข้ามไปเพราะสิ่งที่แม่ทำ
“พูดอะไรของลูก โต...บอกเพื่อนทีซิ!”
นวลฉวีพยักพเยิดให้เพื่อนลูกชายช่วยพูด โตมรอยู่ที่นี่มาตล
