เสียงน้ำดังซู่ๆ ทำให้คนที่เพลียไปทั้งร่างต้องลุกมานั่งอย่างมึนงง โตมรลูบหน้าลูบตาแรงๆ แล้วหย่อนขาลงข้างเตียง เวลานี้สายมากแล้ว เขาควรจะตื่นเสียที
“อือ...” เสียงครางของคนที่นอนอยู่ข้างหลังทำให้โตมรมีรอยยิ้ม น้องนิ้งคนสวยก็คงเพลียไม่ต่างจากเขากระมัง
“ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวพี่ลงไปส่งข้างล่าง”
ประโยคธรรมดาแต่ทำให้คนข้างหลังนิ่งเงียบไม่ไหวติง โตมรไม่ทันสังเกต เขาจ้องประตูห้องน้ำอยู่ รอว่าเมื่อไหร่คนข้างในจะออกมาเสียที เขาปวดฉี่จะแย่อยู่แล้ว
“ดา...ไอ้ดา! เร็วๆ ฉันปวดฉี่ ทำไมแกไม่เข้าห้องน้ำข้างนอกวะ” เขาบ่นให้คนในห้องน้ำ วินาทีต่อมาเจ้าตัวก็ดึงประตูให้เปิดอ้า และความมึนงงก็บุกโจมตีทุกส่วนในร่างกายเขา ทำไมคนที่เปิดประตูห้องน้ำ ไม่ใช่รดา แต่เป็น...
“แหะๆ ขอโทษทีคะ เมื่อคืนหนูอ้วกแล้วก็หลับเป็นตายอยู่ในห้องน้ำ เราก็เลยไม่ได้...”
“อย่างนั้นเหรอ? แล้ว...แล้วใครอยู่บนเตียงกับพี่ เมื่อคืน?”
โตมรหัน
