อย่าเผลอใจ

EP 1/2 ผู้หญิงของเตชิณ

“ครึ่งชั่วโมง” คนที่เพิ่งออกมาจากห้อง สั่งกับคนที่ยืนอยู่

“คะ?” มินตรางงกับคำสั่ง เหมือนสมองยังไม่พร้อมทำงาน เธอมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย

“จัดการให้เรียบร้อย”

เขาบุ้ยใบ้ไปทางประตูห้องนอน เธอเลยพยักหน้าว่าเข้าใจ ผู้หญิงในห้องไง เธอต้องรีบส่งเจ้าหล่อนออกไปก่อนที่เตชิณจะกลับเข้ามา เขาก้าวตรงไปที่ประตูทางออก เธอรีบหอบเอาถาดของใส่บาตรตามเขาไป พวกเธอลงลิฟต์ไปพร้อมกัน พอถึงชั้นล่าง เขาก็เข้าฟิตเนส เธอเดินออกไปหน้าคอนโดฯ รอพระมา

พอใส่บาตรเรียบร้อย ก็รีบกลับขึ้นมาที่ชั้นสามสิบแปด ย่องเข้าไปในห้องนอนเขา แม่สาวผมสีชมพูยังหลับอยู่ เธอเดินไปดูใกล้ๆ มีเงินสดวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง กระเป๋าสะพายของเจ้าหล่อนทับมันอยู่ เป็นแบงก์สีเทาราวๆ ห้าใบได้

บางครั้งเธอก็คิดแหละ แหม...ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่คอนโดฯ เดียวกันสองต่อสอง จะไม่ให้คิดเลยก็ไม่ได้ บางทีเธอก็อยากอยู่บนเตียงเขาบ้าง แต่เขาไม่นำพา สเปกเขาสูงจัด ต้องสวย ต้องขาว หุ่นนางแบบ ส่วนเธอ เตี้ย หน้าปลวก น้ำหนักเกินอีก ถึงไม่ได้อ้วนเผละจนต้องเข้มงวดกับอาหารการกิน แต่ถ้าเทียบกับผู้หญิงที่เขาควงมาห้องอาทิตย์ละสองครั้ง เธอก็อ้วนกว่าผู้หญิงพวกนั้นอยู่ดี

เพราะฉะนั้น งานง่ายๆ ที่ได้เงินห้าพันต่อคืน เธอคงไม่มีวาสนาได้ทำ

เธอรีบปิดแอร์แล้วเปิดม่านให้แสงสว่างเข้ามา แม่คนที่นอนจมเตียงก็ได้ผงกหัวขึ้นมาดู

“เงินวางอยู่ข้างเตียง คุณมีเวลาสิบห้านาทีเพื่อแต่งตัว อาบน้ำได้ แต่ห้ามใช้อ่างค่ะ พี่ไม่ชอบ”

แม่สาวเจ้าของผมสีชมพู ทำหน้ามึนงงเล็กน้อย สีแดงของลิปสติกที่ทาไว้ดิบดี บัดนี้ย้ายไปเลอะอยู่บนหมอน เจ้าตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ มินตราถอนหายใจอย่างโล่งอก คนนี้พูดง่าย พูดแล้วเข้าใจ อะไรๆ มันก็ง่ายขึ้น เธอเคยเจอพวกเข้าใจอะไรยาก บางครั้งก็ถึงขั้นต้องให้ รปภ. มาลากออกจากห้องก็มี ส่วนคนต้นเรื่องน่ะเหรอ วิ่งอยู่บนลู่วิ่งที่ฟิตเนสอย่างสบายใจ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน

พอสั่งการแม่สาวผมชมพูเสร็จ เธอก็กลับมาที่ส่วนของครัวอีกครั้ง เพิ่งจะหกโมงเศษๆ ยังมีเวลาเตรียมมื้อเช้า ขนมปังไข่ดาว ไส้กรอกและแฮม ถูกย่างแล้วจัดวางใส่จาน พอทำอาหารเสร็จ แม่สาวคนนั้นก็ก้าวออกมา ไม่จำเป็นต้องทักทายเพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีอะไรให้ต้องข้องเกี่ยวกัน ฝ่ายนั้นกลับไปเงียบๆ เธอก็เริ่มจัดโต๊ะมื้อเช้ารอเขามา

เธออยู่ที่นี่มาสองปีแล้ว เตชิณแบ่งห้องในคอนโดฯ ชั้นที่สามสิบแปด ให้เธอห้องหนึ่ง แลกกับการที่เธอต้องเป็นคนทำความสะอาด ซักผ้า ทำกับข้าว เธอไม่ต้องเสียเงินค่าเช่า แถมยังได้กินอาหารดีๆ ที่เขาให้เครดิตการ์ดไว้เพื่อซื้ออาหารสดเข้าบ้าน เธอแค่ต้องหาเงินเพิ่ม เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวและค่าเทอม รวมถึงต้องส่งทางบ้านด้วย

อันที่จริงยังมีงานพิเศษอีกงานที่เขายินดีจ่ายให้เธอเป็นครั้งคราว มันคงพอสำหรับค่าใช้จ่ายส่วนตัวของเธอ เธอไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยใช้จ่ายเกินตัว ยังโหนรถเมล์ไปเรียนด้วยซ้ำ แต่มันไม่พอไง เพราะครอบครัวอันแสนสุขที่เธอต้องส่งเสียเป็นรายเดือน ซึ่งเป็นรายเดือนที่มากกว่าเงินที่เธอหาได้ด้วยซ้ำ คิดไปแล้วก็เศร้านะ มันเศร้าจริงๆ เธอคงไม่ต้องมานั่งคิดอย่างน้อยใจ หากว่าคนที่เธอส่งเงินให้ จะแสดงออกว่ารักและห่วงลูกสาว เหมือนแม่ๆ บ้านอื่นบ้าง

มินตราวางเหยือกน้ำส้มลงบนโต๊ะอาหาร ที่วางชิดผนังด้านหนึ่งของคอนโดฯ หลังนี้ มันเป็นคอนโดฯ ขนาดใหญ่ มีสามห้องด้วยกัน และผนังด้านที่เป็นกระจกฝั่งนี้ก็ทำให้เห็นวิวกรุงเทพฯ ได้ชัดเจน เธอมองมันแล้วคิดเล่นๆ ว่าจะเป็นยังไงนะ หากเธอได้ครอบครองทุกสิ่งที่เตชิณมี

ใช่...สิ่งแรกที่เธอควรทำคือเรียนให้จบ จะได้มีงานดีๆ ทำ จะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น

คิดได้อย่างนั้นก็รีบกลับเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวไปก็อ่านชีทสรุปไปด้วย เธอใกล้สอบแล้ว ต้องขยันท่องหนังสือสักหน่อย เรื่องแต่งหน้าทาปาก เอาไว้ให้คนสวยเขาทำกัน ส่วนเธอ สตรีผู้อาภัพมีกองทัพสิวบุกหน้า ทาแค่ยาแต้มสิวก็หรูแล้ว

“ไม่สวยก็ต้องทำใจนะมิน อย่างน้อยเธอก็ยังแข็งแรง และนมเธอก็ใหญ่มาก!” พูดขำๆ กับตัวเองแล้วก้มมองหน้าอกหน้าใจไซซ์เกินตัว ความภาคภูมิใจของสตรีที่สูงเพียงร้อยหกสิบเซ็นฯ เอวหนาเกือบสามสิบ แถมหน้ายังสิวเขลอะ โอ๊ย...พอเถอะ บรรยายสภาพตัวเองนี่มันไม่เจริญจิตเจริญใจเลย

เธอแต่งตัวเสร็จก็คว้าเอากระเป๋าเป้สะพายหลัง ที่สาวนักศึกษาสมัยนี้ไม่นิยมกันหรอก พวกเธอทั้งหลายนิยมกระเป๋าแบรนด์เนมมากกว่า ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีปัญญาซื้อนะ เธอมีปัญญา แต่ไม่มีเงินค่ะ เลยได้แค่มอง อีกอย่างกระเป๋าเป้ก็สะดวกดี เอาชุดทำงานไปเปลี่ยนที่ห้างได้เลย ไม่ต้องกลับมาที่ห้องให้เสียเวลา

เสียงเหมือนมีคนเดินอยู่ข้างนอก เธอรีบเลย รีบหอบทุกอย่างออกมาแล้วตรงเข้าครัวไปชงกาแฟให้พี่ ต้องเป็นกาแฟสดที่บดใหม่ๆ ด้วยนะ แบบสำเร็จรูปไม่กินอีก พ่อคุณเอ๊ย เอาใจยากฉิบหาย

“มิน!!”

“คะพี่!” กาแฟร้อนๆ ในถ้วยเกือบลวกมือเพราะรีบวางมันลงบนโต๊ะ อะไรของพี่เขาอีก

“ผ้าปูเตียง!”