อย่าเผลอใจ

EP 5/2 รักที่ถูกลืม

ห้องพักราคาสามพันต่อเดือน เดี๋ยวนี้ไม่มีแอร์ด้วยซ้ำ แต่มินตราก็จำต้องอยู่เพราะมันราคาถูกที่สุดในย่านนี้ เธอย้ายของออกมาจากคอนโดฯ ของเตชิณเมื่ออาทิตย์ก่อน ใช้ชีวิตเงียบๆ อยู่ตามลำพัง เงินเก็บที่เจียดเอาไว้ทุกเดือน กลายเป็นเงินประกันห้อง ที่พอจ่ายล่วงหน้าไปสองเดือน เธอก็แทบไม่มีเงินเหลือใช้จ่าย แต่ไม่เป็นไร อีกอาทิตย์สองอาทิตย์ เงินจากร้านไอศกรีมที่ทำค้างไว้ คงจะออกพอดี

ย้ายมาเกือบอาทิตย์ แต่เพิ่งมีเวลาได้จัดของจริงจัง มัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องเอกสารจบที่มหา’ลัย ห้องสี่เหลี่ยมที่แทบไม่มีอะไรเลย ไม่มีตู้เย็น ไม่มีเครื่องซักผ้า มีแค่เบาะนอนผืนบางๆ ที่ซื้อได้ตอนมันลดราคาพอดี เอาเถอะ ให้เธอทำงานได้เงินเดือนเสียก่อน ค่อยขยับขยายเอา

“เฮ้อ...ทำเสร็จหมดแล้ว ไม่มีอะไรทำแล้วแฮะ” กวาดตามองไปรอบห้องสี่เหลี่ยม ปกติถ้าไม่มีอะไรทำ เธอก็จะนั่งเล่นมือถือ รอเวลาทำกับข้าวไว้รอพี่ แต่วันนี้...ไม่ต้องทำแล้ว

“ต้องซื้อมือถือใหม่ คงต้องมือสองก่อนละนะ เอาแค่ให้พี่ที่ทำงานโทรมาได้ก็แล้วกัน” บอกตัวเองอย่างนั้นแล้วเปิดโน้ตบุ๊กดูสมาร์ตโฟนมือสอง เธอต้องลบบัญชีไลน์และเฟซในโน้ตบุ๊กด้วย เหมือนว่า...เธอกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่เลย ชีวิตใหม่ที่แม่กับพี่ๆ จะหาเธอไม่เจอ ชีวิตใหม่ ที่ไม่มีเตชิณ

แสงตะวันยามบ่ายคล้อยส่องเข้ามาทางประตูหลังของห้อง มันตกกระทบมือซ้ายที่ไร้แหวนวงงาม

“เอ๊ะ? แหวนล่ะ แหวนอยู่ไหน!?” เธอควานหากล่องแหวนในกระเป๋า แต่มันไม่มี “หรือว่า...ลืมเอามาเหรอ ก็ใส่ในกระเป๋าแล้วนี่นา!” บอกตัวเองอย่างนั้นเพราะจำได้ว่าเอากล่องแหวนใส่ในกระเป๋าแล้วจริงๆ แล้วมันหายไปไหน หรือว่าเธอทำหาย ไม่นะ อย่าหายนะ!

“ลืมที่ห้องโน้นแน่ๆ ขอให้อยู่นะ ขอให้อยู่ทีเถอะ!”

ได้แต่ภาวนาว่าให้มันอยู่ที่นั่น ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องไป เธอจำได้ว่าเอาใส่กระเป๋าแล้ว มันหายไปได้ยังไง ไม่น่าเลย เพราะเพิ่งได้แหวนมา เธอเลยใส่ไม่ชินมือ ทุกครั้งที่ล้างจานหรืออาบน้ำ เธอก็จะถอดวางไว้ มันน่าจะแพงด้วย สุดท้ายเลยถอดเก็บใส่กล่อง นึกไม่ถึงว่าเพราะกลัวหาย ก็ดันมาหายจริงๆ

คอนโดฯ ของเตชิณอยู่ไกลจากห้องพักมากโข เธอต้องนั่งรถไปเกือบชั่วโมง โชคดีที่รหัสผ่านยังไม่ถูกเปลี่ยน เธอเปิดเข้าไป และเกือบจะร้องไห้ เมื่อเห็นผ้าขาวคลุมโต๊ะตู้เอาไว้ ราวกับว่าเจ้าของจะไม่มาอีก มันชาไปหมด ชาทั้งร่างกายและหัวใจ กลิ่นเขายังอยู่ เธอได้กลิ่นอ่อนๆ ของชายที่รัก

“จะไปไหนเหรอ จะไม่อยู่ที่นี่แล้วเหรอ” เอ่ยออกมาอย่างสิ้นหวัง อุตส่าห์คิดไว้ว่าจะแอบกลับมาดูเขา นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว

เธอตรงเข้าไปในห้องนอนของเตชิณ ยังมีข้าวของของเขาวางอยู่บ้าง จำพวกรูปถ่ายและหนังสือที่เขาชอบอ่าน เธอเดินไปดู เอามือลูบไล้สันหนังสือเล่มหนา ราวกับว่ามันคือตัวแทนของพี่

“พี่...มินคิดถึงพี่ คิดถึงมากเลย ฮือออ....” มินตราร้องไห้โฮ นั่งลงบนเตียงที่มีผ้าขาวคลุมไว้ มือบางลูบแตะมันราวกับว่าได้แตะเนื้อตัวคนที่อยู่ไกล ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกเหมือนว่าเธอ...ไม่เหลือใครเลย

กรอบรูปของเขาวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เป็นรูปที่เขาชอบมาก เธอยิ้มทั้งน้ำตา ยังจำวันนั้นได้ดี วันที่เธอเป็นคนกดชัตเตอร์ให้ เธอมองเขาผ่านเลนส์กล้องฟิล์มอย่างหลงใหล โดยที่เขาไม่เคยรู้เลย

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

เสียงเปิดประตูดังอยู่ข้างนอก มินตรารีบเช็ดน้ำตา อย่าบอกนะว่าแม่เขามา ถ้าแม่เขาเห็นเธอเข้า เธอต้องโดนดุแน่ๆ เธอแอบอยู่ในห้องนอนสักพัก ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องข้างๆ เหมือนว่าจะมีคนเดินเข้าห้องเธอด้วย เธอเงี่ยหูฟัง คนคนนั้นออกมาจากห้องเธอ และกำลังเดินอยู่ข้างนอก จังหวะการเดินหนักแน่น เลยรู้ว่าไม่ใช่เสียงเดินของหญิงสูงวัย เธอเปิดประตูออกมา และก็ได้เห็นสีหน้างงๆ ของคนที่เดินอยู่ในครัว

“นั่นมินเหรอ? เธอมาทำอะไรที่นี่!?”

เตชิณค่อนข้างตกใจที่เห็นมินตรา นี่มันอะไรกัน

“เอ่อ...คือ...พี่คงจำไม่ได้ พี่ให้มินมาทำความสะอาดรายอาทิตย์น่ะ แต่ว่า...พอมินเข้ามา..” เธอผายมือใส่ผ้าขาวที่คลุมเฟอร์นิเจอร์อยู่

“โอ...ตายจริง พี่จำไม่ได้น่ะ ขอโทษทีนะมิน เอ้าๆ เอานี่ไปนะ” เขาล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบแบงก์พันให้มินตราสองใบ “ขอโทษที่ไม่ได้บอกเรื่องคอนโดฯ นะ พี่ลืมสนิทเลย แต่เธอไม่ต้องมาแล้ว”

“ทำไมคะ”

“พี่จะไปเรียนต่อน่ะ คือ...มันยากมากที่คนความจำเสื่อมต้องคอยนึกแต่เรื่องที่เราจำไม่ได้ แม่ก็เลยอยากให้พี่ไปต่างประเทศ พี่เลยว่าจะไปเรียนต่อซะเลย กลับมาจะได้ช่วยแม่เรื่องโรงเรียนด้วย”

“อ้อ...ค่ะ หมายถึง...พี่จะไปเมืองนอก ไปนานไหมคะ” ต้องใช้ความเข้มแข็งมากเหลือเกินในการถามคำถามเขาแต่ละคำ แววตาเขาที่มองเธอ มันไร้ซึ่งความรัก ไม่ใช่แววตาของพี่เตที่เธอรู้จักอีกต่อไป

“ไม่แน่ใจ อาจจะสองปีหรือนานกว่านั้น มินก็...โชคดีนะ ขอโทษทีเรื่องคราวก่อน พี่จำไม่ได้ว่ามินเรียนจบแล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ตอบเขาได้แค่นั้น มือที่กำแบงก์กำแน่นที่สุดในชีวิต