31
“ฮือๆๆ ฮือ” เสียงสะอื้นไห้ที่ดังไม่หยุด ทำให้ใจของผู้ฟังรู้สึกเจ็บเจียนตาย ประหนึ่งมีใครควักหัวใจของตนออกมาจากร่าง แล้วกระหน่ำเท้ากระทืบอย่างไม่ใยดี อ้อมกอดของผู้เป็นอาบุญธรรมกอดร่างของเจ้าของเสียงร้องไห้ที่นั่งบนตักของตน และดูเหมือนว่าไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดร้องง่ายๆ
“คนดีของคุณอาอย่าร้องไห้นะคะ คุณอาผิดเองที่ดูแลกุ๊กไม่ดี ปล่อยให้นิก้ามาทำร้ายหลานรักของคุณอาแบบนี้” พูดถึงตัวต้นเหตุขึ้นมา ดวงตาของเขาแข็งกร้าวแรงโทสะหุนหันขึ้นอีกรอบ
“ฮือๆ อือ” ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมาจากปากของเธอนอกจากเสียงสะอื้น
“นิ่งนะคะ คุณอาได้ยินเสียงร้องไห้ของกุ๊กแล้ว คุณอาอยากจะตายเสียให้ได้ อย่าร้องนะคะ” เขาปลอบ กอดกระชับร่างสวยแน่นกว่าเดิม
“คุณอะ...อาขา กะ...กุ๊กอยากกะ...กลับเมืองไทย กุ๊กมะ...ไม่อยากอยู่ที่นี่ละ...แล้ว กุ๊กกลัว”
เธอพูดเสียงกระท่อนกระแท่นสลับกับสะอื้นฮัก สูดน้ำมูกเข้าไปในจมูก วินาทีนี้ณัฏฐลัก
