29
“ฮือๆๆ ฮือ” เสียงสะอื้นไห้ดังไม่หยุดตั้งแต่เจ้าของเสียงร้องเข้ามาในห้องน้ำ ณัฏฐลักษณ์สกัดกลั้นความเสียใจของตนเองไว้ไม่ไหว คำพูดบาดจิตใจยังคงกังวานในส่วนรับฟัง และเจ็บปวดใจยามที่คิดภาพตามคำพูดของนางแบบสาว
“อย่าร้องไห้ไปเลยกุ๊ก เรื่องมันผ่านไปแล้วอย่าเก็บมาใส่ใจ อีกอย่างนึงนะคุณอาจอนก็ไม่ได้คิดกลับไปหายัยก้านยาวเสียเมื่อไหร่ เขารักและแคร์เธอจะตายไป นิ่งซะนะ”
ภัทรพรปลอบเพื่อน โอบกอดร่างเล็กที่สะอื้นไห้ไม่หยุด นึกเคืองตัวต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนของตนต้องตกอยู่ในอาการเช่นนี้ หมายมั่นไว้ว่าถ้าเจอตัวต่อตัวแม่จะตบให้คว่ำ เพียงแค่ภัทรพรนึกในใจ ร่างของคนที่ตนอยากจะชำระความก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ
“ว่าไงจ๊ะสาวน้อยไร้เดียงสา ถึงกับต้องหลบมานั่งร้องห่มร้องไห้เลยเหรอ” โมนิก้ายิ้มเยาะ จีบปากจีบคอพูด กอดอกยืนมองณัฏฐลักษณ์ที่ยืนร้องไห้ด้วยความสะใจ
“ยัยก้านยาวหุบปากไปเลยนะถ้าไม่อยากโดนตบ”
ภัทรพรพูดใส่น
