“เจ้ามาเยาะเย้ยข้าหรือไรกุ้ยฉิน!” หวังซื่ออิงเงยหน้ามาตวาดเสียงไม่ดังนักพร้อมน้ำตาที่นองใบหน้านวล เครื่องประทินผิวที่แต่งแต้มไว้บัดนี้ละลายหายไปกับน้ำตาเกือบหมด ชาดทาปากเลอะเทอะดูน่าขันมากกว่าน่าสงสาร
“ข้าไม่ได้เย้ยเจ้าเสียหน่อย ข้าแค่จะมาปลอบใจเจ้าต่างหาก…” ดวงตาหงส์เก็บซ่อนความสะใจก่อนรีบทำเหมือนไม่รู้สึกอันใด
“หึ ปลอบใจ คนอย่างเจ้าน่ะหรือจะปลอบใจข้า” หญิงสาวเหยียดรอยยิ้มหยัน ศัตรูที่ไหนจะมาเห็นใจยามฝ่ายตรงข้ามล้มลงกับพื้น
“ใช่ ข้าหวังว่าเจ้าได้รับรู้ว่าข้ารู้สึกเช่นไรเมื่อถูกบังคับให้แต่งงานในคราวนั้น” เมื่ออยู่ในสถานการณ์เดียวกันย่อมเจ็บปวดไม่ต่างกัน
“อย่างน้อยคู่หมั้นข้าก็เป็นถึงบุตรชายคหบดีที่ร่ำรวย ไม่ใช่คนเลี้ยงม้าเหมือนสามีเจ้านะกุ้ยฉิน” หวังซื่ออิงยังข่มกลาย ๆ ไม่ยอมอ่อนข้อ
“ถ้าคิดเช่นนั้นแล้วเจ้ามีความสุขก็เอาเถิด แต่อย่าลืมว่าเจ้าก็คบหากับคุณชายจงต่อไปไม่ได้อีก” โฉมสะคราญย
