บทที่ 5
เสียงนกนางนวลโผบินออกหากินในยามอรุณรุ่ง ปลุกให้คนที่หลับไหลอยู่บนเตียงหนานุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะกวาดสายตามองรอบๆ ตัว ปรับสายตาให้ชินกับความงดงามของห้องนอนใหญ่โตหรูหรา มีเจ้าของห้อง นอนกายเกยต้นแขนและต้นขาแข็งแกร่งพาดมาบนลำตัวของเธอ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเต็มที่
พันธิสาหันไปมองใบหน้าของฟาธิส แม้ในยามหลับสนิทอีกฝ่ายยังดูคมเข้มหล่อเหลา ตรงสันคางมีไรเคราที่เพิ่งขึ้นใหม่ๆ เขียวครึ้มไปทั้งแถบ ยิ่งส่งให้ผู้เป็นเจ้าของดูหล่อเหลามากกว่าเดิม
มือเล็กเอื้อมไปจับสัมผัสตรงปลายคางบึกบึน พลางลูบไล้บางเบา ไม่กล้าลูบหนักไปมากกว่านี้ ด้วยเกรงว่าฟาธิสจะตื่นนอนได้ ขณะเดียวกันก็นึกถึงคำพูดของอีกฝ่าย ที่รำพันออกมาขณะโผทะยานเข้าสู่ดินแดนของความหรรษาร่วมกันเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
‘ผมรักคุณ...พันธิสา’
“ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะรักฉัน”
พันธิสาทำปากขมุบข
