สวาทรักนางบำเรอจำยอม

บทที่ 1           ภายในห้องเช่าเล็กๆ ชั้นบนสุดของคอนโดกลางเก่ากลางใหม่ ตั้งอยู่ในแดนศิวิไลซ์อย่างกรุงเทพมหานคร เจ้าของร่างบางอรชร ซึ่งเป็นเจ้าของห้อง กำลังหน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับหน้าจอโน้ตบุ้ค เพื่อเปิดหาบริษัทที่รับสมัครงานทั้งผ่านอินเตอร์เน็ต และแบบเข้าไปสมัครถึงหน้าบริษัท           “ทำไมงานมันหายากยังกับงมเข็มในมหาสมุทรแปซิฟิกน่ะ”           “เรียนจบมาเกือบหกเดือนแล้ว ยังหางานไม่ได้เลย”           “โอ๊ย...เบื่อ!”           พันธิสา เจ้าของร่างบางอรชร มีใบหน้างดงามไม่แพ้นางแบบแนวหน้าของเมืองไทย ร้องบ่นระงมกับชีวิตของตนเอง ที่ไม่สามารถหางานทำได้สักที           พันธิสากำลังเครียดหนัก เพราะเพื่อนคนอื่นๆ มีงานทำตั้งแต่เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำไป ส่วนเธอนั้นหรือ? ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ หรือหากรับเข้าทำงาน ก็ทำได้ไม่เกินสัปดาห์ก็ถูกไล่ออก           แต่! ไม่ใช่เพราะทำงานไม่ดี ทำงานไม่ทนทานเหมือนพนักงานคนอื่นๆ แต่เป็นเพราะสวยเกินไป ทำให้มีปัญหากับพนักงานสาวทุกคน รวมทั้งมีปัญหากับพนักงานผู้ชายที่คอยตามตอแยเธอด้วย           “เบื่อ...เบื่อ...เบื่อ...ไม่อยากอยู่วิจัยฝุ่นแล้ว”           พันธิสาร้องตะโกนออกมาดังๆ ด้วยความเบื่อหน่าย เธอนั่งค้นหางานตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตกเย็น แต่ก็ยังหางานไม่ได้สักที และตอนนี้เธอก็เริ่มอ่อนล้า ดวงตาทั้งคู่ปวดระบมจากการนั่งจ้องหน้าจอโน้ตบุ้คมาทั้งวัน จึงซบหน้าลงกับโต๊ะ เพื่อพักสายตาสักครู่ โดยไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมห้องได้กลับมาจากทำงาน ทันได้ยินเสียงบ่นอุบของเธอเข้าพอดี “บ่นเรื่องงานอีกแล้วหรือธิสา”           แพรไหมเอ่ยถามยิ้มๆ พลางทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเล็กๆ ด้วยอาการอ่อนล้าจากการทำงานมาทั้งวัน แถมยังต้องเผชิญกับปัญหารถติดนานนับชั่วโมงกว่าจะเดินทางมาถึงห้องพักได้             “ฮื้อ...” พันธิสารับคำเพียงสั้นๆ ยังคงซบหน้าลงกับโต๊ะโดยไม่ได้เงยหน้ามองเพื่อนสาวแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะบ่นอุบด้วยความเบื่อหน่าย           “เบื่อชะมัดเลย ไม่มีบริษัทไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์งานแม้แต่ที่เดียว”           “สมัครไปกี่บริษัทแล้วล่ะ ธิสา” แพรไหมเอ่ยถามพร้อมกับผุดลุกขึ้นมาจ้องมองหน้าจอโน้ตบุ้ค ที่เพื่อนรักเปิดค้างไว้อยู่           “นับไม่ถ้วน สมัครไปเป็นร้อยบริษัทแล้วล่ะมั้ง แต่ไม่มีบริษัทไหนติดต่อมาแม้แต่รายเดียว สงสัยธิสาต้องตกงานไปทั้งชาติแน่ๆ” พันธิสาเอ่ยอย่างปลงๆ           “ไม่หรอกน่า...ธิสา ยังไงๆ ก็ต้องมีสักบริษัทที่รับธิสาเข้าทำงาน” แพรไหมเอ่ยให้กำลังใจเพื่อนรัก พลางเอื้อมมือไปกดเลื่อนดูหน้าจอที่พันธิสาเปิดค้างไว้           พันธิสาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปรินน้ำเย็นมาดื่ม ยังคงบ่นกระปอดกระแปดแกมประชดประชันไปในตัว           “ฮึ! คงมีสักบริษัทหรอกนะ ที่จะรับธิสาเข้าทำงาน จวนจะหกเดือนแล้วนะที่เราตกงานเกาะพ่อแม่กิน จนเราไม่กล้าโทรไปขอเงินคุณแม่แล้ว”           แพรไหมไม่ได้สนใจคำบ่นของเพื่อนรัก เพราะตอนนี้สายตาของเธอกวาดมองไปยังโฆษณารับสมัครงานแห่งหนึ่ง และด้วยสนใจมากเป็นพิเศษ จึงกดเข้าไปในดูรายละเอียดการรับสมัครงานจากบริษัทแห่งนี้           แพรไหมกวาดสายตาอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว ซึ่งล้วนเป็นภาษา อังกฤษทั้งสิ้น นาทีต่อมาก็เลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อมีหน้าจอให้แชทสนทนาเด้งขึ้นมาบนหน้าจอโน้ตบุ้คด้วย           “ธิสา มานี่เร็ว บริษัทนี้รับสมัครงาน ต้องการพนักงานเร็วที่สุด และให้เงินเดือนดีด้วย”           ขณะตะโกนเรียกเพื่อนรัก แพรไหมก็กดพิมพ์ข้อความทักทายลงไปบนข้อความแชทด้วย           “งานอะไรหรือแพร ที่ว่าต้องการคนด่วน” พันธิสาเอ่ยถามเสียงเนือยๆ ไม่ได้ทำตามคำบอกของแพรไหม ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา พลางหยิบหนังสือพิมพ์รับสมัครงานมาเปิดดูด้วยความเบื่อหน่าย           “แป๊บหนึ่งนะ ธิสา แพรกำลังแชทถามเขาอยู่จ้ะ” แพรไหมเอ่ยบอก คร่ำเคร่งอยู่กับการพิมพ์ข้อความ เพื่อสอบถามคนที่อาจจะเป็นว่าที่นายจ้างของเพื่อนรัก           พันธิสาเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ “บริษัทนี้เขาทันสมัยขนาดว่ามีการแชทสมัครงานด้วยหรือแพร”           “ใช่จ้ะ” แพรไหมรับคำ กวาดสายตาอ่านข้อความที่ได้รับตอบกลับจากปลายทาง แล้วเอ่ยบอกเพื่อนรักด้วยความตื่นเต้น           “ธิสา บริษัทนี้รับสมัคร Housewife (เฮาซ’ไวฟ) เขาต้องการพนักงานด่วนที่สุด สนใจไหม ธิสา”           “เฮาซ’ ไวฟ!” พันธิสารทวนคำเสียงสูง บ่นอุบกับตำแหน่งงานที่แพรไหมต้องการให้เธอไปทำงาน “แพรจะให้ธิสาไปเป็นแม่บ้านนี้นะ? จะบ้าตาย อุตส่าห์เรียนจบได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แต่ให้ธิสาไปทำงานเป็นคนรับใช้ ธิสาไม่เอาด้วยหรอก”           “เป็นแม่บ้านก็ไม่ได้เสียหายอะไรนะ ธิสา เขาให้เงินเดือนดีด้วย” แพรไหมค้านเพื่อนรัก ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อเห็นจำนวนตัวเลขเงินเดือนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า             “ธิสา! เขาให้เงินเดือนเป็นสกุลเงินยูโร ตีเป็นเงินไทยก็ราวๆ สี่หมื่นบาทต่อเดือน แถมกินอยู่กับเขาด้วย เยอะน่าดูเลย ธิสาอยู่เมืองไทยหางานที่ได้เงินเดือนเท่านี้ไม่ได้ง่ายๆ นะ”           พอได้ยินจำนวนตัวเลข พันธิสาก็เบิกตาโตไม่ต่างจากเพื่อนรัก คราวนี้ถลาเข้าไปอ่านข้อความที่แพรไหมกำลังแชทคุยกับเจ้าของบริษัทแห่งนี้ พร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนรักต่อว่า           “เขาให้ไปทำงานที่ไหนหรือ ทำไมถึงจ่ายเงินเดือนเป็นสกุลเงินยูโรด้วย”           “อิสตันบูล ประเทศตุรกี สนใจไหม ธิสา”           “อิสตันบูล!” พันธิสาร้องเสียงหลง โวยวายไม่ได้หยุดปาก “จะบ้าหรือ ให้เราไปทำงานเป็นแม่บ้าน เป็นคนรับใช้ถึงต่างประเทศ”           “เป็นเฮาซ’ไวซ เป็นแม่บ้านก็ไม่เห็นเสียหายอะไรนี่ ธิสา แถมเงินเดือนดีด้วย” แพรไหมค้านเพื่อนรัก จัดแจงตอบข้อความแชทแทนพันธิสา เท่านั้นยังไม่พอ ยังส่งข้อมูลส่วนตัว รวมทั้งภาพถ่ายของพันธิสาให้กับว่าที่นายจ้างต่างแดนด้วย