ผ่านไปเกือบสิบนาที รัมย์สุดาถึงได้โยนกล่องเจ้าปัญหาทิ้ง เหงื่อกาฬพานไหลอาบหน้าผากเกลี้ยงเนียนจนเจ้าตัวต้องเช็ดทิ้งลวกๆ ปากอิ่มเอาแต่เม้มแน่นเป็นแถบตรงเพราะไม่รู้จะตั้งรับกับสิ่งที่เขาทิ้งท้ายเอาไว้เช่นไรดี อุตส่าห์รอดตัวอยู่ในอาณาจักรของเขามาตั้งหลายคืน แต่ที่ไหนได้กลับต้องมาตกมาตายเอาวันนี้...วันที่เขาแสดงบทบาทเป็นคนใจดีแต่กลับตลบหลังเสียจนเจ็บแสบ
ปลายเท้าเล็กจึงเดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวาย ฟ้าด้านนอกก็ไม่เห็นอกเห็นใจเลยใช่ไหมถึงได้คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ จนอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันก็จะหายไปกับขอบฟ้า ตอนนี้ความหวาดกลัว ความลังเลมันเกาะกินใจ จนต้องหันไปคว้าเอาโทรศัพท์แล้วกดโทร. หาเพื่อนรัก ซึ่งจดจำเบอร์ของอีกฝ่ายได้จนขึ้นใจ
รอสัญญาณด้วยความร้อนรนอยู่สักพัก เสียงคุ้นหูของเพื่อนรักก็ดังขึ้นจึงกรอกเสียงตื่นกลัวลงไป “เดหลี...ช่วยเราด้วย เราไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว หนีออกจากที่นี่แล้วกลับเมืองไทยเ
