ยอมหลบสายตาร้อนระอุด้วยความเอียงอาย สองแก้มก็ยังร้อนผ่าวราวกับโดนไฟอัง ด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึงจึงกัดปากของตัวเองไว้แน่น แต่สุดท้ายเมื่อเขายอมปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระก็รีบดึงมือหนีห่างอาวุธร้ายอย่างรวดเร็ว ก่อนดวงตาเจ้ากรรมจะเบิกกว้าง เมื่อจู่ๆ ร่างกายก็ลอยหวือห่างจากพื้นมานับเมตร ท่อนแขนแข็งแรงของรอสส์กำลังช้อนร่างเล็กระหงแนบกับลำกายแกร่งแล้วก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร นอกจากพาก้าวเข้าสู่ประตูกระจกซึ่งถูกเปิดด้วยปลายเท้าของเขา เพียงเขาวางเธอให้ยืนนิ่งอยู่กลางห้องนอนได้ ร่างสูงใหญ่ก็หมุนกายไปปิดประตู จากนั้นก็ก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับจับจ้องเรียวปากอิ่มเรื่อตาไม่วาง
สายตาของรอสส์ช่างแตกต่างจากครั้งแรกที่เจอราวกับคนละคนก็ไม่ปาน เวลานี้นัยน์ตาที่เคยทอดมองด้วยความว่างเปล่ากลับมีแววปรารถนาเจิดจรัส สีหน้า ท่าทางของเขากำลังทำให้แข้งขาเล็กขยับถอยหลังหนีอย่างช้าๆ แม้ใจหนึ่งจะบอกให้สู้ ให้รุกเข้
