“คุณรอสส์! ปล่อยนะ!”
รัมย์สุดาได้แต่ร้องโวยวาย กายบางดิ้นเร่าๆ หวังจะหลุดพ้นจากอ้อมแขนทรงพลัง แต่ไม่ว่าจะออกแรงงัดมากแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้น จนกระทั่งปลายเท้าเล็กถูกปล่อยให้ยืนบนพื้นเย็นๆ ภายในห้องนอนนั่นแหละ ถึงได้ถอยกรูจนแผ่นหลังบอบบางกระแทกกับกระจกบานกว้าง และตอนนี้ทางรอดก็ถูกปิดตาย เมื่อรอสส์สืบฝีเท้าเข้าประชิดตัว
“เอ่อ...”
ได้แต่เม้มปากแน่น ไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดอะไรเพื่อหลีกเลี่ยงสภาวะที่เผชิญอยู่ เมื่อจวนตัวจริงๆ จึงได้เอ่ยตะกุกตะกักออกมา “เอ่อ...คุณดื่มมามากแล้ว ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนดีไหมคะ หลังจากเราค่อยคุยกัน คือฉันอยากจะขอโทษ...” ยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเจ้าของร่างสูงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงกระโชก
“ฉันไม่อยากฟัง!”
‘ช่วยฟังสักหน่อยได้ไหมเล่า’
รัมย์สุดาได้แต่ตะโกนแข่งอยู่ภายในใจ เพราะตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้นอกเสียจากยืนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวา
