ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนไล่ดอกแก้วลงจากรถด้วยตัวเองแท้ๆ แต่ในใจของเขากลับร้อนรุ่มไม่หยุด ตอนนี้รู้แล้วล่ะว่า ไม่ว่าจะอยู่ใกล้ๆ กับดอกแก้วหรืออยู่ห่างไกล ความรู้สึกน่าสะอิดสะเอียนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ก็ยังคงสุมอยู่ในอก
เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าตึกใหญ่ ชะเง้อคอรอคอยการกลับมาของดอกแก้ว
“คุณภูครับ เข้าบ้านก่อนเถอะครับ ฝนลงเม็ดแล้ว”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามาเตือนด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ ลุงไปอยู่ที่ป้อมเถอะ”
“คุณภูรอใครเหรอครับ” ลุงยามยังไม่เดินจากไป แต่ถามเพิ่มเติม
ภูวดลอึกอักเล็กน้อย และก็ยังไม่ทันได้ตอบร่างเล็กในชุดนักศึกษาของดอกแก้วก็เดินผ่านรั้วบ้านเข้ามาพอดี
แววตาของภูวดลเต็มไปด้วยความยินดีระคนโล่งอก แต่ก็ยังพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกแท้จริงเอาไว้ภายสีหน้าเย็นชา
“ทำไมกลับมาช้านัก หรือคิดจะไม่ทำงานบ้าน”
“รถเมล์คันแรกเต็มน่ะค่ะ แก้วก็เลยต้องรอคันต่อไป ขอโทษที่กลั
