ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 5

ในห้องนอนของสามีที่ยังไม่ได้เข้าหอของซือเหม่ยหลัน ตอนนี้นางกำลังนำเอากล่องหีบไม้ที่เป็นสมบัติเก่าของมารดาที่ตั้งใจมอบให้เป็นสินเดิมของลูกสาว นางกับบิดาพากันไปขุดหลุมฝังเอาไว้ ซือเหม่ยหลันจึงเปิดออกดูเพราะนางมีกุญแกที่ฝังเอาไว้ด้วยกัน

เปิดออกมาในกล่องไม้หรือหีบสี่เหลียมผืนผ้าที่ใหญ่พอสมควรในนั้นผ้าพับสี่ห้าพับสีละลายนางมองด้วยความตกใจที่มารดาของร่างเดิมเตรียมเอาไว้ให้ มีชุดของมารดาอีกหนึ่งชุดที่ใส่เอาไว้ให้ ด้านล่างเป็นมีกล่องเล็กอีกใบหนึ่งพร้อมทั้งจดหมายเขียนเอาไว้ให้นาง ซือเหม่ยหลันหยิบจดหมายออกมาอ่าน ก่อนที่จะเปิดกล่องเล็กใบนั้นที่นางยกดูถึงกับหนักอึ้งเหมือนกันในจดหมายนั้นเขียนเอาไว้ให้ลูกสาวว่า

"หลันเอ๋อร์ลูกแม่เมื่อเจ้าเปิดกล่องไม้ของแม่นั้นหมายถึงแม่ไม่ใด้อยู่บนโลกใบนี้กับลูกแล้ว แม่กับพ่อของลูกเก็บหอมรอมริบเอาไว้ให้ลูกเป็นสินเดิมเมื่อแต่งออกไปบ้านของสามีลูกจะได้มีทุนสร้างตัว พร้อมโฉนดบ้านที่ใส่ชื่อแม่เอาไว้เมื่อวันใดที่แม่ตายลูกจงนำไปหาลุงผู้ใหญ่บ้านเปลี่ยนชื่อเป็นของลูกตามที่แม่เขียนกำกับเอาไว้ มีผ้าห้าพับกับตำลึงเงินในกล่องเล็กพร้อมเหรียญอีแปะคงจะพอให้ลูกของแม่ไม่ลำบาก ขอให้ลูกของแม่ใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความสุขและเข้มแข็งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามลูกจะต้องผ่านมันไปให้ได้รักจากมารดาที่รักลูกมาก"

น้ำตาของซือเหม่ยหลันไหลออกมาจากใจคงจะเป็นความทรงจำของร่างเดิมที่มีต่อมารดา ขอให้เจ้าไปพบบิดามารดาบนสวรรค์นะซือเหม่ยหลันชีวิตที่เหลือฉันจะใช้แทนเธอเอง เอาไว้สามีของฉันกลับมาจะขอให้เขาพากลับไปทวงคืนบ้านของมารดาของเธอกลับมานะ ข้าจะเปลี่ยนชื่อมาเป็นเจ้าบ้านและแก้แค้นแม่เลี้ยงหน้าด้านที่เข้ามาทำลายชีวิตของเจ้ากับบิดาเอาให้พวกมันไม่มีที่ซุกหัวนอนเลยละ

นางคิดในใจก่อนจะเปิดกล่องตำลึงมานับดูนางตกใจจนตาโตนี้มารดาของนางมีตำลึงที่เก็บมากี่ปีถึงมีมากเป็นพันตำลึงทองอีแปะอีกเก้าร้อยนี้นางเป็นเศรษฐีตัวน้อยๆในหมู่บ้านคนหนึ่งเลยนะ ขอบคุณท่านแม่ของซือเหม่ยหลันมากนะเจ้าคะที่ไม่ทอดทิ้งลูกสาวคนนี้ ซือเหม่ยหลันพูดขึ้นเบาๆให้คนบนฟ้าได้ยินสายลมพัดผ่านทำให้เย็นวูบจนขนลุกทั้งสามคนพ่อแม่ลูกคงจะไปเจอกันแล้วบุญกุศลอันใดที่ข้าพเจ้านางสาวเพียงตาทำมาขอบุญนี้อุทิศให้ครอบครัวของซือเหม่ยหลันคนที่ให้ร่างกายกับข้าพเจ้าด้วยเถิดสาธุ เพียงตายกมือระลึกถึงบุญที่เธอทำมาตลอดตั้งแต่เติบโตมาจนตายจากมรดกของตัวเอง มายุคโบราณของโลกคู่ขนานแห่งนี้มันเหลือเชื่อจนเธอเองยังหาคำตอบไม่ได้กับเรื่องลี่ลับที่เจอกับตัวเองในตอนนี้

มีปิ่นปักผมของมารดาเจ้าของร่างเดิมที่เตรียมเอาไว้ให้ลูกสาวนางจับขึ้นดูแล้วเสียบผมของตัวเองดู แต่เหมือนมีอะไรมาทำให้ปลายของปิ่นนั้นทิ่มที่หลังมือของนางจนเลือดออก หลังจากที่นางถอดปิ่นออกจากผมเพราะกลัวมันจะหักยามนอนนางจะเอาไว้ใส่ในตอนกลางวัน แต่พอเลือดนางออกกับเกิดแแสงวูบขึ้นจนนางปวดแสบที่หลังมือ

โอ๊ย

ซือเหม่ยหลันร้องด้วยความตกใจที่ปิ่มทิ่มมือจนเลือดออกก่อนที่นางจะก้มลงมองดูที่หลังมือเป็นรูปปิ่นที่หลังมือของนางด้วยความสงสัยจึงเอามือลองลูบดู พรึบ!!!!

โอ้เกิดอะไรขึ้นอีกละนี้มันบ้านของนางที่ต่างจังหวัดที่บิดามารดาทิ้งไร่ผลไม้ให้เธอ ใช่แล้วละเพียงตานั้นมีบ้านเกิดที่จันทบุรีมีไร่ทุเรียน มังคุด ลองกองมาตั้งแต่บรรพบุรุษของเธอจำนวนสามร้อยไร่ไม่ใหญ่ไม่โตแต่พวกท่านกับปลูกทุกอย่างที่กินได้เอาไว้ให้ลูกสาว และหนีนางกลับสวรรค์ไปหมดเพราะอุบัติเหตุ แต่นางโชคดีที่เรียนจบทำงานการที่มั่นคงมีเงินเก็บส่วนตัวเอาไว้เพราะทำงานได้ห้าปปีก่อนที่มารดาบิดาจะเสียชีวิตจากนางไป

เพียงตาเรียนจบมารับจ้างเป็นบอดี้การ์ดให้เหล่าคุณหนูไฮโซทั้งหลายและเลือกรับเฉพาะคนที่ไม่งี่เง่านักธุระกิจหญิงเสียส่วนใหญ่ บางทีนายจ้างพาล่องเรือไปทีหลายเดือน บางทีก็เจ้าของเรือสำราญที่ไปล่องเรือด้วยคุยธุระกิจ เล่นคาสิโนกันไปทีครึ่งปีทำให้มีเงินฝากในธนาคารมากมายและยังไม่ได้ทันใช้สักเท่าไร

ใช่เธอเพียงซื้อคอนโดหรูกลางเมืองเอาเวลากลับมาพักทีละเดือนก่อนจะกลับไปเริ่มงานใหม่ จนต้องออกงานถาวรเพราะที่บ้านไม่มีคนดูหลังเสียบิดามารดาไปด้วยอุบัติเหตุ

ส่วนตัวของเพียงตาเองก็นอนหลับเพราะเหนื่อยจะการเร่งงานในไร่นอนหลับตื่นมาอีกทีก็มาอยู่ในร่างของซือเหม่ยหลันไปเสียแล้วเคยเห็นแต่ในนิยายไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

ทั้งดีใจทั้งตกใจกับสิ่งมหรรษจรรย์ที่เกิดขึ้นจึงเข้าสำรวจมิติของตัวเองที่ได้มาด้วยความพอใจทั้งบ้านสวนเมืองจันทบุรี ทั้งคอนโดหรูที่เชื่อมต่อกับห้องนอนที่บ้านสวนของพ่อกับแม่ แถมมีลำธารไหลผ่านเพิ่มเข้ามาบ่อน้ำที่ผุดขึ้นมาใกล้กันกับลำธาร เมื่อตรวจดูเงินทองที่มีมันแปรสภาพเป็นตำลึงทองของยุคนี้ทำให้เพียงตายิ้มด้วยความพอใจอย่างน้อยก็ไม่ต้องดิ้นรนเกือบตายอีกรอบ

จากคนในครอบครอบเดียวกันของคนยุคนี้ที่นิยมอยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่รายได้เข้ากงสีแล้วมักจะรักลูกลำเอียงอีกด้วย ดีนะที่นางได้แต่งให้เฉิงเย่หรงที่มีน้องสองคนเพียงเท่านั้นเองต่อไปนางไม่ต้องกังวลใจจะหาตำลึงสร้างบ้านไปพร้อมกันกับสามีนี้ละ เอาไว้ให้มั่นใจเสียก่อนว่าเขาดีนางจึงจะบอกเรื่องมิติ เรื่องการต่อสู้นางไม่มีกลัวอาวุธของนางมีทุกอย่างล่าสัตว์ แต่นางไม่ชอบสักเท่าไรหรอกไม่ชอบเบียดเบียนชีวิตใครถ้าไม่จำเป็นละนะ สำรวจจนพอใจแล้วนางจึงอาบน้ำนอนในมิติมันเสียเลยปรับเวลาเสียใหม่ก่อนจะหลับไปแบบไม่มีอะไรให้กังวลใจ

มื้อเช้านางกินกาแฟขนมแล้วจึงออกมาจะนำมาให้สองแฝดด้วยจึงหาขนมไข่แบบโบราณมาสองห่อดีนะที่มันเปลี่ยนตามยุคให้นางนอกนั้นเอาไว้ค่อยทยอยนำออกมาก็แล้วกัน นางคิดก่อนจะทำข้าวต้มปลาเอาไว้ให้สองแฝดรอให้พวกเขาตื่นนางก็ลงมือถางหญ้าที่ขึ้นข้างบ้านจนโล่งเตียนเพื่อจะเพราะปลูกผักเอาไว้กินเอง

"โอ้โฮพี่เหม่ยหลันตื่นก็ไม่ปลุกข้าทั้งสองคนเลยนะเจ้าคะทั้งทำอาหารทั้งตัดหญ้าจนหมดไปก่อนข้าทั้งสองคนแล้ว" เฉิงเย่ซิงพูดแล้วทำหน้าอายๆพี่สะใภ้เพราะนางตื่นสาย คงจะเพราะเมื่อวานขึ้นเขาพร้อมพี่สะใภ้ใช้พลังงานเยอะเกินไปหน่อยทำให้สองพี่น้องหลับเป็นตายแถมตื่นสายเสียด้วยวันนี้