ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 6

"ไม่เป็นไรพวกเจ้ายังเด็กต้องกินนอนพักผ่อนให้เพียงพอพี่โตแล้วทำงานได้สบายมาก นี้เช้าแล้วพี่ทำมื้อเช้าเสร็จหมดแล้วว่าจะไปดูหลุมปลาเสียหน่อยค่อยกลับมากินมื้อเช้ากัน แล้วค่อยขึ้นเขาไปหาของป่ากันมาตุนเอาไว้รอให้พี่ใหญ่ของพวกเจ้าลงมา เราอาจจะมีของป่าไปขายในเมืองหลายอย่างก็ได้นะ พี่จะดองต้นหอมป่าลองให้พี่ใหญ่ของพวกเจ้านำไปขายจะได้มีตำลึงเยอะๆ พี่จะซื้อชุดใหม่ให้เจ้าทั้งสองคนและซื้อข้าวมาตุนเอาไว้เยอะๆจะได้ไม่ลำบากในหน้าหนาวนี้ยังไงละ"

นางบอกสองแฝดที่รีบไปล้างหน้าเตรียมตัวตามนางไปที่ลำธารด้วยความดีใจ

"ขอรับ/เจ้าค่ะพี่เหม่ยหลัน"

"ข้าทั้งสองคนจะช่วยพี่สะใภ้หาของป่าลงมาให้ได้เยอะๆเลยพวกเราไปดูหลุมปลากันเถอะเจ้าค่ะพี่เหม่ยหลันข้าจะได้รู้ว่ามันจะได้กี่ตัวเช้านี้ เมื่อวานยังได้ปลาทุกหลุมเลยเราขุดเพิ่มดีไหมเจ้าคะ จะได้มีปลาเยอะๆไปขายในเมืองตอนพี่ใหญ่กลับลงมาจากไปล่าสัตว์นี้ก็สองวันแล้วนะเจ้าคะ"

"เอาไว้พวกเราไปดูกันก่อนดีกว่าว่าจะนำปลากลับมาบ้านไหวไหม" นางตอบยิ้มๆหยอกเย้าสองแฝดที่เดินตามหลังนางส่งเสียงคุยเจื่อยแจ๋วตามทางไปที่ลำธารด้วยความหวังที่จะได้ปลากลับมาบ้านหลายตัวเหมือนเมื่อวาน ซือเหม่ยหหลันเอามีดกับเสียมมาด้วยนางจะตัดไม้ไผ่กลับไปด้วยเพื่อจะทำที่ตากปลาแห้งเอาไว้ และขุดต้นอ่อนของพริกกับข่า ตะใคร่มาด้วยจะได้ไม่ต้องเดินมาเก็บไกลถึงลำธารสามคนเดินคุยกันไปจนถึงที่พวกเขาช่วยกันขุดหลุมดักปลาเอาไว้

"ถึงแล้วขอรับพี่เหม่ยหลันเดี๋ยวข้าลงไปดูหลุมที่ข้าขุดกับน้องเล็กว่าจะมีปลาตกลงไปเหมือนของพี่หรือเปล่ามาน้องเล็ก" เฉิงเย่ตงหันมาคุยกับน้องสาวด้วยรอยยิ้ม

"ไปน้องเล็กพวกลุ้นมากันเถอะ" เฉิงเย่ตงรีบชวนน้องสาวลงไปดูปลาในหลุมว่าจะได้กี่ตัวในเช้านี้ เด็กสองคนดี๊ด๊ากันใหญ่เพราะไม่เคยได้มีอะไรทำที่ตื่นเต้นเหมือนอยู่กับพี่เหม่ยหลันเหมือนในสองวันนี้

"พี่รองจะเปิดใบไม้แล้วนะน้องเล็ก" เฉิงเย่ตงเอากิ่งใบไม้ที่ปิดปากหลุมออกพร้อมทั้งลุ้นไปด้วยกับน้องสาวซือเหม่ยหลันก็ลุ้นไปด้วยกับเด็กสองคนที่หยอกเย้ากันเพื่อสร้างสีสัน

"เปิดเลยพี่รองข้าลุ้นจนตัวโก่งแล้วนะเจ้าคะ" อิๆนางหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ

พอยกกิ่งไม้ออกหมดทำให้สองแฝดตาโตอ้าปากเอามือชี้ที่หลุมด้วยความตกในที่ปลาตัวใหญ่ตกลงไปนอนเบียดกันจนเต็มหลุม

"อือหือมันได้ผลจริงๆด้วยละพวกเจ้าอย่ามัวแต่ตกใจจับไหวไหม เดี๋ยวพี่จะไปดูหลุมต่อไปทำเหมือนเมื่อวานนี้เลยนะ" นางมองเด็กสองคนที่อ้าปากตาโตด้วยความขบขันกับท่าทางน่ารักนั้น

"พี่สะใภ้ใหญ่มันเยอะมากเลยขอรับข้าจะจับใส่ตระกร้าใบนี้ละพี่สะใภ้ไปดูหลุมอื่นเถอะขอรับข้าจับกับน้องเล็กเองหลุมนี้ขอรับ" ซือเหม่ยหลันเดินไปดูหลุมปลาที่เยอะทุกหลุมด้วยความพอใจกับผลงานความรู้ที่ติดตัวมาจากการเดินป่าการเรียนรู้จากการร่ำเรียนมาอย่างหนักจากภพเดิม และนางไม่ผิดหวังที่นำมาใช้ในยุคนี้ได้สบายเลยวันนี้คงจะทำปลาตากแห้งก่อน ค่อยเอาไปเลี้ยงในมิติดูหน่อยสิจะตายไหมนางจึงกวาดใส่มิติไปยกหลุมเลยยังมีกุ้งอีกที่นางต้องการจะเลี้ยงในมิติจะหาเพิ่มมาเลี้ยงเอาไว้อยากจะกินตอนไหนก็ได้หึๆ มันดีต่อใจที่มีของดีติดตัวทำให้ได้เปรียบคนอื่นไปอีกหลายก้าวรวมถึงความรู้ที่ติดตัวนางมาด้วย

ถังน้ำกับตระกร้าต้องใส่ปลาให้เท่ากันมันจะได้ไม่หนักมากเพราะยกใส่หลังให้เด็กๆ ส่วนนางนั้นหาบเอาหนักเอาการเหมือนกันใส่ตระกร้ากับถังที่นำมาด้วยคนละข้างพากันเดินกลับบ้านแล้วไปเทลงถังอีกใบที่บ้านก่อนจะล้างมือมากินมื้อเช้ากัน

"พี่ว่าพวกเราไปแค่ตีนเขาก็พอนะวันนี้เก็บหอมป่ากลับมาก่อน แต่พี่คิดว่าไปตอนที่ทำปลาเสร็จจะดีกว่าจะได้ตากเอาไว้มันจะได้แห้งรอบบ่าย พวกเราไปเก็บหอมป่าลงมาดองกับผักป่าพี่จะไปตัดไม้มาทำที่ตากปลา" หลังจากกินข้าวเสร็จนางบอกสองแฝดถึงสิ่งที่จะทำต่อไปเป็นขั้นเป็นตอน

"ข้าไปด้วยนะขอรับจะได้ช่วยกันลากไม้ไผ่ลงมาช่วยพี่เหม่ยหลันด้วยขอรับ"

"ข้าก็จะไปด้วยเจ้าค่ะพี่เหม่ยหลันจะได้ช่วยกันสามคนเราจะได้เสร็จเร็วๆยังไงละเจ้าคะ" เฉิงเซิงพูดออดอ้อนพี่สะใภ้เพราะไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว

"ไปด้วยกันทั้งสามคนเรานี้ละ" ซือเหม่ยหลันบอกกับสองแฝดที่ซดข้าวต้มปลาด้วยความอร่อยหมดไปคนละถ้วยแล้ว เนื้อปลาสีขาวเต็มถ้วยเยอะกว่าเม็ดข้าวเพราะที่บ้านข้าวไม่เยอะมากในถัง แต่สองแฝดกับรู้สึกได้ว่าข้าวต้มในหม้อนั้นหอมกว่าทุกวันและเยอะกว่าที่พวกตนต้มแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะเข้าใจว่าพี่สเหม่ยหลันมีวิธีทำข้าวต้มปลาไม่คาวและอร่อยมากๆนั้นเอง

พอจบมื้อเช้าที่แสนอร่อยสามคนก็สะพายตระกร้าคนอันกับอาวุธคู่กายที่ป้องกันสัตว์มีพิษตามทางที่รกมีหญ้าคุมทางเดิน ซือเหม่ยหลันถือมีดเดินนำหน้าจนถึงตีนเขานางมุงไปที่ป่าไผ่ก่อนอันดับแรกเพราะฝั่งหลังบ้านพวกนั้นไม่มีคนขึ้นเขามาหาของป่าด้วย จึงทำให้ผักป่าเห็ดป่าขึ้นมากมายจนเต็มพื้นดินมีทั้งกินได้กินไม่ได้ แต่โชคดีที่นางพอจะรู้จักเห็ดที่กินได้จึงเลือกเอาแต่ดอกตูมๆของมันไปแกงและตากแห้งแล้วนึ่งเอาไว้กินหน้าหนาว ป่าไผ่ก็มีหน่อไม้ที่แทงหน่อออกมาไม่น้อย เห็ดป่าซือเหมือยหลันดีใจมากที่อาหารมีให้เก็บเกี่ยวจากธรรมชาติไม่มีที่สิ้นสุดถ้ารู้จักหากินคนที่บ้านติดเขาจะได้เปรียบที่ได้มีของป่าหลากหลายให้ได้กินโดยที่ไม่ต้องจ่ายอีแปะนั้นเอง

ซือเหม่ยหลันให้เด็กสองคนเก็บเห็ดหอม เห็ดหูหนูดำเห็ดโคน เห็ดที่มีกลิ่นหอมที่ย่างตำใส่พริกก็อร่อยเหลือหลายยิ่งมีผักป่ายอดอ่อนที่เก็บมาได้ไม่น้อย นางจะห่อใบตองหาเถาวัยล์มัดเอาไว้แยกเป็นผักแต่ละชนิดพอเก็บได้จนเต็มตระกร้า นางจึงตัดไม้ไผ่ลงมาสิบลำนางไปที่กอไผ่คนเดียว นางให้สองแฝดนั่งขุดเห็ดโคนที่เจอหมู่ใหญ่มากจึงสบโอกาสที่ดียัดของที่เก็บได้เข้ามิติไปเป็นกองๆได้เป็นลำแล้วค่อยทยอยออกมาก็ได้ แล้วหาทางหลอกสองแฝดว่าตนแอบขึ้นเขาตอนที่พวกเขายังไม่ตื่นไปตัดไม้ไผ่แล้วลากลงเขาไปทิ้งไว้ข้างรั้วบ้านถ้าเจ้าแฝดถามถ้าไม่ถามนางจะทำเฉยเช่นเดียวกัน

"พี่เหม่ยหลันนี้เก่งจริงๆเลยนะพี่รองว่าไหมดูสิข้าได้กินแต่สิ่งที่ดีพอนางแต่งเข้าบ้านให้พี่ใหญ่ของพวกเรา แบบนี้เข้าเรียกว่าดวงของภรรยาที่เกื้อสามีกับลูกสะใภ้เกื้อกูลกันมันเป็นแบบนี้เขาเรียกว่าพี่สะใภ้คือความโชคดีของครอบครัวของเราเจ้าคะพี่รอง"

"....." เย่ตงงนางไปหาคำพูดแบบนี้มาจากที่ไหนกันหรือว่าจำมาจากบ้านของท่านลุงกู้นะ

เด็กสาวคุยจ้อมือก็ขุดเห็ดโคนไปด้วยรอยยิ้มที่ครอบครัวมีของกินไม่ขาดแคลนนับเป็นเรื่องที่ดีสำหรับพวกเขาสามพี่น้องมากแล้วในวันนี้