บทนำ
ร่างสูงลุกขึ้นเปลี่ยนอิริยาบถอย่างเกียจคร้านเมื่อใช้เวลาจิบเครื่องดื่มเย็น ๆ พร้อมกับเฝ้ามองเหยื่อที่หลงเข้ามาติดกับเป็นเวลานับชั่วโมง
กวินเดินมาหยุดตรงผนังที่เป็นกระจกใส ด้านล่างเป็นห้องโถงกว้างขวักไขว่ไปด้วยนักพนันที่มาแสวงโชคทั้งชายหญิง สายตาของเขาจ้องมองไปที่เหยื่ออย่างหมายมาด มือข้างที่มีแก้วน้ำสีอำพันยกขึ้นจิบอย่างสาแก่ใจยามที่ใครคนนั้นกำลังหัวเสียเพราะตกอยู่ในห้วงอับโชค
ไม่นานต่อมาเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นตามที่คาดไว้ กวินยืนแสยะยิ้มเมื่อร่างหนาของเจ้าของบ่อนก้าวมาหยุดที่ด้านหลัง
“ท่าทางคืนนั้นมันจะโชคไม่ดี มันขอเงินเพิ่มอีกครับ”
“จัดไป อยากได้เท่าไรก็ให้มันไป” กวินบอกอีกฝ่ายทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ร่างผอมสูงของชายในวัยห้าสิบปี ซึ่งกำลังนั่งกุมขมับตรงบาร์เหล้าด้านล่าง
“แต่ของเก่ามันยังไม่คืนสักบาท คุณกวินแน่ใจว่าจะรับผิดชอบทั้งหมด”
ดนัยในวัยสี่สิบปีถามขึ้นอย่างกังขา ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจคนตรงหน้า แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมกวินถึงกล้าปล่อยเครดิตให้บุญทรงได้ถึงขนาดนั้น ทั้งที่ยอดหนี้ทั้งหมดเขาเชื่อได้อย่างสนิทใจว่าคนอย่างบุญทรงไม่มีปัญญาหามาคืนได้อย่างแน่นอน อย่าว่าแต่ใช้หนี้เลย ความจริงคนกระจอกอย่างมันไม่มีสิทธิ์เข้ามาเหยียบบ่อนของเขาด้วยซ้ำ
“ให้มันไป มันอยากได้เท่าไรก็ให้มัน ทุกบาทลงบัญชีของผมไว้”
“ครับ”
ดนัยก้มศีรษะนิดหนึ่งก่อนจะถอยหลังออกไป ใครจะเป็นอย่างไรไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องเดือดร้อน ในเมื่อเศรษฐีกระเป๋าหนักอย่างกวินออกปาก ถึงเงินจะเบิกมาจากเซฟของเขา แต่มันก็ถูกโอนเป็นยอดหนี้ของกวิน คนที่ได้ทั้งขึ้นทั้งร่องก็คือเขา
นอกจากจะได้คืนทั้งต้นทั้งดอก เงินที่บุญทรงเอาไปนั้นก็ถูกมาละลายในบ่อนของเขา ไม่มีบ่อนที่ไหนปล่อยให้นักพนันมีโชคหอบเอาเงินกลับบ้านไปอย่างสบายมือทุกครั้ง คิดได้ดังนั้นดนัยก็เดินผิวปากลงไปด้านล่าง
เพียงนาทีต่อมาร่างผอมสูงของบุญทรงก็กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับเงินก้อนหนา สีหน้ายิ้มแย้มมีเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงยามที่ดวงพลิก ความเฮงกลับมาเข้าข้างเขาอีกครั้ง จากที่วางเบี้ยไม่มากบุญทรงก็แทงหนักมือขึ้น
ใช่ว่าจะมีแค่บุญทรงที่กำลังอารมณ์ดี แต่เจ้าของเงินตัวจริงก็มีรอยยิ้มที่มุมปาก ต่างกันตรงที่คนด้านบนกำลังสาแก่ใจ ไม่เสียแรงที่เขาต้องทนดมกลิ่นอับ ๆ ในบ่อนแห่งนี้มาหลายวัน เพราะการแก้แค้นอันหอมหวานกำลังเริ่มขึ้น
‘สิ่งที่ฉันเสียไปนึกว่าให้ทาน ถึงจะเหลือผู้ชายคนเดียวในโลก ฉันก็ไม่มีวันเอาคุณมาเป็นสามี’
คำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องกลับมาเหยียบที่นี่ ผู้หญิงที่เขาเคยโน้มตัวลงไปเกลือกกลั้ว
ก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำคนหนึ่ง ที่ถูกเขาเขี่ยทิ้งยามที่หมดประโยชน์
แต่ใครจะคิด หล่อนจะย้อนกลับมาเล่นงานเขาได้อย่างเจ็บแสบ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยหยามเขาได้เท่าหล่อนมาก่อน กวินมองแก้วในมือ นิ้วเรียวยาวราวกับนิ้วของหญิงสาวขยับหมุนแก้วใสเล่นเหมือนต้องการใช้มันเป็นตัวแทนของใครบางคน
“ทีของฉันบ้างล่ะ”
ชายหนุ่มบอกตัวเองก่อนจะกระแทกมันลงบนโต๊ะ เขาจะเอาคืนให้สมกับที่หล่อนเคยทำกับเขา
‘อย่าคิดว่าจะรอดเงื้อมมือคนอย่างฉัน แก้วตา!’
