Chapter 2
1054 คำ
Copter Talk
"ของขวัญ!"
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนอยู่หน้าห้องหันหลังกลับไปก่อนจะเจอของขวัญที่จู่ๆล้มลงหมดสติไป แม่ผมมองเข้ามาในห้องเห็นผมที่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเพียงพืนเดียว ชิบหายแล้วไง
"คอปเตอร์ แกทำอะไรหนูของขวัญ"
ผมเอามือปิดหูทันที หนวกหูชิบหายเสียงแม่ผมนี่ที่สุดแล้ว แม่ผมรีบวิ่งไปประคองยัยของขวัญแล้วตะโกนเรียกเด็กรับใช้แถวๆนั้นให้มาอุ้มของขวัญลงไป ก่อนจะหันกลับมาชี้หน้าผม
"แต่งตัวแล้วลงมาคุยกับแม่ข้างล่าง"
พูดจบก็เดินตามร่างที่ไม่ได้สติของยัยของขวัญไปตรงโซฟาข้างล่าง ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงไปข้างล่าง ลืมแนะนำตัวไปสินะ ผมชื่อคอปเตอร์ รู้แค่นี้ก็พอแล้วขี้เกียจพูดมาก ส่วนผมกับยัยนั้นก็อย่างที่รู้ๆกัน ผมจับยัยนั้นทำเมียตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่มันติดใจไงแล้วอีกอย่างผมก็เป็นคนแรกของยัยนั้นแล้วผมก็จะไม่ยอมให้ยัยนั้นไปมีอะไรกับใครต่อจากผมแน่นอน ผมเดินลงไปข้างล่าง ก่อนจะเจอแม่ของผมนั่งจ้องหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ น้าสร้อยแล้วก็ยัยของขวัญที่ตอนนี้กำลังนั่งร้องไห้น้ำตานองหน้า ชิ สำออย
"แกมานี่เดี๋ยวนี้คอปเตอร์ แกทำอะไรหนูขวัญ บอกฉันมา"
ผมเดินไปนั่งลงตรงโซฟา ยักไหล่แบบไม่แคร์อะไร
"ก็อย่างที่เห็น"
แม่ผมเดินเข้ามาทุบผมรัวๆ
"โอ๊ยๆๆ อะไรเนี้ยแม่"
ผมเอามือปัดป้องจากการทุบของแม่ผม
"แกมันเลวจริงๆไอ้คอปเตอร์ ไอ้ลูกบ้า แกทำน้องได้ยังไง ห๊ะ"
ผมลุกหนีไปหลบอีกทาง มือหนักสุดๆทนไม่ไหวหรอก
"ก็ทำไปแล้วแม่จะให้ผมทำยังไง จะให้แต่งงานเลยมั้ยถึงจะพอใจ"
ผมประชดออกไปมองหน้ายัยของขวัญที่ร้องไห้มองมาทางผมอย่างโกรธเคือง มาโกรธผมทำไมวะ ผมทำเธอก็มีความสุขนี่ หึหึ
" แต่งแน่แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันแค่อยากรู้ว่าแกทำแบบนี้กับน้องกี่ครั้งแล้ว"
ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆก่อนจะเอ่ยออกมา
" 3ปีละ เห้ยๆๆ"
แม่ผมเดินเข้ามาจะตบผม ผมกระโดดหลบทันที
"ไอ้ลูกเลว นี่แกทำน้องตั้งแต่น้องมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆแล้วเหรอ ไอ้ลูกเลว ฉันไม่เคยสั่งสอนให้แกขืนใจผู้หญิงนะ"
แม่ผมพูดแค่นั้นแหละยัยของขวัญร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก น้าสร้อยมองหน้าผมด้วยแววตาผิดหวัง จนผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย
"ฮฮึก! แม่ขวัญจะไปอยู่ที่อื่น ฮือออ"
เสียงร้องห่มร้องไห้ของยัยของขวัญไม่ได้ทำให้ผมโมโหเท่ากับจะหนีผมไปอยู่ที่อื่นหรอก หึ ฝันอยู่รึไงยัยบ้า
"ของขวัญลูก ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น สร้อยลูกฉันมันจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ฉันจะให้หนูของขวัญแต่งงานกับคอปเตอร์ แกต้องรับผิดชอบน้อง"
ผมทำหน้าเหวอตกใจสุดๆ เห้ยๆ เมื่อกี้ประชดนะเว้ย
"ทำไมต้องแต่งด้วยเล่า ก็..."
ผมกำลังจะปฏิเสธแม่ผมแต่เสียงแม่ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
" หยุดเลยนะถ้าแกไม่แต่งสมบัติทุกอย่างก็ไม่ต้องเอา รวมถึงมหาลัยที่แกเรียนอยู่ด้วย"
อึก ผมกลืนน้ำลายลงคอ นี่ขู่กันนี่หว่า จริงๆที่บ้านผมเป็นเจ้าของมหาลัยUC ผมเป็นทายาทคนเดียวในการสืบทอดทุกอย่าง ผมถึงเลือกเรียนบริหารเพราะต้องมาสืบทอดงานต่อจากแม่ของผม
" แม่อ่ะ"
ผมเงยหน้าพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด หัวเสียสุดๆ นี่กูต้องเอาเด็กในบ้านมาเป็นเมียแต่งเหรอเนี้ย
"จะแต่งไม่แต่งแกเลือกเอาเลยคอปเตอร์"
ผมหันไปมองหน้ายัยของขวัญยัยต้นเหตุของเรื่อง ยัยบ้าเอ้ยจะเดินออกไปให้แม่ผมเห็นทำไมวะเนี้ย
"หนูไม่อยากแต่งค่ะคุณท่าน แล้วหนูจะออกไปอยู่ที่อื่นค่ะ แม่จ๋าให้หนูไปอยู่ที่อื่นนะ ส่วนเรื่องนี้ช่างมันเถอะค่ะ"
ยัยของขวัญร่ายยาวมารัวๆผมจ้องหน้ายัยนั้นนิ่ง หึ น่าหมั่นไส้สุดๆ
"ทำไมแต่งกับฉันมันทำไม ใครๆก็อยากเป็นเมียฉันทำไมไม่อยากเป็นคุณนายเหรอ"
ของขวัญมองหน้าผมด้วยสายตาตัดพ้อ แล้วหันไปคุยกับแม่ผม
Kwan Talk
" คคุณท่านคะอย่าบังคับเขาเลยค่ะ เราสองคนไม่ได้รักกันอยู่กันไปก็ไม่มีความสุข"
ฉันปาดน้ำตามองหน้าเขานิ่ง จู่ๆเขาก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยออกมา
"โอเคแม่ผมจะแต่ง"
ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ไอ้คนบ้านี่จะแกล้งฉันใช่ไหมจะทรมานฉันไปถึงไหนกัน
" ของขวัญหนูว่าไงลูกพี่เขายอมแต่งแล้วนะหนูจะว่าไง"
Copter Talk
ผมนี่แปลกใจที่แม่ผมเอ็นดูยัยของขวัญนี่ยิ่งกว่าลูกอย่างผมอีก ให้ทุนเรียนจนจบให้มาอยู่ที่นี่ ก็แค่ลูกคนใช้ป่ะ
"คือหนู หนู"
"ขอคุยด้วยหน่อย มานี่"
ผมเดินไปลากยัยของขวัญออกมาจากห้องรับแขกแล้วผลักเข้าไปในห้องครัว
" แต่งๆไปน่า ค่อยหย่า ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเธอหรอกนะก็แค่ไม่อยากเสียสมบัติเฉยๆ แล้วที่ฉันยอมแต่งกับเธอก็ดีมากแล้วนะเธอจะเรื่องมากทำไม"
เสียงสะอื้นดังมาเป็นระยะๆ เห้อเบื่อน้ำตาผู้หญิงจริงๆ
"แต่เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อน"
"อะไรคะ"
หล่อนเงยหน้ามองผมมือก็ปาดน้ำตา
" แต่งงานครั้งนี้ต้องเป็นความลับห้ามให้ใครรู้ทั้งนั้น เวลาอยู่นอกบ้านหรือมหาลัย เธอกับฉันต้องไม่รู้จักกันเข้าใจไหม"
ของขวัญพยักหน้าเบาๆ
"ค่ะ"
ผมยิ้มอย่างพอใจ
"ว่าง่ายอย่างนี้ก็ดี อย่ามาอวดเก่งกับฉันไม่อย่างนั้นเธอโดนดีแน่"
- ผู้เขียน
