Chapter 3
1286 คำ
1สัปดาห์ผ่านไป..
Kwan Talk
วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉันกับคุณคอปเตอร์ตั้งแต่วันนั้นที่ถูกจับได้ เขาก็ถูกกันท่าจากคุณท่านไม่ให้ได้เข้าหาหรือมายุ่งกับฉันเลย ก็ดีแล้วใช่ไหมละ ฉันก็ไม่ได้อยากใกล้เขาหรอก เขามันคนใจร้ายจะตาย
"ขวัญลูก โอเคไหม"
ฉันพยักหน้าเบาๆมองหน้าแม่อย่างเศร้าหมอง
"หนูไม่แต่งได้ไหมค่ะแม่ คุณเขาไม่ได้รักหนูแต่งๆกันไปก็ไม่มีความสุข"
แม่ลูบหัวส่งยิ้มละไมมาให้ฉัน
"พูดอย่างกับเรารักเขาข้างเดียวอย่างนั้นแหละ"
ฉันตาโตส่ายหน้ารัวๆทันที
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ใจร้ายแบบนั้นใครจะไปรักลงเล่า แม่อ่ะไม่คุยด้วยแล้ว"
ฉันสะบัดหน้าอย่างงอนๆ แม่หัวเราะขำๆ ถามว่าฉันรักเขาไหมนะเหรอ สามปีเลยนะที่เราสองคนทำอะไรด้วยกันตลอด และทุกเทศกาลเขาก็จะมีของมาให้ฉันด้วยนะถึงเขาจะบอกว่าเป็นค่าตัวฉันก็เถอะ บางทีเขาก็อ่อนโยน บางทีก็ดุดัน มันก็ต้องมีเผลอไปบ้างแหละที่จะรู้สึกอะไร อีกอย่างเวลาเรียนที่มหาลัยเวลามีผู้ชายมาจีบหรือมาคุยกับฉันกลับมาฉันก็จะต้องถูกเขาลงโทษเขาบอกว่าฉันไปอ่อยพวกผู้ชายพวกนั้น คงไม่ต้องบอกนะว่าถูกลงโทษยังไง
"ไปกันเถอะลูกถึงเวลาแล้ว มีแค่งานเช้าเท่านั้นแหละอดทนหน่อยนะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆลุกขึ้นแล้วก็เดินตามแม่ออกไปข้างนอกเงียบๆ
Copter Talk
ผมนั่งรออยู่ตรงห้องรับแขก วันนี้เป็นวันแต่งงานของผมกับยัยของขวัญ ก็เชิญแค่ญาติผู้ใหญ่ที่สนิทกันมาก เพื่อมผมผมยังไม่บอกเลยลับสุดๆอ่ะ ผมไม่อยากให้ใครรู้นิ แค่นั้นแหละ ผมนั่งรอสัก5นาทีก็เห็นน้าสร้อยพาเจ้าสาวของงานวันนี้เดินเข้าห้องมา หึ สวยสุดๆ สวยไม่มีที่ติจริงๆผู้หญิงอะไรเนี้ยชาติที่แล้วเธอทำบุญมาด้วยอะไรกันนะ ผมมองร่างบางตรงหน้านิ่งๆยกยิ้มมุมปากหึ คืนนี้แหละ โดนดีแน่ ตั้งแต่ที่แม่ผมจับได้นะ แม่พายัยของขวัญหิ้วติดตัวไปด้วยทุกที่ผมไม่มีโอกาสได้ลากมาปู้ยี้ปู้ยำเลยอ่ะ 2อาทิตย์แล้วนะ ผมพยายามจะไปปลดปล่อยกับผู้หญิงคนอื่นแต่มันไม่มีอารมณ์อ่ะ สามปีที่ผ่านมาคือผมลงกับของขวัญคนเดียวเลยจริงๆ ยอมรับเลยนะว่าไม่ได้เอาคนอื่นเลย เพราะคนตรงหน้านี่เด็ดสุดแล้ว
"คอปเตอร์ สวมแหวนให้น้องสิลูก"
ผมมองหน้าของขวัญที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาผม แก้มนี่แดงไปถึงใบหูละ ผมหยิบแหวนออกมาจากกล่องแล้วก็จับมือข้างซ้ายของเธอมาแล้วสวมแหวนให้ จากนั้นเจ้าหล่อนก็ยกมือไหว้ผม ผมก็รับไหว้กลับ
"ของขวัญสวมแหวนคืนให้พี่เขาสิ"
เธอพยักหน้าเบาๆแล้วก็หยิบแหวนมาไว้ในมือมองหน้าผมนิ่ง ผมยื่นมือไปให้เธอสวมแหวนอย่างว่าง่าย หึ เดี๋ยวก็ถอดก็ได้ใช่ไหมละ จากนั้นก็มีพิธีรดน้ำสังฆ์ อะไรนิดหน่อย ใจผมนี่อยู่ห้องหอแล้วละ
"ไปกันเถอะต้องให้เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวเข้าห้องหอกันก่อน เดี๋ยวจะเลยฤกษ์ ป่ะๆๆ"
หึ ได้เวลาแล้วเว้ยยย ผมอมยิ้มรีบเดินเข้าห้องหออย่างไว แต่ร่างบางข้างๆนี่ทำหน้ากลืนน้ำลายลงคอ สงสัยจะกลัวได้เข้าห้องหอกับผมอ่ะ ฮ่าๆๆ
"แม่ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆนะลูก คอปเตอร์อย่ารังแกน้องนะ เข้าใจไหม"
แม่ผมหันมามองหน้าผมแต่ตานี่กดดันสุดๆ
" รู้แล้วน่าแม่อ่ะ ส่งตัวเสร็จก็ไปพักผ่อนได้แล้วผมเหนื่อย"
แม่ผมตีหลังผมหนึ่งทีก่อนจะมีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับแฟ้มเอกสารบางอย่าง
" อะไรกันคะ"
ของขวัญถามขึ้นผมมองไปทางแฟ้มเอกสารที่เขากำลังจะเปิดออก
" ใบทะเบียนสมรสนะหนูของขวัญ"
" ห๊ะ! /คะ!"
ผมกับยัยของขวัญมองหน้ากันอย่างุนงง
" ไหนว่าไม่ต้องจดก็ได้ไง"
ผมถามออกไปแม่ผมแสยะยิ้มอาบยาพิษส่งมาให้
"มีเงื่อนไขด้วยนะ ถ้าลูกหย่ากับหนูของขวัญก่อนจะมีทายาทให้แม่ ทุกอย่างจะเป็นของมูลนิธิทันที เซ็นจ๊ะ"
ผมช็อคสุดขีด นี่เล่นแบบนี้เลยหรือไง ตอนแรกผมคิดว่าถ้าได้จดจริงๆค่อยหย่า แต่นี่ต้องมีทายาทด้วยไม่งั้นผมจะไม่ได้อะไรเลย อะไรกันวะเนี้ย
"ไม่มากไปเหรอแม่ผมยอมแต่งก็ดีแค่ไหนแล้วนะ "
ผมมองหน้าแม่ผมอย่างหงุดหงิด
" ตามใจงั้นโอนให้มูลนิธิทิ้งไว้เลย คุณทนายเอาพินัยกรรมมาเปลี่ยนหน่อย ฉะ"
ผมรีบร้องห้ามแม่ผมทันที
"อ๊ะๆๆ เซ็นก็เซ็น"
แม่ผมอมยิ้มยื่นซองเอกสารให้ผมทันที ผมรับมาเซ็นอย่างไม่เต็มใจนัก มองหน้ายัยของขวัญที่ตอนนี้ยั่งหน้าซีดๆอยู่ข้างๆ เดี๋ยวเถอะจะเอาให้สาสมไปเลย หึ
" เซ็นสิของขวัญฉันง่วง"
ผมหันไปกดดันร่างบางข้างๆให้รีบเซ็นๆสักที เบื่อโว๊ยยยย ของขวัญรับเอกสารมาเซ็นแม่ผมรับไปอมยิ้มดีใจสุดๆ
"งั้นพวกเราไม่กวนแล้วนะตามสบายจ๊ะลูกชาย ลูกสะใภ้"
พูดจบก็พากันออกไปหมดตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่ผมกับยัยของขวัญ หึหึ
Kwan Talk
หลังจากที่ทุกคนออกไปหมดฉันก็รีบลุกขึ้นจะไปห้องน้ำทันทีไม่อยากอยู่นานอ่ะเขาน่ากลัวจริงๆ
"จะไปไหน"
นั้นไง ถูกเรียกซะแล้วทำไงดีเนี้ย ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยแววตาสั่นกลัว
"คือหนูจะไปอาบน้ำค่ะ"
เขาแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันจนฉันถอยแทบไม่ทัน
"อาบด้วยกันสิ"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ เขารวบตัวฉันไว้ก่อนจะโน้นใบหน้ามาซุกตรงซอกคอฉัน
"ยะ อย่าค่ะ อ๊ะ คุณคอปเตอร์"
เขาไม่สนใจเสียงร้องของฉันปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างกายของฉันจนตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย
"อย่าคิดจะหนี ฉันเสียไปตั้งเยอะต้องได้อะไรคืนบ้างสิ"
เขาพูดจบแล้วก็ถอดแหวนออกจากนิ้วมือใส่กล่องเก็บไว้ใต้ลิ้นชัก ฉันมองเขาอย่างงงๆ อ่อใช่สิเขาไม่อยากให้ใครรู้นี่นา การแต่งงานกับฉันสำหรับเขาฉันมันคงน่ารังเกียจมากเลยสินะ
"เธอจะทำอะไร"
เขามองฉันที่ตอนนี้หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวไว้แล้วก็จะถอดแหวนออกจากนิ้วมือ
"ก็ถอดแหวนไงคะคุณคอปเตอร์ไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอคะ ขวัญจะเก็บไว้"
ฉันมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ แต่เขาเขม่นหน้าจ้องฉันกลับอย่างหงุดหงิดก่อนจะมาดึงมือฉันออกแล้วตะโกนใส่หน้าฉัน
" ฉันถอดได้แต่เธอไม่มีสิทธิ์ถอดมันออก เธอต้องใส่ อย่างน้อยไอ้พวกผู้ชายมันจะได้รู้ว่าเธอมีผัวแล้ว"
- ผู้เขียน
