ตอนที่ 7
1505 คำ
ตอนที่ 7
ไม่คิดว่านิศามณีจะเกิดอุบัติเหตุเหตุอันเกิดมาจากความประมาท จะต้องมีใครทำให้เรื่องร้ายนี้เกิดขึ้น เพราะอะไรนะหรือ...กรามหนาขบกันจนมีเสียงดังกรอด เพราะความเจ้าชู้ของศรวัณไงละ นี่คงจะไปให้ความหวังใครเขาอีกแล้วนะสิ พอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะแต่งงาน ทางเดียวที่จะหยุดยั้งเรื่องนี้ได้ คือกำจัดหลานสาวเขาเสียก่อน
ฮึ! คราวนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้หลานสาวอยู่กับคนเลวๆ คนนั้นอีกแล้ว กรามหนาขบกดบดเบียดจนนูนเด่น ประกายในดวงตาแข็งกร้าวลุกโชนเป็นไฟด้วยโทสะที่อัดแน่นสุมอยู่ในอก อยากที่จะเดินทางไปหาหลานสาวพร้อมกับจัดการได้คนที่มันทำร้ายหลานสาวเขาให้ต้องเจ็บและจำไปจนตาย
“เตรียมเครื่องบินให้พร้อมนะจูโน่ ฉันจะเดินทางไปเมืองไทย เร็วที่สุด” อพอลโล่สั่งการเสียงแข็งกร้าวเหมือนสัตว์ร้ายกำลังคำราม ทั้งที่ความจริงแล้วเขามีกำหนดการเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของนิศามณีในอีกห้าวันข้างหน้า แต่เมื่อเกิดเรื่องร้ายแรงนี้ขึ้น ก็จำต้องเปลี่ยนแผนการเดินทางในทันที งานเร่งด่วนที่ยังมีคั่งค้างอยู่ก็จำต้องมอบภาระให้เป็นหน้าที่ของจูโน่และจูปิเตอร์เป็นคนจัดการ
“นายติดต่อกลับไปหาเจ้าพวกนั้น ให้หาข้อมูลของคนที่ขับรถชนหลานสาวให้ด้วย ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร ทำไมถึงได้กล้านัก” อพอลโล่สั่งการ ใบหน้าแข็งแกร่งสะท้อนแสงไฟทำให้ดูน่ากลัวจนแม้แต่จูโน่ซึ่งเป็นคนใจแข็งก็อดที่จะกลัวตัวสั่นแทนคนที่จะถูกจัดการไม่ได้
“ทางโน้นส่งข้อมูลมาให้นายเรียบร้อยแล้วครับ” จูโน่ตอบกลับด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ ดวงตาสีฟ้าตาน้ำข้าวแข็งกร้าวและดุร้ายเช่นเดียวกับคนเป็นนาย กรามหนาขบกัดบดเบียดจนนูนเด่น อยากที่จะจัดการคนที่มันกล้าทำร้ายดวงใจของนายและหัวใจของเขาให้ต้องได้รับทุกข์ทรมานร้อยเท่าพันเท่าให้เหมือนกับตายทั้งเป็น
“อือ” อพอลโล่รับคำ “นายตามพี่ชายมาหาฉันด้วยนะจู่โน่”
จูโน่ที่คิดว่านายจะต้องพาเขาไปจัดการเรื่องนี้ด้วยมองหน้านายอย่างไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่ เพราะถ้านายเรียกหาพี่ชายนั่นหมายถึงว่า เขาจะต้องอยู่โยงเฝ้าโรงแรมไม่ได้ทำให้เขากังวลเท่ากับกาสิโน ที่มักจะมีปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน
ยิ่งช่วงนี้เจสันกำลังหาทางเล่นงานนายอยู่ วันก่อนก็เพิ่งจะเข้ามาเล่นตุกติกโกงกันหน้าตาเฉย ทำให้กาสิโนเสียหายไปหลายล้าน ก่อนจะเดินลอยหน้าลอยตาพร้อมเสียงหัวเราะออกไปจากกาสิโนหน้าตาเฉย จนถึงตอนนี้เขากับทุกคนยังจับไม่ได้เลยว่ามันใช้วิธีไหน ถ้าหากมันรู้ว่านายไม่อยู่ จะต้องรีบมาหาเรื่อง กวาดเงินในบ่อนไปทุกวันเป็นแน่ รายได้หายไปเขาและทุกคนไม่เป็นกังวลเลย ทำธุรกิจแบบนี้มีได้ก็ต้องมีเสีย แค่ส่วนใหญ่ก็ได้มากกว่าเสียเท่านั้นเอง แต่ที่ทนไม่ได้คือถูกหยามหน้าต่างหากละ
“แต่นายครับเอ่อ...”
คนที่กำลังก้าวเดินไปห้องทำงานหยุดชะงัก ใบหน้าคมคร้ามที่เต็มไปด้วยความเครียดปรายตาไปมองลูกน้องหนึ่งในสองคนที่สนิทที่สุด มือที่สดเข้าไปในกางเกงแสลกสีขาว ไหล่กว้างที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวสั่นอย่างเห็นได้ชัด คงจะเป็นเพราะความเป็นห่วงเป็นใยในตัวหลานสาวที่ตอนนี้ยังคงอยู่ในห้องไอซียู
“มีอะไรจูโน่”
“ให้ผมไปด้วยนะครับ”
“ไม่ต้อง ฉันจะรีบไปจัดการเรื่องส่งมุกไปรักษาตัวกับหมอที่ดีที่สุด แล้วจะเก็บเอาคนที่กล้าทำร้ายหลานสาวฉันมาทรมานให้มันอยากจะอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้”
“แต่...นายครับ”
มือใหญ่ยกขึ้นโบกเบาๆ เขารู้ว่าจูโน่เองก็ร้อนใจเป็นห่วงนิศามณีไม่แพ้เขาเช่นกัน เพราะอีกฝ่ายคิดกับหลานสาวเขาเกินความเป็นหลานสาวของนาย แต่ที่ไม่สนับสนุนเพราะจูโน่เป็นคนใจร้อน หุนหันพลันแล่นและที่สำคัญคือว่ายอมทำตามความต้องการของหลานสาวเขาไปเสียหมด อีกฝ่ายชี้นกเป็นไม้ ชี้ไม้เป็นนก แทนที่จะกลายเป็นผู้นำกลับกลายเป็นหมาตามก้นนายเสียมากกว่า
“ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง นายได้เจอกับคนที่ทำร้ายเพิร์ลแน่ อีกอย่างงานทางนี้ก็สำคัญ ฉันอยากให้นายอยู่ช่วยจูปิเตอร์ดูแลกาสิโน” แน่ใจได้เลยว่าหากเจสันรู้ว่าเขาไม่อยู่ที่กาสิโนอีกฝ่ายจะต้องมาหาเรื่องเป็นแน่
จูโน่ค่อยเบาใจหน่อย เขาไม่ยอมให้คนที่ทำร้ายดวงใจของนายและหัวใจของเขาลอยนวลอยู่เป็นคนแน่ แม้จะรู้ดีว่านายหวังให้พี่ชายเขาเป็นคนดูแลนิศามณีต่อไป แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่เคยที่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ประจวบกับศรวัณเข้ามา ความหล่อเหลาและปากหวานที่มีจึงสามารถผูกใจนิศามณีให้หลงใหลได้ภายเวลาเพียงไม่นาน ความจริงแล้วศรวัณเพียรพยายามสอยดอกฟ้าลงไปคลุกดินอยู่นานแล้ว ติดที่อพอลโล่สั่งห้ามเด็ดขาด ถ้าหากเรียนไม่จบห้ามมีความสัมพันธ์กับชายอื่นอย่างใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัว
วันที่นิศามณีโทรมาบอกข่าวว่าได้หมั้นหมายกับศรวัณแล้ว แม้ปากบอกยังรับไหว แต่ในอกของพี่ชายก็ตรมไหม้ไม่แพ้เขา แต่ฝืนเก็บความรู้สึกปวดร้าวไว้ภายใน ผิดกับเขาที่ทนไม่ได้ กินเหล้าเมามายไปหลายวัน จนถึงตอนนี้ก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้ เฝ้าหวังเฝ้าภาวนาว่า ก่อนถึงวันแต่งงานขอให้นิศามณีทนกับพฤติกรรมเจ้าชู้ของศรวัณไม่ได้ ยกเลิกการแต่งงานและหันกลับมามองเขาบ้าง
“ที่นายให้ผมเรียกพี่ชายมา” จูโน่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ในเมื่อไม่คิดจะพาเขาหรือพี่ชายไปด้วย แล้วเรียกหาทำไม
“ฉันจะให้นายและพี่ชายอยู่ดูแลงานทางนี้ ส่วนฉันจะไปจัดการลากตัวไอ้คนที่มันกล้าทำร้ายหลานฉันมาที่นี่”
อพอลโล่บอกด้วยน้ำเสียงดุกร้าวที่มันลอดออกมาจากไรฟันที่ขบกัดกันแน่น “หวังว่าก่อนที่ฉันจะกลับมา นายกับพี่ชายจะจัดการกับไอ้ตัวที่มันเข้ามาก่อกวนกาสิโนให้มันเละเป็นโจ๊กจนไม่กล้ามาลบเหลี่ยมฉันอีก ที่สำคัญก็เตรียมของรับขวัญไว้ด้วยก็ดี”
แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจะเรียบเฉย แต่จูโน่ก็รู้ดีว่างานที่นายมอบหมายไว้ให้นั้นสำคัญเพียงใด
“ได้ครับนาย ผมกับพี่ชายจะทำให้ดีที่สุด” จูโน่รับปากอย่างแน่นหนัก หันตัวกลับออกที่รถขับออกไปหาพี่ชายที่ควบคุมดูแลงานอยู่ที่กาสิโนอย่างรวดเร็ว
อพอลโล่มองตามร่างลูกน้องด้วยดวงตาแข็งกร้าว นัยน์ตาสีสนิมเป็นประกายน่ากลัวเหมือนกับแววตาของมัจจุราชที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรกก็ไม่ปาน
ร่างเล็กบางนั่งตัวสั่นงันงกอยู่บนเตียงนอนในห้อง ใบหน้ารูปหัวใจซีดเผือดเหมือนกระดาษ บริเวณรอบดวงตากลมโตดำคล้ำและลึกโบ๋ลงไป เพราะนอนไม่หลับฉ่ำน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ริมฝีปากสีซีดสั่นระริกจนต้องขบกัดเอาไว้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงระเต็มใบหน้าและแผ่นหลังพันจนไม่เป็นทรง ก่นพูดกับตัวเองตลอดเวลาว่าไม่! ไม่และไม่! ด้วยความตกใจ ประหวั่นพรั่นพรึงและขลาดกลัวในสิ่งที่ได้ทำลงไป
“ไม่! ไม่จริง! ฉันไม่ได้ทำ แม่ขา...ผึ้งไม่ได้ตั้งใจนะคะ พี่สองผึ้งไม่ได้ตั้งใจ”
ใบหน้ารูปหัวใจสะบัดใบมาไล่ภาพร่างของนิศามณีที่ถูกอัดก๊อบปี้ติดกับพวงมาลัยรถ ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากทุกทิศทุกทาง เลือดสีแดงที่ไหลลงบนหิมะสีขาวติดตาจนเธอหลับตาลงไม่ได้ ไหนจะสายตาของทุกคนที่อยู่รายรอบมองมาอย่างสมเพชเวทนาและประมาณหยามเหยียดว่าเป็นฆาตกร!
“ไม่นะคะแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจ แม่เชื่อหนูนะคะ”
- ผู้เขียน
