เข็มนาฬิกาบอกเวลาตี 3 ตรงเมื่อปิณฑิราเดินออกจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เธอเคาะประตูห้องมารดาพร้อมกับเอ่ยเรียกเบาๆ
“คุณแม่คะ”
คุณปิยาพัชรรีบเดินมาเปิดประตูห้องให้ลูกสาวโดยไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำ เมื่อเห็นลูกสาวอยู่ในชุดที่พร้อมจะเดินทางก็อดที่จะใจหายไม่ได้
“พริ้นซ์จะไปสนามบินแล้วหรือลูก แล้วนี่หนูเรียกแท็กซี่หรือยัง”
“ค่ะคุณแม่ พริ้นซ์ให้ลุงหมึกไปส่งค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
หญิงสาวเอ่ยบอกยิ้มๆ เมื่อช่วงหัวค่ำเธอได้ไปไหว้วานให้ลุงหมึกซึ่งอาศัยอยู่บ้านข้างๆ และมีอาชีพขับแท็กซี่ให้ไปส่งเธอที่สนามบิน
“แม่มีเรื่องด่วนอะไรก็โทรเข้ามือถือของพริ้นซ์นะคะ หนูจะเปิดเครื่องตลอด 24 ชั่วโมง”
“จ้ะ แม่จะโทรเฉพาะตอนที่จำเป็นเท่านั้น แม่รู้ว่าค่าโทรมันแพงมาก แม่เข็ดแล้ว”
นางเอ่ยบอกยิ้มๆ เท้าความไปถึงสมัยที่ลูกสาวได้รับความไว้วางใจให้เดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศเป็นครั้งแรก เพราะควา
