อย่าขัดใจคุณซัน

769 คำ

อีกราวยี่สิบนาทีต่อมารถครูรุ่งรัตน์ก็ขับออกไปจากบ้านหลังจากที่ไปลาคุณแม่บ้านและฝากจดหมายถึงคุณหมอดุจตะวันเรียบร้อยแล้ว “ คุณแม่บ้านคะ ครูขอฝากหนูแก้วคนนี้ด้วยนะคะ เธอเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนเหลือเกิน ” คุณครูกล่าวกับคุณแม่บ้านก่อนจากด้วยห่วงใยลูกศิษย์เหลือเกิน “ ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ เดินทางปลอดภัยค่ะ ” คุณแม่บ้านตอบก่อนจะแยกกัน คล้อยหลังครูรุ่งรัตน์ แก้วกานดาก็อดไม่ได้ที่จะขอบตาร้อนผ่าว รู้สึกเคว้งคว้างเดียวดายเหลือเกิน ในชีวิตเธอไม่เคยไปไหน ไม่เคยจากบ้านไกลถึงขนาดนี้ และตอนนี้ครูรุ่งรัตน์ที่เป็นดังผู้ปกครองคอยปกป้องต้องมาจากไปด้วยเหตุฉุกเฉินเช่นนี้อีก แม้ว่าเด็กสาวจะเป็นคนมีน้ำอดน้ำทนแต่ก็อดที่จะเศร้าไม่ได้ คิดถึงครู คิดถึงยาย คิดถึงบ้าน แต่เมื่อนึกถึงอนาคตข้างหน้าเธอก็เข้มแข็งขึ้นมาได้ อย่างที่ครูบอก อดทนอีกไม่เท่าไร ตั้งใจเรียน หางานทำมีเงินใช้ เธอก็จะสบายขึ้น มีเงินมีทอง หาที่อยู่สบาย ๆ เอายายมาอยู่ด้วยกัน อดทนอีกนิดนะ แก้วกานดา... เด็กสาวจัดการทำความสะอาดเรือนรับรองที่ตนพักอาศัยอยู่ทั้งที่โดนห้ามจากคุณแม่บ้าน เธอขอร้องว่าให้เธอได้ทำอะไรบ้างเพื่อเป็นการตอบแทน “ หนูเป็นแค่คนอาศัย ยายหนูสอนเสมอว่าอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ขอให้หนูได้ทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนบ้างเถอะนะคะ ไม่อย่างนั้นก็คงเอาแต่เหงาคิดถึงยายค่ะ ” เธอบอกกับคุณแม่บ้าน ที่ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นปนเอ็นดู สุดท้ายก็ต้องยอมให้เธอทำ “ ถ้าคุณแม่บ้านอยากให้หนูช่วยงานบ้านก็บอกหนูได้เลยนะคะ อยู่ที่บ้านหนูรับจ้างทำความสะอาดตามบ้าน รับรองว่าทำสะอาดแน่นอนค่ะ ” เธอบอกพลางยิ้มจนตาหยีอวดสรรพคุณการทำงาน แววตาเจ้าระเบียบของคุณแม่บ้านอ่อนแสงลง เด็กคนนี้ต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ของท่าน... “ งานในบ้านเป็นหน้าที่ของคนรับใช้แต่ละคนอยู่แล้ว หน้าที่ของคุณแก้วก็แค่ตั้งใจเรียน อย่าขัดใจคุณซัน เท่านั้นก็พอค่ะ ” “ ได้ค่ะคุณแม่บ้าน หนูจะเป็นเด็กดีค่ะ ” เด็กสาวรับคำในทันที แต่ก็แอบตงิดใจกับคำคำนั้น อย่าขัดใจคุณซัน เธอจะไปขัดใจอะไรคุณหมอได้เล่า แปลกจริง... คุณแม่บ้านคงหมายความว่าอย่าดื้อรั้นอย่างนั้นกระมัง ถ้าแบบนั้นก็ไม่มีปัญหาเพราะเธอเป็นเด็กดี อยู่ในกรอบในระเบียบตลอดเวลาอยู่แล้ว จะรั้นหัวแข็งก็แค่กับคนที่มาทำกับเธอก่อนเท่านั้น “ เดี๋ยวรับประทานมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว คุณแก้วอาบน้ำเตรียมตัวเข้าพบคุณซันเวลาหนึ่งทุ่มนะคะ ” “ ค่ะคุณแม่บ้าน ” เด็กสาวตอบพลางใจเต้นแรง เธอจะได้พบคุณหมอแล้ว... หกโมงสี่สิบ เด็กสาวอาบน้ำและสวมชุดที่คิดว่าดีที่สุดที่มีอยู่ มันคือชุดเสื้อยืดแขนตุ๊กตาสีชมพูอ่อนและกางเกงยีนขายาวสีดำ ผมดำสลวยราวเส้นไหมถูกรวบถักเปียเดี่ยวไว้เรียบร้อย และเธอนั่งรอด้วยใจเต้นระทึก จะได้พบกับคุณหมอเสียที... คุณแม่บ้านเดินมารับตอนอีกห้านาทีหนึ่งทุ่ม เธอเดินตามต้อย ๆ ไม่มีบทสนทนาอะไรเลยสักคำ ยิ่งทำให้ตื่นเต้นและเคร่งเครียดหนักเข้าไปใหญ่ เธอถูกนำให้เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ราวกับวังนั้น แสงไฟ เฟอร์นิเจอร์ เครื่องเรือนต่าง ๆ นานา มันดูหรูหราน่าตื่นตาตื่นใจไปหมด แต่ก็ไม่สามารถกลบความตื่นเต้นที่เธอมีได้ “ ท่านรออยู่ในห้องฟิตเนสค่ะ ” คุณแม่บ้านบอกสั้น ๆ ทำไมต้องห้องฟิตเนสล่ะ ? เด็กสาวเกิดคำถามขึ้นในใจ ก่อนจะตอบเองเสร็จสรรพ ว่าเวลาของคนเป็นหมอคงเป็นเงินเป็นทอง หาเวลาว่างแทบจะไม่มี อาจจะออกกำลังกายเสร็จแล้วเลยใช้ช่วงเวลานั่งพักสนทนากับเธอ ห้องนั้นอยู่ที่ปีกขวาของบ้านติดกับสระว่ายน้ำอันใหญ่เบ้อเริ่ม เป็นห้องกระจกที่ภายในมีอุปกรณ์ออกกำลังกายหลากชนิดราวกับฟิตเนสคลับ ที่มุมห้องมีชุดเซ็ทโต๊ะเก้าอี้สีขาวสวยเข้าชุดดูหรูหราตั้งอยู่ ที่นี่ อะไร ๆ ก็สีขาวไปซะส่วนมาก สงสัยเจ้าของบ้านจะโปรดสีขาวเป็นพิเศษ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more