เด็กสาวบอกตัวเองก่อนจะพยุงกายให้ลุกขึ้นจากเตียง เจ็บแปลบที่ตรงกลางระหว่างขาเมื่อขยับ เปิดผ้าห่มออกแล้วก้มลงมองพบว่ามันบวมแดงไปหมดแต่ก็ใช่จะเจ็บมากเจ็บมายอะไรขนาดนั้น
เอาบ่อย ๆ เดี๋ยวก็หายเจ็บ
เขาบอกมาแบบนั้น
เพียงแค่นึกถึงเสียงคำรามลึก เสียงครางหนักของเขาเธอก็วูบวาบไปหมด บ้าจริง นี่เขาทำให้เธอลุ่มหลงอยู่ในวังวนเสียแล้วหรือ
แก้วกานดาสลัดศีรษะขับไล่ความฟุ้งซ่านแล้วเดินไปหยุดที่กระจกบานใหญ่ จ้องมองร่างกายบอบบางของตัวเองที่มีรอยกัดรอยดูดเป็นจ้ำเกือบจะทั่วตัวในร่มผ้าที่เขาทำไว้ ราวกับจะตราประทับความเป็นเจ้าของ
ใบหน้าร้อนวูบ ทำไมต้องมีเขาอยู่ในทุกห้วงคำนึงด้วยนะ
เมื่อก่อนแค่สบตายังเพ้อหา แต่ตอนนี้เธอเป็นของเขาไปหมดแล้ว จะห้ามใจยังไงไม่ให้คิดถึงได้เล่า…
นอกจากความคิดถึงแล้ว เขายังกระตุ้นเร้าให้เธอเกิดอารมณ์อย่างอื่นอีกด้วย
อารมณ์ทางเพศ…
เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคอ แค่มองกระจกก็ทำให้ภาพที่เธอขย
