คุณบอสขา

1170 คำ

ขุนเขาก็ยกมือของเขาขึ้นมาห้ามทันที “สรุปครับ สรุปมาเลยดีกว่าครับคุณเนตร” เขาพูดเสียงเย็น ถอนหายใจออกมา “คือว่า... บ้านพักของคุณเดี่ยวก็มีตั้งสองห้องนอน ตอนนี้เนตรเลยให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดให้เป็นอย่างดีแล้วนะคะ ดูแล้วดูอีกว่าเรียบร้อยแล้วหรือยัง ก็เลยอยากให้แขกของคุณเดี่ยวพักที่บ้านพักของคุณเดี่ยวด้วยสักสามสี่คืนจะได้ไหมคะ” งามเนตรมองหน้าช้อนสายตาขอความเห็นใจกับชายหนุ่ม เขาทำท่าครุ่นคิด แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ว้าว....” อัจฉริยาเดินออกมายืนอยู่ข้าง ๆ รถ แล้วยกมือกางขึ้น แหงนหน้ามองไปยังบนฟ้า เห็นท้องฟ้าสีครามสดใส ไม่มีเมฆเลยสักก้อน ริมลานจอดปลูกต้นดอกเบบูญ่าที่ออกดอกสีเหลืองบานสะพรั่งเรียงรายตลอดแนว มองถัดไปเป็นบ่อน้ำขนาดไม่ใหญ่นัก แต่มีดอกบัวสีชมพูที่ชูช่อกำลังจะแบ่งบาน ‘หากเป็นตอนเช้า ๆ คงบานเต็มไปหมด ต้องสวยกว่านี้แน่ ๆ’ เธอจ้องมองไปทั่ว นี่ไงเหตุผลที่อยากอยู่เมืองไทย ยังเที่ยวไม่ทั่วเลย “บอสขา ที่นี่น่าอยู่จังเลยค่ะ” มิกิหันหน้ามาบอกนาย แต่พอเห็นใบหน้าของสตรีอีกหนึ่งคนก็ยกมือไหว้ งามเนตรยิ้มตอบ “งั้นก็ให้คนมาช่วยยกของขึ้นไปไว้อีกห้องก็แล้วกัน” เดี่ยวพูดกับงามเนตร เธอจึงยิ้มออกมาได้ รีบกวักมือให้น้องเบลบอยที่เตรียมตัวอยู่ก่อนแล้วมาช่วยยกถุงต่าง ๆ ไปไว้ที่ห้องของอัจฉริยา ชายหนุ่มยังมองกิริยาที่น่ารักของมิกิไม่วางตา ‘นายกร.....’ ขุนเขานึกไปถึงคุณากรอีกแล้ว อย่างนี้มันแกล้งกันชัด ๆ รู้ว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหน หัวใจของขุนเขาเต้นแรง ที่บ้านของเขม เขมลงทุนทำห้องใหม่ให้กับคีรีและญาดา ต่อเติมด้านล่างของบ้านเพื่อความสะดวกสบายของทั้งคู่ และอีกอย่างจะได้ดูแลกันและกันด้วย “เป็นไงครับ สะดวกดีนะ ผมสั่งช่างให้มาติดราวจับให้หมด คุณคีรีจะได้หัดเดิน และก็สะดวกด้วยเวลาจะเข้าห้องน้ำ” เขมบอกกับคีรี “ขอบคุณมากนะครับ” คีรีขอบคุณอย่างจริงใจ หนุ่ม ๆ สาว ๆ ช่วยกันยกข้าวของที่มาจากโรงพยาบาลไปเก็บให้ในห้อง “สรุปเมนูอะไรดีครับ ที่จะเลี้ยงฉลองคุณพ่อกลับมาพักที่บ้าน” หมอกพูดขึ้นมาเสียงดัง “อะไรก็ได้ ลูกไปจัดการไปหมอก พาหน้อยแน่ไปด้วย แล้วโทรมาบอกแม่เผื่อแม่ได้เตรียมอะไรเอาไว้ก่อน” ใหม่บอกลูกชาย “ซีฟู้ดดีไหม ไม่ได้กินนานแล้วนะคะ” หน้อยแน่ให้ความคิด “ไปดูก่อนไปลูก ที่ตลาดเขามีอะไรขายกันมั่ง แมคโคร โลตัสก็มี ลองไปดูเปิดหูเปิดตาไป ยังบ่ายอยู่ ถามถึงมื้อค่ำกันแล้ว” ใหม่พูดต่อ “คนมีความสุขนะครับคุณแม่ บ้านเราคนเยอะแบบนี้ครื้นเครงขึ้นเยอะเนอะ” หมอกพยักพเยิดให้กับหน้อยแน่ เขารีบจับมือเธอแล้วพาออกไป “คุณพ่อคุณแม่ เราสองคนจะต้องกลับกรุงเทพฯ นะครับ ต้องไปอบรมอีก” เมฆพูดขึ้น “เนเน่ต้องกลับไปเรียนอีกสองเทอม” หมอสาวยกนิ้วชูให้พ่อกับแม่ดู “งานศพคุณย่า” คีรีถามลูกสาวคนโต และส่งสายตาให้ญาดาที่นั่งอยู่ใกล้ “คุณพี่รีบเดินให้ได้สิคะ จะได้ไปจัดการทุกอย่างเอง จะได้สมใจคุณพี่ และทำอะไรดี ๆ ให้คุณแม่เป็นครั้งสุดท้าย” ญาดาน้ำเสียงเศร้า ส่งสายตาให้คีรี ให้กำลังใจเขา “หนูเนเน่อย่าลืมตามพี่เดี่ยวมากินข้าวเย็นด้วยกันนะลูก” ใหม่พูดแทรกเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น บอกกับญารินดาให้ตามลูกชายคนโตของเธอ “ค่ะ” หญิงสาวรับปาก ทุกคนนั่งคุยกันอีกสักพัก ก็ให้คีรีได้นอนพักผ่อน ในวิลล่าของขุนเขา “ก็อย่างที่รู้ นอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน ไม่กี่คืน พอทัวร์เช็กเอาต์ค่อยย้ายออกไป” ขุนเขาบอกกับหญิงสาว “แต่ผมก็ชอบความเงียบ และความเป็นส่วนตัวมาก ๆ นะ” เขาเปรยขึ้นอีก “ค่ะ มิกิก็ชอบความเป็นส่วนตัวด้วยเหมือนกัน บอสคะ งั้นมิกิขอตัวเลยแล้วกันนะคะ มิกิไม่กินข้าวมื้อเย็น จะไม่ออกจากห้องเลยนะคะนับตั้งแต่เวลานี้ มิกิก็ต้องการความเป็นส่วนตัวเหมือนกัน เรานิสัยเหมือนกันเลยนะคะ สวัสดีค่ะ” เธอพูดประชด พร้อมกับยกมือไหว้ลา เหมือนว่าจะไปที่แสนไกล ขุนเขามองตามหลังร่างเล็ก ๆ ที่ก้าวฉับ ๆ เข้าห้องนอนของตัวเองไป เขาก็อดอมยิ้มไม่ได้ อัจฉริยาเป็นเลขาคนแรกของเขาที่เป็นผู้หญิง กริ๊ง... มือถือของเดี่ยวดังขึ้น “ฮาโหล...” พี่เดี่ยวรับสาย “คุณแม่ให้ตามมาพี่กลับมากินข้าวเย็นนะคะ เย็นนี้ห้ามเบี้ยว” “จ้า พี่กำลังจะไปแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ” เดี่ยวรับคำ “ค่ะ” ‘อยู่คนเดียวก็ได้มั้ง’ เขาส่งสายตามมองไปประตูห้องที่ถูกปิดลงไปเมื่อกี้ ก่อนจะคว้ากุญแจรถ เดินลงไปขึ้นรถขับไปที่บ้านพ่อเขม “กรี๊ด...” มิกิร้องลั่นห้องน้ำ กระโดดตัวลอย ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำของตัวเอง ปัง... เสียงปิดประตูโครมใหญ่ ๆ “ไอ้แมลงสาบบ้า” เธอทำท่าขนลุกขนพอง ปิดประตูบานนั้นแน่น ตัวเองยังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่มีอาภรณ์ห่มกาย หญิงสาวก้มลงมองตัวเองตอนนี้ยังมีฟองแชมพูอยู่บนหัว และตามเนื้อตัวเต็มไปหมด “เอายังไงดี” หญิงสาวถามตัวเอง ไม่กล้าแม้จะเปิดประตูห้องน้ำกลับเข้าไป และไม่กล้าจะโทรไปยังรีเซปชันเพื่อขอความช่วยเหลือ “ใช่...ห้องน้ำบอสดีไหม?” เธอถามตัวเอง แต่ก็พาตัวเองเดินไปยังห้องนอนของบอสอย่างช่วยไม่ได้ “เดี๋ยวค่อยเรียกพนักงานมาทำความสะอาดนะยายมิกิ” เธอพูดกับตัวเอง ไม่ได้ดูเวล่ำเวลาเลยว่ากี่โมงแล้ว บ้านของเขม “ห้าทุ่มกว่าแล้ว ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับแม่” เดี่ยวกอดเอวของคุณแม่เอาไว้ “กลับได้แล้วไป พรุ่งนี้จะไปภูเก็ตใช่ไหม จะไปกี่วัน ไปถึงแล้วก็ต้องโทรกลับมาบอกแม่ด้วยนะ” พันสิตาสั่งเดี่ยวเหมือนเขาเป็นเด็ก ๆ “พี่ เดี่ยวไม่ใช่เด็กแล้วนะแม่” หมอกเอ่ยแซว ใหม่ได้แต่หันหน้าไปค้อนให้ลูกชายคนเล็ก “ไว้ผมโทรหาแม่นะครับ” เขาก้มลงไปหอมแก้มของคุณแม่เบา ๆ ขุนเขาได้แต่ยิ้ม เขามีความสุขมากมายในตอนนี้ ที่ได้ทุกสิ่งอย่างกลับคืนมา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more