‘ใช่สิ ผมมันเป็นพวกชอบตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับตัวเอง เพราะมันจะได้ชินชา แล้วไม่หวนกลับไปหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บอีก’
เขายังเป็นเขาคนเดิมที่ชอบเดินทางไปยังที่ที่ทำให้เขานึกถึงความหลังอยู่เสมอ ทั้งที่บางเรื่องคือเรื่องราวที่แย่และทำให้เขาปวดร้าวที่สุดในชีวิต
อัจฉริยามองหน้าขุนเขาที่นิ่งงันไปตั้งแต่ได้ยินประโยคที่เธอถาม
“บอสคะ บอส” เธอเรียกเขาแล้วเขาไม่มอง จึงเอื้อมมือไปสะกิดที่มือของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะ
“หื้อ...อะไร” เขาถามเธอ
มิกิพยักหน้าให้เขามองพนักงานเสิร์ฟที่กำลังส่งแก้วไวน์ให้เขาเทสต์
“อ๋อ...” เขารีบรับ แล้วแกว่งแก้วไวน์ในมือเบา ๆ แล้วดมกลิ่นหอมของไวน์ ก่อนจะกระดกยกแก้วกลืนน้ำสีแดง ๆ นั้นลงคอ
“ได้ เอาขวดนี้แหละ”
“เป็นอะไรไปคะ ทำท่าเหมือนคนอกหักเลย คงไม่เป็นที่ที่คุณขอแต่งงานกับคนรักนะคะ”
ขุนเขาหลับตาลงแวบแรก ถ้ามันจริงเธอจะคิดว่ามันแปลกไหม ทุกที่เขาพาอัจฉริยามาคือเป็นที่เดียวก
