กรงรักทัณฑ์ปรารถนา

บทที่ 3 ตอนที่ 7

โครม! กระเป๋าสะพายใบขนาดพอเหมาะมือถูกเหวี่ยงลงบนที่นอน ก่อนที่ร่างเล็กในชุดทำงานแสนเซ็กซี่จะหย่อนตัวลงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกยังมึนชาจับต้นชนปลายไม่ถูก รู้แต่ว่ากำลังจุกไม่หายกับสิ่งที่ตาเห็นรวมถึงถ้อยคำที่ได้ยินจากปากของลีลาวลีก่อนหน้านี้ด้วย

ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่เกินเลย...มันเกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว ทำไมเธอถึงไม่เคยผิดสังเกตเลยสักครั้ง แม้ในยามที่เข้าไปช่วยคลินิก หรือหลายครั้งที่พูดคุยกับฝ่ายหญิงสาว ก็ไม่เคยมีพิรุธใดๆ ให้เห็น หรืออาจเป็นเพราะเธอเองที่ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก จึงถูกปิดหูปิดตามาโดยตลอด

แล้วจู่ๆ สติก็สร่างซา...น้ำตาอุ่นๆ เริ่มไหลรินผ่านขมับทั้งสองข้าง อัศม์เดชเลวกว่าที่ใครจะคาดคิด การกระทำทั้งหลายแหล่ที่เขาทำกับเธอ มันยากจริงๆ จะกัดฟันยอมรับและให้อภัยง่ายๆ แม้ชายหนุ่มจะเป็นผู้อุปการะดูแลเธอมาตลอดก็ตาม

แต่มันก็ชดเชยกันไม่ได้หรอกกับชีวิตของแม่ที่เสียไป และความสาวที่ควรจะติดตัวไว้ให้กับคนที่เธอรักและเต็มใจ ไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัวร้อยเล่ห์ เป็นสมภารกินไก่วัดทั้งเล้าเช่นเขา...

"น้ำมนต์จะเข้มแข็งนะแม่...น้ำมนต์จะไม่คิดมากเรื่องที่ผ่านมาแล้ว หนูคิดถึงแม่จังเลย..." ที่พึ่งทางใจหนึ่งเดียวแม้จะดูเคว้งคว้างเลื่อนลอยเพราะท่านจากไปนานแล้ว แต่มันก็พอจะเป็นกำลังใจให้เธอมีแรงสู้กับความโหดร้ายทั้งหลายแต่ที่ต้องเผชิญ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูทำให้ร่างที่อ่อนระโหยลุกพรวดใช้มือปาดเช็ดน้ำตาหยาบๆ เพื่อนร่วมงานของเธอคนใดคนหนึ่งคงกลับมาแล้ว เพราะห้องนี้เปิดร่วมกันเฉพาะกิจในวันหยุด ซึ่งต่างก็ออกมาทำงานบ้างเที่ยวเตร่บ้าง ชดเชยวันที่มีเรียนหนักๆ จนแทบไม่ได้กระดิกตัวเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะจบอย่างเป็นทางการแล้ว

"รอเดี๋ยวนะ..." เธอพูดกับคนด้านนอกและลุกเดินไปเปิดประตูให้เมื่อเช็ดน้ำตาพอหมาดแก้ม แต่สีหน้านั้นยังแสดงถึงความอ่อนแรงหม่นหมอง

"ทำไมกลับเร็วจังวะ..." ประตูเปิดอ้ากว้างต้อนรับผู้มาใหม่พร้อมคำทักทายที่แสดงถึงความสนิทสนม แต่เมื่อดวงตากลมโตได้แลเห็นถึงกับชะงักมือและรีบหุบประตูกลับ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

"พี่เช่าหอพักให้อยู่ แต่เธอกลับมานอนโรงแรมมันหมายความว่ายังไงน้ำมนต์!!"

"ออกไปนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัว หนูบรรลุนิติภาวะแล้ว กำลังจะเรียนจบแล้วด้วยคุณหมอไม่มีสิทธิ์ในตัวหนู!!" แรงน้อยนิดของเธอไม่อาจต้านอะไรอัศม์เดชได้เลย เขาผลักและดันประตูเต็มแรงเมื่อเธอยิ่งต่อต้าน ร่างเล็กจึงกระเด็นล้มไปกองกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว

พลั่ก!! "โอ๊ย!"

"น้ำมนต์!!"

"ถอยไปนะคุณหมอ...อย่ามาแตะตัวหนู" อัญญดาสะบัดมือใหญ่ที่รีบเอื้อมส่งมาหวังประคองเธอให้ลุกยืน ผู้ชายตรงหน้าช่างร้ายกาจได้สารพัดวิธี

อัศม์เดชหน้าถอดสีเมื่อเห็นอาการเจ็บที่ตนเองเป็นต้นเหตุ สายตาไม่ละจากใบหน้าตัดพ้อหม่นหมอง ก่อนจะถอนหายใจหยาบๆ ยกมือเท้าสะเอว เขาเองก็มีเรื่องขุ่นข้องหมองใจต้องสะสางกับเธออยู่เหมือนกัน

"ไหนบอกมาสิว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"มันเรื่องของหนู คุณหมอเลิกยุ่งซะทีเถอะ ขอร้อง..." ดวงตาแดงก่ำข่มความเจ็บช้ำซากพยุงตัวเองลุกขึ้น แข็งใจสุดฤทธิ์ไม่ให้หลั่งน้ำตาออกมาประจานความอ่อนแอออกมาต่อหน้าเขา อัศม์เดชส่ายศีรษะระอาใจจะคาดคั้นเอาความจริงจากเด็กสาวที่แสนดื้อดึง

"หวังว่าคงไม่มีใครเปิดห้องนี้ให้ใช่ไหม" เขาละมือข้างหนึ่งชี้ไปด้านข้างแต่สายตาจับจ้องมองหล่อน

"หนูกับเพื่อนมาเช่าพักช่วงที่ทำงาน เพราะหอพักปิดเร็วทำงานเลิกดึกก็เข้าไม่ได้" หล่อนสะบัดหน้าสีดวงตาคมดุที่ทอประกายจับผิดนั้น สอดมือกอดตัวเองด้วยความระแวงหวั่น

"ดี! ในเมื่อไม่คิดจะฟังที่พี่พูด งั้นเราก็ไม่ต้องรักษาข้อตกลงอะไรกันทั้งนั้นแล้วใช่ไหม" ข้อมือเล็กถูกจับบีบแรงและดึงเข้าหาร่างบึกบึน อัญญดาแข็งขืนทั้งที่รู้แก่ใจว่าไร้ผล จากนั้นก็ถูกลากออกจากห้องไปดื้อๆ

"คุณหมอจะทำอะไรปล่อยหนูนะ!!!"

"กลับบ้าน! เหลวไหลแบบนี้จะให้พี่ไว้ใจได้ยังไง"

"หนูไม่ได้ทำอะไรผิด"

"แต่น้ำมนต์ผิดคำพูดกับพี่! น้ำมนต์สัญญาว่าจะไม่มาทำงานบ้าๆ นี่อีกแล้วไง" คนตัวใหญ่เดินนำหน้าพลางจูงลากหญิงสาวหันมองกลับไปปราศรัยในบางคราว ในขณะที่เพ่งตั้งมั่นก้าวเท้าเร็วๆ เพื่อไปจากโรงแรมแห่งนี้ให้ทันใจ

"ก็แค่ทำงาน! หนูไม่ได้ทำเหลวไหลอย่างที่คุณหมอคิด"

"พี่ไม่ได้คิดน้ำมนต์...แต่พี่เห็น..." เขาหยุดตรงหน้าลิฟต์กดปุ่มเลือกชั้นที่ต้องการโดยสายไปถึง และยังไม่ยอมปล่อยมืออัญญดาง่ายๆ แม้เธอจะสะบัดบิดดึงเท่าใดก็ตาม

ติ๊ง! "นี่คุณหมอคิดจะทำอะไร..."

"ก็กลับบ้านไง!" ได้คำตอบเพียงเท่านั้นเธอก็ถูกลากเข้าไปในลิฟต์ และลงมายังชั้นล่างในที่สุด อัศม์เดชพาหญิงสาวผ่านหน้าเคาท์เตอร์ พนักงานดูตกใจไม่น้อย แล้วสายตากลมโตก็มองเห็นบางอย่างที่พอจะไขข้อกระจ่างว่าทำไมคุณหมอหนุ่มถึงได้ตามมาง่ายดายนัก

"ขอบใจมากนะเคน..."

นายตำรวจหุ่นสมาร์ตในชุดเต็มยศพยักหน้ารับคำกล่าวนั้น โดยไม่คิดยืดเยื้อช่วยเหลือเธอที่กำลังตกเป็นผู้ถูกกระทำ

"เขาเป็นพี่น้องกันครับ...ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือแล้วก็ขอโทษที่ต้องทำให้ลำบากใจนะครับ" กิตติธัชหรือเคนบอกกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์พร้อมส่งรอยยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะเดินตามหลังสองร่างที่ฉุดกระชากลากถูกันไปนั้น

"เพชร...แกทำเกินไปป่ะวะ น้องเขาโตแล้วนะเว้ย"

"ผู้หมวดก็ร่วมมือกับคุณหมอด้วยสินะคะ..." อัญญดาหันขวับมาจ้องกิตติธัชอย่างเอาเรื่อง ดวงตาแดงก่ำสีหน้าบูดบึ้ง

"น้ำมนต์ ไอ้หมอเพชรมันเป็นห่วง รวมถึงพี่แล้วก็ทุกๆ คนก็ห่วงเราเหมือนกัน..."

"เธอน่ะตัวดี...ไม่ต้องพาลใส่คนอื่นเลย ฉันกลับก่อนนะเคน เอาไว้ค่อยคุยกัน" แล้วก็ฉุดมือเล็กให้เดินตามไปขึ้นรถที่จอดอยู่ริมฟุตบาต ผู้หมวดหนุ่มเองก็ได้แต่กุมขมับกับปัญหาอัดอั้นตันใจนี้ เขาเองรู้จักและสนิทกับทั้งสองคนเป็นอย่างดี และรับรู้ว่าด้วยว่าปัญหามันเกิดขึ้นเพราะอดีตที่แสนเจ็บปวดของอัญญดา

แต่ในอีกด้านหนึ่ง...ก็มองเห็นความห่วงใยที่อัศม์เดชมีให้หญิงสาวเสมอมาเช่นกัน...

รถคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดด้านหลังตึกซึ่งดัดแปลงให้เป็นที่อยู่อาศัยด้วย เป็นคลินิกไปด้วยในตัว อัญญดาเปิดประตูรถผลุนผลันลุกแล้วเดินออกปิดประตูแรงๆ ตามอารมณ์ที่ฉุนเฉียว เธอเดินอ้อมมายังประตูด้านข้างด้วยความเคยชินและลืมไปว่าตนเองไม่มีกุญแจเหมือนเช่นทุกๆ ครั้ง จึงยืนรอให้อัศม์เดชเลื่อนรถเข้าที่จอดเรียบร้อยเดินมาไขประตูบ้านเปิดให้

เมื่อปราการด่านประตูเปิดออก เธอก็ไม่รีรอที่จะย่างสามขุมเดินขึ้นบันใดไปยังห้องนอนของตนเอง อัศม์เดชมองตามด้วยความไม่พอใจ แต่ก็เท่านั้นแหละ เขาเริ่มรู้สึกว่าอัญญดาโตขึ้นมากแล้วจริงๆ เธอมีท่าทีต่อต้านที่หนักข้อกว่าเขาหลายเท่านัก นั่นอาจเป็นเพราะ...

บาดแผลทางจิตในที่เขาเพียรซ้ำเติมให้สดใหม่อยู่เสมอนั่นเอง แต่จะให้ปล่อยมือไปทั้งอย่างนี้ตัวเขาเองก็คงทำไม่ได้ มันยิ่งจะทำให้รู้สึกผิดเท่าทวีคูณ