Chapter 4 จิ้งจอก
1209 คำ
Chapter 4 จิ้งจอก
วาสิฐีเป็นนักธุรกิจและคบค้าอยู่กับพวกพ่อค้า เธอพอจะรู้โดยสัญชาตญาณว่า ไม่มีสิ่งใดได้มาอย่างง่ายดาย แต่ในใจของคนที่ชื่นชอบการเสี่ยงโชคของเธออดที่จะพอใจไม่ได้เมื่อมีทุนมาต่อมือแบบนี้
“ผมคงถูกชะตากับพวกคุณมั้ง มีหลายคนที่ผมให้วงเงินเพิ่มพิเศษแบบนี้ ที่จริงก็ถือว่าเล่นกันสนุกๆ นะครับ ไม่แน่นะบางทีคุณอาจจะได้กำไรมากกว่าทุนที่ผมเสนอให้ก็ได้ มันเป็นการเสี่ยงโชคและพวกคุณอาจจะโชคดีในวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้ใครจะรู้จริงไหมครับ”
ชายหนุ่มใช้คำพูดหลอกล่อพลางหัวเราะในลำคอ นายชาติชายตาลุกวาวเมื่อนึกถึงเงินที่เขาอาจจะได้ในครั้งนี้ ขณะที่นายบ่อนหนุ่มยิ้มกริ่ม คนพวกนี้ก็เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ใครจะว่าเขามอมเมาคนพวกนี้เขาก็ไม่แคร์ ในเมื่อทุกคนต่างสมัครใจมาทั้งนั้น
วาสิฐีหรี่ตาลงพินิจนายบ่อนบ้าง ลางสังหรณ์บอกว่านี่คงไม่ใช่แค่การหยิบยื่นข้อเสนอพิเศษนี้ให้เฉยๆ แน่นอน แต่อะไรล่ะที่เขาต้องการจากพวกเธอ
จิ้งจอกหนุ่มส่งสายตายิ้มล้อเลียนส่งให้ราวกับเขาจะอ่านใจเธอออก
“อย่ากังวลไปเลย คุณได้รู้แน่ๆ ว่าผมต้องการอะไร ถ้าไม่สบายใจจะไม่รับข้อเสนอของผมก็ได้นะครับ”
“โอ รับอยู่แล้วครับ ผมกำลังคันมือคันไม้อยากจะต่ออยู่พอดี” ชาติชายรีบตะครุบโอกาสทองทันที แม้จะสงสัยและไม่แน่ใจแต่วาสิฐีจำต้องพยักหน้ารับตามสามี
สองสามีภรรยาอารมณ์ดีจากการที่มีทุนไปต่อเพิ่ม นายบ่อนหนุ่มเองก็อารมณ์ดีเมื่อคิดว่าลูกแกะตัวน้อยกำลังจะเดินเข้ามาให้เขาขย้ำ ใบหน้าสวยหวานเย้ายวนเรียกเลือดในกายเขาให้ร้อนฉ่าเพียงแค่คิดถึงเธอ
“นั่งด้วยคนได้ไหม”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มมาพร้อมกับการทรุดนั่งลงตรงข้าม สิตาพรถึงกับผงะเมื่อเห็นหน้าคนทักชัดเจน ตากลมโตเบิกกว้างมากขึ้น
“คุณ”
นายบ่อนหน้าเข้มดุยิ้มส่งให้ เสียงเพลงรักหวานๆ แบบสากลกำลังบรรเลงภายในห้องฟังเพลงมันช่างทำให้เขารู้สึกอยากจะถอดผ้าใครบางคนแถวนี้เหลือเกิน
“ครับ ยินดีที่ยังจำกันได้ ทำไมมานั่งฟังเพลงคนเดียวล่ะหืม”
“มีธุระอะไรกับหนูหรือเปล่า” สิตาพรถามออกไปตรงๆ แม้จะหวั่นเกรงท่าทางดุดันร้ายกาจ แต่เธอก็สงสัยที่เขามาทักเธอแบบนี้
“เปล่า ทำไมล่ะ การที่ฉันจะทักหรือเทคแคร์ลูกค้าสักคนจำเป็นต้องมีเรื่องสำคัญด้วยหรือ” เขาถามยิ้มกรุ้มกริ่ม
สิตาพรหลบสายตาที่มองมาเหมือนจะมีไฟแลบได้ เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กสาวที่ไม่ประสาจนไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากสายตาคู่นั้น
“หนูไม่ใช่คนสำคัญและไม่มีความสำคัญอะไรที่คุณต้องมาใส่ใจนี่คะ”
“ลูกค้าทุกคนก็คือคนสำคัญของฉันทั้งนั้นแหละ และ...สาวน้อย เธอรู้ได้ยังไงว่าเธอจะไม่สำคัญสำหรับฉัน” เขาถามยิ้มๆ ตาคมส่งประกายแรงร้อนแบบแปลกๆ จนสิตาพรต้องหลบตาเขา เพราะไม่อยากจะคิดว่ามันหมายถึงอะไร
“ไม่รู้สิคะ หนูก็แค่เด็กคนหนึ่ง”
“เต้นรำกันไหม นั่งคนเดียวเหงาแย่” นายบ่อนหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่อยากฟังคำว่าเด็กของสาวน้อย เพราะตอนนี้จิ้งจอกอย่างเขามันกำลังอยากกินเด็กเนื้อหอมๆ โดยไม่รอให้เธอตอบรับหรือปฏิเสธ มือเล็กๆ ก็ตกอยู่ในมือใหญ่แล้ว
“เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว...” สาวน้อยร้องอึกอัก จำต้องเดินตามแรงรั้งตรงไปยังฟลอร์เต้นรำซึ่งมีนักท่องเที่ยวกำลังเต้นรำกันอยู่หลายคู่
วินเซนโซไม่ฟัง เขายังยิ้มละไมซึ่งแทบไม่จำเป็น เพราะหน้าเขาก็ยังดุเหมือนเดิม เอวคอดกิ่วถูกรวบรั้งเข้ามาจนทรวงสาวบดเบียดไปกับแผงอกแข็งเครียด สิตาพรหน้าตื่นเมื่อโดนกอดกระชับแนบชิดจนแม้แต่มดสักตัวก็ผ่านไม่ได้
“ไม่ต้องเกร็งสาวน้อยทำตัวสบายๆ” นายบ่อนหน้าดุก้มลงกระซิบเฉียดแก้มสาวหอมกรุ่นนิดเดียว ทำเอาสิตาพรผงะอีกรอบ ใจสาวเต้นระทึกไปหมด ทั้งกลัวและโกรธเขา
วินเซนโซกวาดตามองสาวน้อยในอ้อมแขนขณะพาเธอขยับไปตามจังหวะเพลงรักหวานๆ กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอทำให้กายเขาปวดร้าว ชายหนุ่มปรารถนาที่จะฝังร่างกับเรือนกายนุ่มละมุนจนแทบจะทนไม่ไหว มันง่ายนิดเดียวหากว่าเขาจะรวบตัวเธอพาเข้าห้อง แต่มันง่ายไปและวินเซนโซไม่ต้องการแบบนั้น
“ชอบไหม...เรือของฉัน...”
“ก็ดีค่ะ” สาวน้อยจำต้องตอบอย่างเสียมิได้ เธอพยายามไม่มองหน้าคมเข้ม เพราะเท่านี้ใจเธอก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว
“ชอบก็ต้องอยู่นานๆ”
“ไม่ได้บอกว่าชอบ บอกว่าดีค่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ กับการแย้งด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ที่เจ้าตัวคงพยายามเต็มที่ เขาเริ่มรับรู้ถึงความพยศของสาวในอ้อมแขนทีละนิด ใจเธอเต้นระทึกเพราะกลัวเขา แต่ใบหน้าหวานสวยยังคงนิ่ง ช่างน่าทึ่งเสียจริง
นายบ่อนหนุ่มนึกอยากแกล้งสาวน้อยจึงพาเธอหมุนไปมา ก่อนขยับเข้าหามุมมืด สิตาพรเริ่มดิ้นรนเมื่อรู้สึกว่าถูกรัดร่างจนแน่น
“คุณ...”
เสียงท้วงหายเงียบเมื่อเรียวปากเข้มกดปิดลงมาอย่างรวดเร็ว วินเซนโซอาศัยจังหวะนั้นสอดแทรกลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปควานหาความหวานล้ำในโพรงปากสาว ชายหนุ่มกวาดไล้ซอกซอนจนถ้วนทั่วก่อนจะหันมาหยอกเย้าลิ้นนุ่ม มันขยับหนีอย่างตกใจ แต่เขาก็ตามติดจนสามารถเกี่ยวรัดก่อนดูดดึงเข้าปาก
สาวน้อยใจหายวาบ ร่างกายชาวาบตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้ากับสัมผัสแรกในวัยสาว หัวเธออื้ออึงหมุนคว้าง การสั่งการเชื่องช้าลงทันที
นายบ่อนหนุ่มจูบซับครั้งแล้วครั้งเล่า เฝ้าบดเบียดเคล้าคลึงดูดดื่มความหวานพิสุทธิ์อย่างไม่รู้หน่าย เธอช่างหวานล้ำอย่างที่เขาคิด เรือนกายชายปวดร้าวจนเขาอยากฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธออกแล้วร่วมรักกับเธอเสียตรงนี้
เมื่อเขาถอนริมฝีปากอีกครั้ง สาวน้อยก็ถึงกับเข่าอ่อน โชคดีที่อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดเอาไว้ เธอจึงไม่ลงไปกองกับพื้นให้อับอายขายหน้ามากไปกว่านี้ วินเซนโซยิ้มกริ่มใส่ตาสาวน้อย
“แล้วเจ้าของเรือเป็นไงบ้าง” เขากระซิบถาม
“ร้าย”
สาวน้อยตอบเสียงสั่น มองเขาอย่างตื่นกลัวราวลูกแกะที่ได้พบกับราชสีห์ เธอพยายามบิดเบี่ยงร่างออกจากการเกาะกุม แต่เขาไม่ยอม
“ถ้าเมื่อกี้ร้ายงั้นลองใหม่”
- ผู้เขียน
