คลั่งรัก คุณผีหื่น

บทที่ 1

"คุณยืนอยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่หรือไง?"

"ก็ใช่..."

"แล้วทำไมฉันถึงจะมองไม่เห็นคุณล่ะ?"

"ก็ผมเป็น..."

"ผี?"

ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วติดกันเป็นปมใหญ่ ก่อนจะก้าวขาแข็งแรงย่างกรายเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ให้หญิงสาวได้แหงนคอจ้องมองร่างกำยำอย่างพิจารณาอีกที

"นี่มันผ้าเช็ดตัวของฉันหนิ"

มือเล็กคลายปมผ้าขนหนูสีขาวที่พันอยู่รอบเอวสอบที่โอบล้อมไปด้วยเส้นเลือดปูดบวม แล้วดึงกลับคืนให้เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า ของชายหนุ่มแปลกหน้า

ดวงตากลมสวยไล่มองรูปร่างกำยำอย่างละเอียด แล้วขยายม่านตาจ้องมองท่อนซุงขนาดใหญ่ยาวเท่าแขน ก่อนจะค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วเรียวสัมผัสที่หัวด้วยความซุกซน

หมับ!

ฝ่ามือหยาบใหญ่คว้าข้อแขนเรียวเล็กดังหมับ เพื่อให้เธอหยุดสัมผัสตรงจุดนั้น ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงมาสบตากันในระยะสิบเซ็น พอเธอเห็นว่าเขานิ่งเงียบไปนาน จึงดึงตัวชายแปลกหน้าให้เซลงมาคร่อมร่าง แล้วใช้ปลายจมูกจิ้มลิ้ม หยอกเอินไปมาที่สันจมูกคมโด่งได้รูป

ลมหายใจร้อนผ่าวของทั้งคู่ รดรินผิวแก้มของกันและกัน ก่อนที่เจ้าของหุ่นเซ็กซี่ จะพลิกร่างกายกำยำให้ลงไปนอนศิโรราบบนเตียง ส่วนตัวเธอเองก็ขึ้นไปนั่งคร่อมบนกล้ามหน้าท้องซิกซ์แพ็ก พร้อมกับใช้ฝ่ามือปลายนิ้วลูบไล้ไปบนรอยสัก ตามกล้ามแขนเป็นมัดๆ แล้วกัดปากตัวเอง

"ขอกัดกล้ามหน่อยนะ"

หญิงสาวไม่รอฟังคำอนุญาต ก็โน้มดวงหน้าพริ้มเพราลงไปขบกัดกล้ามแขนกำยำ จนขึ้นเป็นรอยฟันเขี้ยว ถึงคนใต้ร่างจะผิวสีแทนเข้ม ทว่ารอยกัดก็ฝังลึกพอสมควร

แผล่บ~

ปลายลิ้นเรียวเล็กตวัดลากยาวตั้งแต่กล้ามแขน ขึ้นมาจนถึงซอกคอแกร่งกร้าน น่าแปลกตรงที่ผู้ชายคนนี้ไม่คิดจะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ทั้งโดนกัด โดนโลมเลีย ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่าเธอผีเข้าไปแล้ว ถึงได้ทำตัวพิลึกแบบนี้

"ผมเป็นผี..."

ก้านแก้วหยุดชะงักเรียวลิ้นเอาไว้ตรงปลายคางคมกริบ พร้อมกับช้อนสายตามองเจ้าของริมฝีปากหยักได้รูป

"แต่ผมก็ดีใจนะ ที่คุณมองเห็นผม"

หญิงสาวเก็บลิ้นสีชมพูเข้าไปในโพรงปาก แล้วชันตัวลุกขึ้นมาสบตาคนใต้ร่าง ก่อนจะง้างมือตบไปที่ใบหน้า

เพียะ!

เค้าโครงใบหน้าหล่อคมหันไปตามแรงตบ

"ถ้าคุณเป็นผี แสดงว่าฉันกำลังตบผีอยู่สินะ"

ชายแปลกหน้าหันคอกลับมามองหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะจับมือเธอตบไปที่หน้าเขาอีกหลายที

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

"คุณไม่เจ็บหรือไง?"

เธอหยุดชะงักแรงตบ

"ผมไม่เจ็บ"

เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉยชา ไร้ความเจ็บปวด แล้วจับมือเล็กตบเข้าไปที่ใบหน้าไม่ยั้ง เธอเพิ่งสังเกตว่าเขาไม่มีรอยแดงบนผิวแก้ม ทั้งที่แรงตบนั้นไม่ใช่น้อยๆ เลย

"พอแล้ว"

ก้านแก้วดึงมือตัวเองออกจากการบังคับ

"ปวดหัวชะมัดเลย”

เสียงหวานบ่นพึมพำ แล้วทิ้งน้ำหนักตัวอันน้อยนิดลงไปนอนซบแผงอกกำยำ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง

เวลาผ่านไปเนินนาน แต่กลับรู้สึกมีความสุขที่ได้นอนหลับใหลบนตัวผู้ชายคนนี้ รู้สึกตัวอีกทีก็ฟ้ามืด ค่าหอพักก็ยังไม่ได้ออกไปหา ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน เอาแต่นอนกกผู้ชายอยู่ในห้อง ทั้งที่เรายังไม่รู้จักชื่อแซ่กันเลยด้วยซ้ำ

"คุณชื่ออะไรเหรอ?"

ก้านแก้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ดวงตาคู่สวยยังคงหลับพริ้ม ไม่อยากตื่นมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริง

"เสือใหญ่..."

"อือ ใหญ่จริงๆ ด้วย"

เอวบางร่างน้อยพลิ้วไหวไปบนร่างกายแข็งแรง ให้ท่อนซุกของคนใต้ร่าง สัมผัสความนุ่มนวลของผู้หญิง

"ขยับตรงนี้"

แรกเริ่มเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เล่นด้วย แต่ตอนนี้กลับจับสะโพกกลมมนเคล้นคลึงไปมาตรงกลางเป้า ให้ความเป็นชายของเขาแข็งตัวขึ้น จากสัมผัสอันวาบหวาม

"อ๊าาา ท่อนซุงแข็งตัวเป็นลำแล้ว~"

หุ่นเพรียวสวยวาดลวดลายบนตัวชายหนุ่มอย่างช่ำชอง ก่อนจะลองถกเดรสสีดำขึ้นสูง ให้ฝ่ามือใหญ่บีบนวดบั้นท้ายกลมกลึง ที่กำลังบดคลึงสะโพกอย่างเป็นงาน

"นี่คุณ" ก้านแก้วถือโอกาสต่อรอง

"ฉันไม่ฟรีนะ"

ใบหน้าหล่อคมชนคิ้วเข้ม เหมือนขัดใจที่เธอหยุด

"ถึงคุณจะหล่อลากดินยังไงก็ต้องจ่ายค่าตัวให้ฉันนะ เอ้อ แล้วก็ค่าห้องนี้ด้วย ตอนนี้ฉันไม่มีเงินแล้ว มีแต่...”

เธอเว้นวรรคในสิ่งที่เขาก็น่าจะเข้าใจความหมาย

"ผมเป็นผี ผมไม่มีเงิน"

ก้านแก้วกรอกตามองบน ก่อนจะลุกขึ้นจากตัวผู้ชายคนนั้น แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหาเสื้อผ้าของชายแปลกหน้า แต่ทว่าในห้องน้ำกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่เป็นของเขาตกหล่นอยู่เลย ซึ่งข้างนอกก็ไม่มีเช่นกัน

ปัง!

เสียงปืนปริศนาดังลั่น ทำเอาร่างบอบบางสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ แล้วรีบเดินกลับเข้าไปดูภายในห้องนอน แต่สิ่งที่ทำให้ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างหวาดผวา ก็คือภาพผู้ชายคนนั้น ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า และมีน้ำเหนียวข้นสีแดงคล้ายเลือดเปียกโชกอยู่บนใบหน้าที่เคยหล่อเหลา พอเขาหันคอมามอง ก็เห็นรูกว้างตรงเบ้าตา ที่มองลึกไปถึงด้านหลัง ภาพนั้นดึงขาเรียวเล็กให้ทรุดฮวบลงไปนั่งที่พื้น ก่อนที่เจ้าของร่างจะเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วล้มลงเก็บลูกกะตาของตัวเอง พร้อมกับส่งมันให้หญิงสาว

"ช่วยยัดลูกกะตาให้ผมที..."

ภาพอันหน้าสยดสยองฉายอยู่ตรงหน้า เขาจับมือเล็กที่สั่นสะท้านให้รับลูกกะตานั้น แล้วกดเข้าไปในเบ้าลึกของดวงตาข้างซ้าย แล้วเดินไปเก็บอีกข้างมาให้เธอยัดอีก

ระหว่างที่ร่างสูงใหญ่ย่างกรายไปเก็บลูกกะตา

หญิงสาวก็รีบดึงสติแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีออกไปจากห้องทันที แต่ยังไม่ทันที่จะออกไปไหน ก็ประจันหน้ากับผู้หญิงชุดขาว ผมสีลากยาวสีดำติดพื้นคล้ายผีจูออนในหนังสยองขวัญญี่ปุ่นยังไงอย่างงั้น พอเธอจะเดินถอยหลังกลับเข้าไปในห้อง ร่างนั้นก็พุ่งพรวดเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

"ไปให้พ้น นี่มันที่ของกู!"

เสียงคำรามดังกังวานลั่นห้อง ก่อนที่จะมีมือของใครบางคนดึงร่างบอบบาง ให้เข้าไปหลบซ่อนในอ้อมกอด

ปัง!

สิ้นเสียงประตูห้องปิดลง ฝ่ามือเย็นเฉียบก็แนบศีรษะคนตัวเล็กให้ซบอยู่อย่างนั้น ราวกับอยากบอกเป็นนัยๆ ว่าขอโทษที่ทำให้เธอกลัว เขาแค่อยากจะพิสูจน์ ว่าสิ่งที่พูดมานั้นเป็นความจริงไม่ใช่เรื่องโกหกแต่อย่างใดเลย