ร้อนรักราคีสวาท

ร้อนรักราคีสวาท ตอนที่ 5

นานๆ จะเจอผู้หญิงแบบเธอสักที ที่ผ่านๆ มามีแต่ผู้หญิงมาเสนอให้ จนน่าเบื่อและน่ารำคาญ

“ฉันจะกลับบ้าน” ปิ่นแก้วบอกเขาเสียงแข็ง เธอจะอยู่ให้เขารังแกอีกหรือไง มันบ้าบอสิ้นดี

“ถ้าเธอมีปัญญาออกจากห้องฉัน ก็ไปสิ ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ” เขาพูดอย่างไม่แคร์

ปิ่นแก้วเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจ เธอทำท่าจะไปคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่อยากจะร้องไห้เพราะมันขาดวิ่น สภาพไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว แล้วทีนี้เธอจะสวมอะไรออกไปล่ะนี่

“คุณทำได้ยังไง” เธอทำหน้าเหมือนอยากจะทำร้องไห้

“ฉันทำอะไร” เขาแกล้งทำเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด

“คุณฉีกเสื้อผ้าฉัน แล้วฉันจะสวมอะไรล่ะทีนี้” เธออยากจะฆ่าเขานัก

“ใครอนุญาตให้เธอกลับบ้านกันเล่า” เขาเท้าสะเอวมองเธออย่างคุกคาม ที่พูดไปเมื่อกี้นี้มันไม่เข้าไปในสมองของเธอเลยหรือไงกันนะ

“ฉันไม่ให้เธอไป” ปิ่นแก้วได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะตั้งสติ พูดจาดีๆ กับเขา เพราะดูแล้วเขาไม่ชอบให้ใครขัดใจ

“ฉันขอยืมเสื้อผ้าคุณได้ไหม” เธอทิ้งประเด็นที่เขาบอกว่าไม่ให้ออกจากห้องนี้ไป และขอร้องเขาแทน

“ฉันคิดค่ายืม คิดแพงเสียด้วยสิ เธอยินดีจ่ายหรือเปล่าล่ะ” คำถามของเขา สายตาของเขาทำให้เธอขนลุกซู่ เขามันเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจและไว้ใจไม่ได้ พูดกับเขาจากอีกเรื่องหนึ่งกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่งได้ยังไงกัน ประเด็นเดิมมักถูกเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเขาเสมอ...

ปิ่นแก้วได้มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้าของเขาปกปิดร่างกาย อย่างน้อยเขาก็ไม่ใจร้ายเกินไปนัก แม้จะเป็นแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวของเขาก็ตามที ร่างสูงเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นมาเปิดดื่ม ก่อนจะยื่นให้เธออีกกระป๋อง

“ฉันไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์”

“ฉันอยากให้เธอดื่ม หรือเธอไม่อยากออกไปจากที่นี่ เลยชอบขัดใจฉันนัก”          รัชภาคย์พูดอย่างเป็นต่อ ใจจริงไม่อยากปล่อยไปหรอก แค่จะถ่วงเวลาเอาไว้เท่านั้น ก็มารดาบอกว่าอีกสองสามวันจะให้เธอไปทำงานด้วย นี่เขายังไม่รู้เลยว่าเธอพักที่ไหน แต่เธอเดินเข้าซอยไปทางบ้านของเขา คงไปหามารดาของเขานั่นแหละ ตอนที่เขาคุยกับท่าน พอได้ยินว่าท่านบอกว่าหาเลขาฯ คนใหม่ให้เขาได้แล้ว เขาก็ปฏิเสธหัวชนฝา ท่านเอารูปของเธอมาให้ดูและบอกว่ามาจากต่างจังหวัด จำได้ว่าชื่อปิ่นๆ อะไรสักอย่าง ก็เพิ่งมาคาดคั้นถามเอากับเธอนี่แหละว่าชื่อปิ่นแก้ว เพราะตอนนั้นจำไม่ได้จริงๆ

“ฉันดื่มไม่เป็น เกิดมาไม่เคยดื่ม” เธอตอบเสียงอ่อน

“ก็ลองหน่อยแล้วกัน” เขานั่งลงใกล้ๆ ยัดกระป๋องเบียร์ใส่มือเธอ

“คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ” เธออ้อนวอนเขา อยากออกไปจากคอนโดฯ ของเขาเต็มที

“เธอว่ายังไงล่ะ ยินดีจะมาเป็นผู้หญิงของฉันหรือเปล่า” เขาเปลี่ยนเรื่อง ไม่สนใจคำอ้อนวอนของเธอ

“ไม่! ฉันไม่ขายตัว” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไหนๆ ก็เสียไปแล้ว เธอจะได้เงินสบายๆ ไม่ต้องลำบากทำงานให้เหนื่อย ไม่ดีหรือไงฮะ”  เขาเสนอ... คิดว่าผู้หญิงทุกคนก็ย่อมตาโตเมื่อเห็นเงิน

“คิดให้ดีเสียก่อน อย่าเพิ่งตอบปฏิเสธ ฉันรู้ว่าเธอรักศักดิ์ศรี แต่ศักดิ์ศรีมันกินได้หรือเปล่า ฉันรับรองได้ว่าจะเลี้ยงเธอให้มีความสุข อยากได้อะไร อยากมีบ้าน มีรถ มีเงิน ฉันจัดหาให้เธอได้อย่างไม่ขัดสน เพราะฉันรวยมากนะ เธอก็น่าจะรู้ดี” เขาหว่านล้อม ชักจะติดใจเธอเข้าให้แล้วสิ

“เหมือนพวกเสี่ยเลี้ยงเมียน้อย” เธอเบ้ปากใส่เขา สงบลงไปมาก

“ฉันดีกว่าเสี่ยลงพุงพวกนั้นแล้วกัน ฉันหล่อ รวย โพรไฟล์ดี ไม่ได้อัปลักษณ์ขี้เหร่น่ารังเกียจ นอนด้วยแล้วรับรองถึงใจเชียวล่ะ เมื่อกี้ก็พิสูจน์มาแล้ว” เขาอวดอ้างอย่างน่าหมั่นไส้ ถ้าเธอมีกรรไกรจะทิ่มตาเขาให้บอดเลยเชียว

“หลงตัวเอง” เธอเบ้ปากใส่ เบือนหน้าหนี มองอกกับหุ่นล่ำๆ ของเขามากๆ ชักจะใจสั่นหวั่นไหวแปลกๆ

“ฉันหลงตัวเองไม่เป็นไร เธออย่ามาหลงฉันก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วจับกระป๋องเบียร์ที่เธอถืออยู่กรอกใส่ปาก

“แค่กๆๆ” ปิ่นแก้วสำลัก ก่อนจะปัดมือเขาออก

“คุณทำบ้าอะไรนี่” เธอยกมือขึ้นเช็ดปาก มองเขาอย่างเคืองๆ

“ก็หัดดื่มเอาไว้ไง เวลาฉันต้องการเพื่อนดื่มในอนาคต เธอจะได้ดื่มเป็นเพื่อนฉัน” เขาตอบหน้าตาย ไม่สำนักความผิดของตัวเองเลยสักนิด

“ใครจะอยู่กับคุณในอนาคตไม่ทราบ” คนอะไรพูดจาไม่รู้เรื่อง เอาแต่ความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่ เธอนึกระอากับเขาจริงๆ

“ฉันเป็นพวกมองคนเก่ง แค่มองตาก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอสนใจเงื่อนไขที่ฉันเสนอให้” เขาดักคอ กอดอกมองเธอเหมือนทะลุไปถึงหัวใจ

“ฉันขอคิดดูก่อน...” เธอตอบแบ่งรับแบ่งสู้ เถียงเขาไปก็ไม่ชนะ บางทีการเออออห่อหมกไป เขาอาจจะปล่อยเธอออกไปจากคอนโดฯ แห่งนี้เร็วขึ้นก็เป็นได้

“ฉันให้เวลาเธอคิดสิบนาที” เขากอดอกมองเธออย่างรู้ทัน คิดจะหนีเขาเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก คนอย่างรัชภาคย์ไม่ปล่อยใครไปง่ายๆ ยิ่งหนีเขาก็จะยิ่งตาม ยิ่งอยากเอาชนะ ก็ให้มันรู้ไปว่าเธอจะหนีเขาพ้น

“เอ๊ะ!” เธอทำเสียงขัดใจ

“ห้านาที”เขาเร่งเร้าเอาแต่ใจ

“นี่คุณ!” เธอแหวใส่เขา รัชภาคย์ยัดเช็คเงินสดใส่มือของเธอ

“หนึ่งล้าน ค่าพรหมจรรย์ของเธอ และเธอจะได้อีกเยอะ ถ้ายอมมาเป็นผู้หญิงของฉัน” เขาไม่แค่พูด แต่ทำจริง บอกว่าจะให้ก็ให้จริงๆ อยากรู้นักว่าเธอจะใจแข็งไปถึงไหน

ปิ่นแก้วเม้มปากเข้าหากันอย่างขบคิด ยังไงก็เสียไปแล้ว เขาก็พูดถูก      เขาไม่ใช่เสี่ยลงพุงน่าเกลียด แต่เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ หล่อเหลา ร่ำรวย        ที่สำคัญก็ใจสปอร์ต เธออาจจะไม่ใช่ผู้หญิงดีนักหากจะทำอย่างที่เขาพูด           แต่มารดาที่ป่วยหนักกับน้องสาวที่กำลังเรียนอยู่ และอนาคตของเธอที่ต้องแบกรับภาระอีกมากมาย เธออยากมีบ้านสักหลังให้แม่กับน้องอยู่อย่างสบาย ถ้าเขาจะแถมรถให้สักคันและเงินสดอีกสักตอนเลิกกัน มันก็น่าสนใจไม่น้อย ปิ่นแก้วยังขบคิด กัดริมฝีปากเหมือนตัดสินใจ เธอไม่อยากรบกวนรัชนีกรมากไปกว่านี้ เท่าที่ท่านช่วยเหลือเธอมาก็มากพอแล้ว ไหนยังจะหางานให้เธอทำอีก

“อีกห้านาที...” เขาเร่ง มองเธออย่างร้ายกาจ แค่เห็นอาการของหญิงสาว รัชภาคย์ก็เดาได้ว่าเธอต้องตกลง แค่เล่นตัวแกล้งคิดให้เขาลุ้นเท่านั้นเอง แต่มันก็ลุ้นดี เพราะผู้หญิงคนอื่นๆ ตกปากรับคำทันทีที่เขาเสนอ

“ถ้าฉันตกลง...” ถามออกไปแล้วต้องกัดริมฝีปากตัวเอง รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ร่างกายชาไปหมดตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เธอทำบ้าอะไรลงไปนี่ นี่เธอกำลังทำเรื่องบ้าบออะไรอยู่ ปิ่นแก้วถามตัวเองกลับไปกลับมา

“ถ้าเธอตกลง เธออยากได้อะไรฉันจะให้เธอทุกอย่าง แต่เวลาฉันต้องการ เธอต้องมาปรนนิบัติฉันให้ถึงใจ” รัชภาคย์คิดว่าไม่เกินเดือนหรือไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำเขาอาจจะเบื่อเธอ เขาจะกกเธอทั้งคืน เสพสุขร่างกายของเธอให้เต็มอิ่ม มารดาของเขาคงให้เธอน้อยไป เธอถึงรีบตะครุบเงื่อนไขของเขาแบบนี้

 เธอเม้มปากเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายบ้าอะไรเผด็จการ มั่นใจในตัวเองเหลือร้าย แถมยังฉลาดเป็นกรดเสียอีก ตอนแรกคิดว่าอาจจะยอมเขา แต่ตอนนี้คิดว่ารับปากไปก่อน แล้วค่อยหนีเขาไป ใครจะยอมเป็นนางบำเรอเขากันเล่า บ้าแล้ว...ถ้ารัชนีกรรู้เข้า คงมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ถ้าน้องสาว ถ้ามารดารู้เข้าอีก ทั้งสองคงผิดหวังในตัวเธอมากๆ

“ฉันต้องทำยังไงบ้าง ถ้าฉันตกลง” เธอแกล้งถาม เขาคงไม่ขังเธอเอาไว้ในคอนโดฯ ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกนะ ขอแค่ให้เธอได้ออกจากห้องนี้ไป เธอจะหนีไปให้ไกลเลยเชียว เขาไม่มีวันตามหาเธอเจอแน่