บทที่ 9 บอบช้ำ
วันต่อมา...
ยังไม่ได้กันนอนเลย พูดคุยไม่ลงรอย แต่ก็ถึงเวลาที่ต้องแต่งหน้าแล้ว เดี๋ยวจะเลยฤกษ์ไม่ทันเวลา
“ เลย์หยิบมือถือให้หน่อย ” ในขณะที่ช่างกำลังทำผม ฉันก็หันไปพูดกับอีกคนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง เขาได้แต่งตัวแต่งหน้าเสร็จแล้วในตอนนี้
“ ... ” ไร้เสียงตอบรับ และเขาก็เดินออกไป เฮ้อ ฉันละหนักใจจริงๆ เสียเพื่อนแล้วยังจะถูกเกลียดอีกหรือนี่ ฉันทำอะไรลงไปกันแน่ มันถูกหรือเปล่า?
“ เดี๋ยวพี่หยิบให้น้องฝัน ว่าแต่ทะเลาะกันเหรอคะ? ” ช่างทำผมเป็นญาติกัน ก็เลยถามออกมาตรงๆ พร้อมมือที่หยิบยื่นมือถือมาให้
วันนี้ไม่มีพิธีอะไรมากเหมือนวันแรก และฉันก็เริ่มแต่งตัวที่บ้านตนเองพร้อมกับเจ้าบ่าวเลย ช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมก็จ้างญาติๆมาทำให้ ค่าใช้จ่ายจะได้ลดไปบ้าง ไม่เหมือนวันแรกที่จ้างช่างมาจากที่อื่น สวยก็จริงแถมแพงมากด้วย
“ เปล่าค่ะ เขาอาจจะไม่ได้ยินก็ได้ ”
“ คิดว่าพี่มองไม่ออกเหรอ
