DADDY คุณพ่อลูกอ่อน

-คอนโดแทบิน- -แทบิน- "หนูเป็นใคร?"ผมถามเด็กน้อยตรงหน้าที่กำลังเขมือบข้าวลงท้องอย่างเอาเป็นเอาตาย "ม่ายยู้ว"เด็กน้อยคนนั้นเงยหน้าจากจานข้าวแล้วตอบผมก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อผมถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะถามคำถามต่อไป "หนูชื่ออะไร"ผมถามเด็กน้อยไปอีกครั้งผมควรจะรู้ข้อมูลของเด็กน้อยคนนี้บ้างจะได้ตามหาพ่อแม่ได้ถูกต้องแต่คำตอบของเด็กน้อยตรงหน้าก็ทำผมถอนหายใจอีกครั้ง "ม่ายยู้ว" "ชีวิตมึงเคยรู้อะไรบ้างไหมว่ะ!"ผมพูดแบบใส่อารมณ์เล็กน้อยคือไม่ไหวแล้วครับถามไรไปก็ตอบแต่ไม่รู้แล้วผมจะตรัสรู้เองได้ไหมล่ะ ก็ไม่! Rrrrrrr 'สายไหม' ผมกดรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา (มึงโทรมาทำไมตั้งสิบยี่สิบสายว่ะ) "มึงรีบมาคอนโดกูเดี๋ยวนี้เลยไอ้สาย!" (สัส!จะให้ไปหาก็กรุณาเรียกชื่อกูดีๆด้วย) "เออๆโทษๆกูอารมณ์ไม่ดีอยู่รีบมา!" (ค๊าาาผัว) "ผัวพ่อมึงสิสัส!" ติ๊ด!! ผมกดตัดสายไปอย่างหงุดหงิด'สายไหม'เป็นเพื่อนสนิทผมเองมันเป็นผู้หญิงที่แรดสุดๆ!แรดแบบชีวิตนี้กูไม่เอามันจับทำเมียแน่ๆอะ แนะนำคนอื่นไปแล้วผมขอแนะนำตัวเองก่อนผมชื่อ แทบิน เป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีแม่ไทยพ่อเกาหลีผมมาเรียนที่ไทยตั้งแต่ม.ต้นอะกะว่าจะเรียนจนจบตรีแล้วค่อยกลับไปช่วยงานพ่อที่เกาหลี ผมเป็นคนหล่อมากคือเข้าใจความเป็นลูกครึ่งป่ะครับมันก็จะหล่อๆหน่อยยิ่งผมเป็นลูกครึ่งเกาหลีด้วยแล้วไม่อยากจะบอกว่าสาวๆนี่เรียกผมว่าโอ้ปป้ากันตรึม! ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี4แล้วเพื่อนผู้ชายก็มีแต่ที่สนิทสุดก็คือไอ้สายไหมไปไหนไปกันตัวติดยิ่งปลาท่องโก๋คือหลายคนก็คิดว่าผมกับมันเป็นแฟนกันแต่ผมบอกตรงนี้เลยว่า ผมไม่เอา! มันทั้งแรดชอบอ่อยผู้ชายอื่นไปทั่วปากชอบเรียกผมว่าผัวๆแต่มันก็ชอบทำตัวแรดใส่ผู้ชายคนอื่นซึ่งผมโคตรจะไม่ชอบเลย "หิววว"ผมหันไปมองเด็กน้อยหน้าใสที่อายุน่าจะราวๆสามขวบที่ผมบังเอิญไปเจออยู่หลังผับเพื่อนผมและต้องหิ้วกลับมาที่คอนโดเพราะกลัวจะโดนทำร้ายซึ่งพอเข้ามาในห้องก็เอาแต่บ่นว่าหิวผมสงสารเลยทำข้าวให้กินแต่นี่ก็กินไปสามชามแล้วคือแม่งยังไม่อิ่มอีกอ่อว่ะ "ยังไม่อิ่ม?" "หิววววววววววว!!!"เอ้า!ไอ้เด็กเวร!ตะโกนใส่หูกูหาพ่อมึงหรอผมหงุดหงิดมากๆเลยลุกขึ้นไปผัดข้าวให้มันอีกมันก็จ้องมองผมทำกับข้าวตาแป๋ว ถ้าถามว่าเด็กคนนี้น่ารักไหมผมตอบได้เต็มปากเลยว่าน่ารักมาก!แต่ไม่ใช่เด็กผู้หญิงหรอกนะมันเป็นเด็กผู้ชายแต่หน้าหวานๆตัวอวบๆน่ารักๆ อ๊อดดด อ๊อดดด เสียงกดออดหน้าประตูดังขึ้นผมมองเจ้าตัวเล็กที่มองไปที่ประตูก่อนจะวิ่งไป เออรู้หน้าที่ดีนิ! อ๊อดดด อ๊อดดด เอ้าแล้วทำไมมันยังมีเสียงออดอยู่อีกว่ะผมเลยหันไปดูที่ประตูปรากฏว่าเด็กแม่งเปิดประตูไม่ถึง! สัสเอ้ย!กูก็โง่ให้เด็กไปเปิดเนอะ แกร้ก ผมเลยเดินไปเปิดประตูเองมองไอ้สายใหมที่เดินเข้าห้องมาอย่างหงุดหงิด "สามีเปิดช้าอะ!"มันเดินไปนั่งที่โชฟาก่อนจะพูดอย่างงอนๆคือมึงช่วยแหกตาดูด้วยว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง "จ๊วย!"ผมมองไอ้เด็กตัวน้อยที่รีบวิ่งไปกระโดดนั่งตักไอ้สายไหมที่ตอนนี้แม่งนั่งหน้าเหวอมองหน้าเด็กน้อยบนตักพร้อมกับผมสลับไปมา "นี่แหละสาเหตุที่กูโทรเรียกมึงมา"ผมบอกมันและไปผัดข้าวต่อมันก็มองหน้าเด็กน้อยบนตักสำรวจไปมาผมเลยรีบตักข้าวใส่จานและยกมาให้มันกินทันที "กินไป" "ว๊าวๆ"ดูตื่นเต้นเนอะกะอิแค่ข้าวผัดใส่ไข่ธรรมดาเนี่ยมันรีบลงจากตักสายใหมและคว้าจานข้าวไปกินทันที แค่กๆ ก่อนจะไอออกมาเพราะข้าวมันร้อนแถมยังยัดเข้าไปเยอะอีก "เอ้าน้ำ...กินดีๆหุ้ย!"ผมจะเป็นประสาท!บอกให้กินดีๆก็กินหกอยู่นั้นแหละ "มึงอย่าดุเด็ก"ไอ้สายไหมเตือนผมผมเลยเลิกสนใจเด็กและหันมาคุยกับไอ้สายไหมแทน "กูเจอเด็กคนนี้หลังผับเห็นมืดแล้วเลยพากลับคอนโดมาด้วยพอมาถึงก็ขอข้าวกูแดรกกูสงสารก็ทำให้กินกูก็ถามไปว่าชื่ออะไรเป็นใครแม่งก็บอกไม่รู้ๆ...กูไม่รู้จะทำไงแล้วว่ะ"ผมบอกมันไปอย่างเหนื่อยๆ "แจ้งตำรวจดิอย่าโง่" "มึงสิโง่กูแจ้งไปแล้วแต่เหมือนตำรวจแม่งไม่สนใจ"ผมบอกมันใช่ผมโทรแจ้งไปแล้วว่าเจอเด็กหลงทางแต่มันกลับไม่สนใจและตัดสายผม ตำรวจห่าไรว่ะ! "ประกาศลงเฟสไงกูเคยเห็นหลายคนทำกัน" "กูก็จะทำอยู่แต่กูไม่มีข้อมูลเด็กเลยไงถ้าโพสต์ไปแล้วมีคนมาแอบอ้างทำไงล่ะสัส" "ก็จริงของมึง"ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆมองสายไหมที่เดินไปที่เด็กน้อยเอามือลูบหัวและยิ้มให้อย่างสดใส ตึกตัก ตึกตัก ผมจับหัวใจของตัวเองทันทีเมื่อเผลอเต้นแรงเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของสายไหม....คือเคยได้ยินคำนี้ไหมว่าผู้ชายกับผู้หญิงไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ ผมว่ามันจริงนะถึงผมจะต่อต้านสายไหมมากแค่ไหนบอกกับตัวเองว่าไม่ชอบแต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของผมมันถึงเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของมันผมสบายใจทุกครั้งที่ได้อยู่กับสายไหม ผมว่าผมชอบสายไหม แต่แล้วไงมันแรดขนาดนี้ผมไม่เอามาทำเมียหรอกผมจะค่อยๆตัดใจไปเรื่อยๆเดี๋ยวอาการบ้าๆนี่มันก็คงหายไปเองแหละผมเชื่ออย่างนั้น "เรียกหม่ามี้สิลูก" "หม่ามี้...." "งื้ออน่าร๊ากกก"ผมอมยิ้มเล็กน้อยผมเรียกมันมาขอคำปรึกษาไม่ใช่ให้มันมาทำตัวเป็นแม่ซะหน่อยแต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าผมเห็นความสดใสของเด็กคนนั้นมันพุ่งขึ้นมาทั้งที่ตอนอยู่กับผมผมไม่ยักจะสัมผัสมันได้ "แล้วทีนี้เอาไงต่อดีว่ะ"ผมถามสายไหมที่ช่วยป้อนข้าวให้ "กูว่ามึงต้องเลี้ยงเด็กคนนี้ไปก่อนวะ"คำพูดของมันทำเอาผมนิ่งไปทันทีให้มันมาเลี้ยงเด็กนี่นะ!บ้าไปแล้วชีวิตตัวเองยังเลี้ยงไม่ได้เลยทุกวันนี้ก็ได้แต่ขอเงินพ่อแม่กินอยู่ "ไม่เอาอะ!"ผมปฏิเสธไปทันที "แล้วมึงจะทำไงจะปล่อยเด็กไปงั้นดิเลวนะสามี"อ่ะดูมันดิมาว่าผมเลวซะงั้น "มึงก็เอาไปเลี้ยงดิ"ผมโยนให้สายไหมเลยครับรู้สึกว่าเด็กมันจะชอบสายไหมด้วยเออเอาไปอยู่ด้วยกันเลย "เรื่องไรล่ะสามีอะเลี้ยงเดี๋ยวเมียจะช่วยเลี้ยงด้วย" "ตามนั้น"ผมตอบตกลงไปผมเองก็ไม่ได้เลวชั่วขนาดนั้นในเมื่อเป็นคนพาเด็กคนนี้มาเองผมก็คงต้องเลี้ยงอะแค่เด็กคนเดียวคงไม่เป็นไรหรอกอีกอย่างก็น่าจะสามขวบแล้วไม่งอแงหรอกมั้ง "แล้วน้องชื่อไรอะ"สายไหมถามผม "ไม่รู้ว่ะเด็กเองก็ไม่รู้" "งั้นมึงก็ตั้งดิ....ยังไงนี่ก็ลูกมึง"ผมมองสายไหมที่มันพูดกวนผมลูกห่าไรล่ะกูโสดโว้ยย!! "ชื่อ...."มึงมองหน้ามันที่ส่งยิ้มให้กับผมเห็นแล้วก็สงสารถ้าจะเอาไปปล่อยไว้ที่เดิมเห้อเป็นไงเป็นกัน "แทโอ....ชื่อแทโอแล้วกัน"ผมบอกสายไหมมันก็ยิ้มๆเหมือนจะชอบชื่อนี้อยู่ไม่น้อย "ไงแทโอ...ชอบชื่อที่ปะป๊าตั้งให้ไหมครับ"สายไหมหันไปคุยกับเด็กน้อยที่ส่งยิ้มกว้างก็คงชอบแหละยิ้มกว้างซะขนาดนั้น "แล้วพรุ่งนี้กูมีเรียนแล้วจะทำไงดีว่ะ"ผมหันไปถามสายไหมคือพรุ่งนี้ผมมีเรียนไงจะให้ปล่อยแทโอไว้ในห้องหรออันตรายอีกเดี๋ยวแม่งเดินไปหยิบมีดในครัวมาเล่นทำไงล่ะผมมองหน้าสายไหมอย่างต้องการคำตอบมันหันมาและยิ้มให้ผมซึ่งแม่งเป็นยิ้มที่โคตรไม่น่าไว้ใจเลย "มึงก็เอาแทโอไปเรียนด้วยสิ" "!!!!!" -แทบิน-