“ขอโทษที่มาช้านะครับ เมืองใหญ่ไหนๆ ก็รถติดเหมือนกันทั้งนั้น”
บารมีหันมาตามเสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ เขารีบลุกขึ้นยืนยื่นมือไปทักทายแขกที่เขารออยู่ ข้อมูลที่พ่อให้มารู้แค่จะมีผู้บริหารมาแค่คนเดียวแต่ไม่คิดว่าจะมีบอดี้การ์ดตามมาอีกห้าหกแบบนี้...โธ่! ถ้ารู้ก่อนคงไม่นัดในร้านอาหารแบบนี้หรอก มันเด่นสะดุดตาเกินไปนะซิ
“สวัสดีครับผมบารมียินดีที่ได้รู้จักครับ” บารมีเอ่ยทักทายเป็นภาษาอังกฤษ
“เรียกผมว่า ฟรานเชสโก้ ก็พอ” ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบห้าพยักหน้ารับหลังจากจับมือทักทายแล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ “ไม่ต้องมากพิธีหรอก ผมมาพักผ่อนแบบส่วนตัว”
“ครับ”
‘พักผ่อนแบบไหนถึงต้องหอบบอดี้การ์ดมาเพียบขนาดนี้’
บารมีนึกอยู่ในใจ
“ได้ยินจากคุณพ่อว่าคุณฟรานเชสโก้สนใจธุรกิจด้านบันเทิงในเมืองไทย”
“มันก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของผมเท่านั้น” ชายหนุ่มเอ่ยตอบมาดนิ่งขรึม ผมสีน้ำตาลทองกับดวงตาสีเขียวเข้มรวมกับความสูงร้อยเก่า
