“เอ่อ...ผมคิดว่าเวลาบ่ายๆ แดดร้อนจัดแทบไหม้แบบนี้ ผู้กองน่าจะนอนตากแอร์อยู่ในห้องกับคุณพรีมมากกว่าออกมาตากลมตากแดดนอกห้องนะครับ”
“เราอยู่ในห้องนั้นไม่ได้ พิรัล”
ผู้กองนภพีท์เอ่ยตอบพร้อมกับทรุดกายลงนั่งตรงข้ามกับลูกน้อง
“ทำไมหรือครับ หรือว่าคุณพรีมไล่ผู้กองออกมาจากห้องนอน”
พลทหารพิรัลคิดว่าคงเป็นเช่นนั้น แต่เมื่อได้ยินคำตอบจากผู้บังคับบัญชา ก็ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงเพราะความแปลกใจอีกหน
“เราเป็นคนเผ่นแนบออกมาจากห้องนอนเอง”
“ทำไมครับ ผู้กองไม่อยากอยู่ปรับความเข้าใจกับคุณพรีมหรือครับ”
คำถามที่ถูกยิงเข้าใส่ ทำเอาผู้กองนภพีท์ต้องถอนหายใจยาว อีกทั้งรู้สึกผิดมหันต์ เมื่อนึกถึงการกระทำอันชั่วช้าที่ผ่านมาของตนเอง
“เราข่มขืนน้องพรีม”
“ฮ่ะ! อะไรนะครับ ผมฟังผิดไปใช่ไหมครับผู้กอง”
คราวนี้พลทหารพิรัลอ้าปากกว้าง เบิกตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่นึกว่าจะได้ยินคำตอบนี้จากเจ้านายหนุ่ม และไม่นึกว่าคนอย
