ตอนที่ 3 เสร็จสม จากลา
1279 คำ
“จุ๊บๆ”
วินเซนต์ยอมถอนปากออกมาพร้อมกับเลื่อนตัวขึ้นไปจูบปากบางที่นอนอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงอยู่ใต้ร่างของเขา
“หวานไปทั้งตัวเลยครับ ต่อไปนี้พี่เป็นของผม ของผมแค่คนเดียว”
วินเซนต์บอกออกมาก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างรวดเร็ว ทำเอาต้นไผ่ที่เริ่มหายเหนื่อยอดหันมามองเขาไม่ได้ ถึงแม่วินเซนต์จะเป็นแค่เด็กมอปลายแต่ร่างกายของเขานั้นแทบไม่มีตรงไหนบ่งบอกเลยว่าเขาอยู่แค่มอปลาย เพราะร่างกายสมส่วนแถมมีกล้ามเป็นมัดๆ ถือว่าสมบูรณ์แบบ และกลางกายที่ตอนนี้มันขยายใหญ่จนเกือบเท่าข้อแขนของเธออีกล่ะ ไม่มีส่วนไหนที่บ่งบอกได้เลยว่าเขายังเด็ก
“เซนต์ คือว่า...เราพอเถอะนะ”
ต้นไผ่พยายามอีกรอบ แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อวินเซนต์จับท่อนเอ็นของเขามาจ่อรอที่ร่องสาวที่เขาพึ่งลิ้มลองไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะดันความเป็นชายเข้ามาในร่องสาวช้าๆเพราะรู้ว่าต้นไผ่จะต้องเจ็บ เธอยังไม่เคยในเรื่องนี้เหมือนกัน
“อ๊ะ!!! เซนต์ อื้อ เจ็บ อ๊ะ เจ็บ อะ...เอาออกก่อน อ๊ะ อ๊าย!!!!”
ต้นไผ่พยายามกระถดสะโพกหนี แต่วินเซนต์ก็ไม่ยอมถอยเช่นกัน ก่อนที่เขาจะดันเข้ามาจนสุดแรงในทีเดียว จนต้นไผ่ร้องกรี๊ดออกมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายเจ็บเหมือนกำลังโดนฉีกออกจากกัน
“อย่าดิ้น อ๊ะ พี่ไผ่ อื้อ อย่าดิ้น อึก อื้อ เดี๋ยวมันก็ไม่เจ็บ อื้อ”
วินเซนต์บอกออกมาพร้อมกับโอบกอดร่างบางของต้นไผ่เอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอดิ้น เพราะตอนนี้เขาก็เจ็บและทรมานไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด
“ฮึก ฮือ เอาออกไป เจ็บ เอามันออกไป ฮือๆๆ ปล่อยสิ เอามันออกไป ฮือๆๆ”
ต้นไผ่บอกออกมาอย่างเจ็บปวด ที่สุดท้ายเธอก็ตกเป็นของวินเซนต์จนได้ ส่วนวินเซนต์กลับไม่รู้สึกเสียใจ เขาทั้งดีใจทั้งยินดีที่เขาได้เป็นคนแรกของเธอ และเธอก็เป็นคนแรกของเขา ตอนนี้ต้นไผ่เป็นของเขาแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาจะทำให้เธอเป็นของเขาตลอดไป ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง เขามั่นใจว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอคือของจริง
เมื่อรู้สึกว่าร่างบางเริ่มผ่อนคลายวินเซนต์จึงเริ่มขยับกายเข้าออกช้าๆเพื่อให้เธอได้ปรับตัว ก่อนที่เสียงสะอื้นของต้นไผ่จะหายไป กลายเป็นเสียงร้องครางเข้ามาแทนที่ วินเซนต์จึงเร่งขยับกายเข้าออกเร็วขึ้น เมื่อเขารู้สึกว่ากำลังจะปลดปล่อยออกมา
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อื้อ อ๊ะ อื้อออ”
“ผมจะเสร็จแล้ว พี่ไผ่ อื้อ พี่ไผ่ อ๊ะ อ๊า อ๊าส!!!!”
ทั้งสองครางออกมาพร้อมกันเมื่อความสุขสมถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด ก่อนที่วินเซนต์จะฟุบหน้าลงไปกับบ่าเล็กอย่างหมดแรง
“ผมรักพี่ไผ่นะ”
เสียงแหบพร่าบอกออกมาแต่ต้นไผ่กลับไม่ได้ยินในเมื่อตอนนี้เธอกำลังรู้สึกหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว จนกระทั่งเหมือนสติหลุดลอยไปก่อนที่จะไม่รับรู้อะไรอีก
“พี่ไผ่ พี่ไผ่ครับ”
วินเซนต์ร้องเรียกต้นไผ่ที่ดันหลับไปก่อนเขาแล้วนั้น ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจัดการใส่เสื้อผ้า แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของต้นไผ่เอาไว้ แล้วเดินลงไปด้านล่างที่พวกเพื่อนๆของเขาและของต้นไผ่ยังคงสนุกสนานกันอยู่ เขาเดินเข้าไปบอกพวกเพื่อนๆว่ารู้สึกไม่สบายให้สนุกกันต่อได้เลย เขาขอตัวไปพัก พร้อมกับเดินไปบอกเพื่อนๆของต้นไผ่เหมือนอย่างที่เขาบอกเพื่อนของเขา แต่เสริมไปนิดหน่อยแค่ว่าพี่ไผ่ก็ขอตัวกลับไปแล้วเหมือนกันให้ทุกคนกลับได้เลยถ้าสนุกกันพอแล้ว ก่อนที่จะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ที่มีร่างบางของต้นไผ่นอนหลับอยู่
วินเซนต์เดินไปอาบน้ำล้างตัวก่อนจะเดินเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวทำความสะอาดต้นไผ่แล้วก็ขึ้นมานอนกอดร่างของเธอเอาไว้อย่างหวงแหนแล้วหลับตามเธอไป
ช่วงสายของอีกวันวินเซนต์ตื่นมาพร้อมกับควานมือหาร่างบางที่เขานอนกอดมาทั้งคืน แต่ข้างกายเขากลับว่างเปล่า จากที่งัวเงียอยู่ถึงกับตื่นเต็มตาทันที ที่ต้นไผ่ไม่ได้อยู่บนเตียงกับเขา วินเซนรีบวิ่งเข้าไปหาเธอในห้องน้ำ แต่ก็หาไม่เจอ เขาจึงวิ่งมาใส่กางเกงอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดประตูวิ่งลงไปด้านล่าง ทำเอาพวกแม่บ้านที่กำลังเก็บกวาดสิ่งของอยู่ถึงกับตกอกตกใจไปด้วย ที่เห็นวินเซนต์วิ่งหน้าตาตื่นลงมา
“เห็นพี่ไผ่รึเปล่าครับ!!!”
เขาถามออกมาอย่างร้อนรน ภายในใจเริ่มรู้สึกสั่นไหว เมื่อได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่เห็น เพียงเท่านั้น ขายาวรีบวิ่งตรงไปที่บ้านอีกหลังทันที
“พี่ไผ่!! พี่ไผ่!!”
เขาเรียกหญิงสาวเสียงดังลั่นบ้านเมื่อวิ่งเข้ามาในรั้วบ้านของต้นไผ่ได้แล้ว ซึ่งเขารู้จักที่นี่แทบทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้อยู่แล้ว ก่อนจะเจอกับพวกแม่บ้าน ที่กำลังเก็บของอยู่จึงรีบถามออกมา
“พี่ไผ่อยู่ไหนครับ!!”
และคำตอบที่ได้ก็ทำเอาเขาทรุดลงไปนั่งหมดแรงอยู่ที่พื้นทันที เมื่อแม่บ้านบอกว่าต้นไผ่ไปสนามบินตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อตอนนี้เขาหมดแรงที่จะเดินออกไปจากบ้านของเธอเสียแล้ว จนพวกแม่บ้านพากันเดินเข้ามาหาวินเซนต์ที่อยู่ดีๆก็ทรุดลงร้องไห้อยู่กลางบ้านอย่างตกใจ ก่อนจะปล่อยให้วินเซนต์ได้ปลดปล่อยออกมา พักใหญ่ๆเขาจึงลุกขึ้นเดินออกจากบ้านของต้นไผ่ไป
ส่วนต้นไผ่ที่ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บร้าวไปทั้งร่าง เธอนั่งมองวินเซนต์ที่นอนกอดเธออยู่อย่างพยายามทำใจไม่อยากโกรธอยากเกลียดเขา เพราะเธอมีความรู้สึกรักและผูกพันกับเขามากเกินกว่าจะโกรธจะเกลียดลง ก่อนที่จะกัดฟันกลั้นใจเดินลงจากเตียงในห้องของวินเซนต์พร้อมกับสวมใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วแอบออกมาจากบ้านหลังนั้นตั้งแต่เช้าเพราะกลัวจะมีใครมาเห็น ก่อนจะเดินกลับบ้านของตนเอง ด้วยร่างกายที่บอบช้ำ
เมื่อมาถึง ต้นไผ่รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วบอกให้คนในบ้านมาช่วยขนของเธอลงไปขึ้นรถ โดยเธอบอกกับแม่บ้านว่าเธอเลื่อนเวลาบินมาเป็นช่วงเช้าแทน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ต้นไผ่จึงกล่าวลาทั้งคนในบ้าน และคนข้างบ้านก่อนจะขึ้นรถตรงไปที่สนามบินทันที เพราะเธอกลัวว่าถ้าวินเซนต์ตื่นขึ้นมาก่อนที่เธอจะไปมันจะเกิดเรื่องเอาได้
ตอนนี้ต้นไผ่กำลังนั่งรอเครื่องบินอยู่ภายในที่รับรองผู้โดยสาร โดยเธอมาถึงก่อนเวลาเกือบๆสามชั่วโมงโดยที่ไม่ได้แจ้งใครทั้งสิ้น ก่อนจะส่งข้อความไปบอกพวกเพื่อนๆว่าไม่ต้องมาส่งเธอแล้ว เพราะเธอเปลี่ยนเวลาบินกะทันหัน ทำเอาพวกเพื่อนๆพากันบ่นกันเป็นแถวๆที่อดมาส่งเพื่อนไปเรียนต่อ
- ผู้เขียน
